Η σκανδαλοκρατία του Κυριάκου

Βέβαια με το αζημίωτο, η “λίστα Πέτσα” και όχι μόνο, ήταν το μεγάλο φιλοδώρημα για τα ΜΜΕ που έκτισαν το “φαινόμενο” Μητσοτάκη. Έτσι και αλλιώς η πολιτική έχει αντικαταστεί από το εξουσιαστικό πριγκιπάτο των ΜΜΕ που κατευθύνει τα πολιτικά δεδομένα. Να όμως που το “φαινόμενο” Μητσοτάκη έφτασε στο τέλος του. Ήταν φυσικό αφού έτσι και αλλιώς μέσα από την σκανδαλοκρατία της κυβέρνησής του, δεν υπήρχε άλλο περιθώριο ανοχής από τον ελληνικό λαό. Η σκανδαλοκρατία και η ακρίβεια δίχως τέλος, τροφοδότησαν την απέχθεια του λαού προς την κυβέρνηση του κ. Μητσοτάκη.

Διαμορφώθηκε ένα αίσθημα άρνησης από τους πολίτες προς τους κυβερνητικούς χειρισμούς που δεν φαίνεται να αλλάζει. Η άρνηση της ανάληψης δημόσιας ευθύνης από την κυβέρνηση για τα σκάνδαλα και την τραγωδία των Τεμπών και το διαμορφωμένο κλίμα υποκρισίας, αναξιοπιστίας και πολιτικού αμοραλισμού, κατέστησαν την κυβέρνηση διάτρητη και ανεπιθύμητη. Επιπλέον με ανίσχυρη την υποστηρικτική μιντιακή αφηγηματολογία, λόγω έλλειψης επιχειρημάτων για τα σκάνδαλα, τα ποσοστά της κυβέρνησης έχουν πλέον καταβαραθρωθεί.

Ωστόσο ο κ. Μητσοτάκης θυμίζει τον Γάλλο πρωθυπουργό Γκυ Μολέ όταν εκείνος αμφισβητήθηκε και έλεγε με μπόλικο θράσος: «Μας είπαν ότι η πολιτική μας απέτυχε. Αλλά είναι αυτός λόγος να παραιτηθούμε;». Κάτω από το ίδιο πνεύμα κινείται και ο κ. Μητσοτάκης. Αδιαφορεί για το γεγονός της αμφισβήτησης της πλειοψηφίας των πολιτών απέναντί στην κυβέρνησή του. Και βέβαια ξεχνά πως η δημοκρατία λειτουργεί με ευθιξία και ευαισθησία που αποτελούν τους εγγυητές της δημοκρατίας. Η στρατηγική του όμως είναι ότι η πολιτική ασχήμια συνηθίζεται.

Ωστόσο, η πραγματικότητα λέει ότι η δημοκρατία διαθέτει ύφος και ήθος αλλιώς κινδυνεύει να συντριβεί από τις τριβές και τις παρα-εξουσιαστικότητες. Ψιλά γράμματα θα πει κάποιος όταν μια κυβέρνηση αδιαφορεί για τους πολίτες. Όταν νοιάζεται μόνο για τα υπερ-πλεονάσματα που τα πετυχαίνει με τιμωρητικές πολιτικές. Παράλληλα ο ανύπαρκτος έως χαμηλός βαθμός θεσμοποίησης που διαθέτει η χώρα, συντελεί ώστε η κυβέρνηση να αυθαιρετεί με μεγάλη ευκολία. Το γεγονός ότι δεν διαθέτουμε μια δημοκρατία των συμμετοχικών αποφάσεων και των αναθέσεων, αλλά έχουμε έναν πολιτικό υδροκεφαλισμό που λειτουργεί στη λογική της διάκρισης μεταξύ κυβερνόντων και κυβερνωμένων, στη λογική των διοικούντων και των υπηκόων, τόσο περισσότερο υποβαθμίζεται η δημοκρατία.

Ο αρχοντοχωριατισμός του Μητσοτάκη

Η κυβέρνηση του κ. Μητσοτάκη με τον αθεράπευτο αρχοντοχωριατισμό της ευνοεί όλες τις αντι-δημοκρατικές διαδικασίες. Μέσα από μια μηχανιστική μεγιστοποίηση μιας λογική η οποία λέει ότι η δημοκρατία δεν είναι τίποτε άλλο από φεουδοποιημένες εξουσίες, κινούμενη στο δόγμα που λέει κυβερνώ άρα υπάρχω, και μπορώ να μοιράζω τιμάρια εξουσίας στους ημετέρους μου, μια τέτοια πολιτική φόρμουλα κλυδωνίζει τις αρχές της δημοκρατίας φθάνοντας έως και τη διάλυσή της.

Είναι πολλοί σήμερα που υποστηρίζουν εκείνο που έγραψε η γερμανική εφημερίδα TAZ και συγκεκριμένα ο αρθρογράφος Ferry Batzoglou ο οποίος χαρακτήρισε τον Έλληνα πρωθυπουργό “νεκροθάφτη της δημοκρατίας”. Περιγράφοντας ένα πολιτικό περιβάλλον διαφθοράς, πελατειακών σχέσεων και πλήρους ελέγχου των θεσμών. Μάλιστα η γερμανική εφημερίδα Taz υπενθύμισε ότι μετά την πτώση της δικτατορίας το 1974, η Γ’ Ελληνική Δημοκρατία θεωρήθηκε η καλύτερη δημοκρατική περίοδος της χώρας μέχρι βέβαια την άνοδο του κ. Μητσοτάκη στην εξουσία το 2019. Κατηγορώντας τον πρωθυπουργό ότι από τότε εφαρμόζει μια στρατηγική απόλυτης κυριαρχίας, ελέγχοντας τα ΜΜΕ (τα οποία χρηματοδοτούνται από την κυβέρνηση), τη Δικαιοσύνη και το Κοινοβούλιο.

Και για να το πούμε και αλλιώς, η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν έλυσε κανένα πρόβλημα, εργαλειοποίησε όμως όλα τα προβλήματα, παράλληλα με την πολιτική παχυδερμία του ναρκισσιστικού αμοραλισμού της, συνετέλεσε στην αφαίμαξη όλων των συνταγματικών αρχών της δημοκρατίας μας.