Η σκοτεινή όψη της παντοδυναμίας Μητσοτάκη

Οι εκλογές του Ιουνίου στη χώρα μας δημιούργησαν νέα δεδομένα στο ήδη σημαντικά απονομιμοποιημένο πολιτικό σύστημα της Μεταπολίτευσης (η αποχή είναι ένας εκ των δεικτών), που χαρακτηρίζονταν από τον ισχυρό δικομματισμό, αρχικά ΝΔ-ΠΑΣΟΚ ως το 2010 και τη μετάλλαξη αυτού κατά τη μνημονιακή περίοδο ως δίπολο ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ. 

Εν σχέσει με τα παραπάνω κόμματα, που αποτέλεσαν εναλλάξ το δίπολο του μεταπολιτευτικού συστήματος, η ΝΔ λόγω της παράδοσης, αλλά και της σταθερής ανάπτυξης πελατειακών σχέσεων της με τα λαϊκά στρώματα, παρά το γεγονός, ότι ως πολιτική δύναμη εκπροσωπεί πρωτίστως την παρασιτική οικονομική ολιγαρχία, κατάφερε ακόμα και στη μνημονιακή δίνη, που διέλυσε το τότε κραταιό ΠΑΣΟΚ, να διατηρήσει μια σοβαρή εκλογική βάση περί του 30%. Αυτό της επέτρεψε να κυριαρχήσει πολιτικά το 2019 και σήμερα, τέσσερα έτη μετά, να μετατραπεί σε ηγεμονική πολιτική δύναμη όχι τόσο λόγω του δικού της ποσοστού (40%), αλλά κυρίως λόγω της πολιτικής συντριβής του ΣΥΡΙΖΑ, που κατήλθε στο 17,5% (κάτι που είναι πρωτοφανές για κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης) όταν στην ήττα του 2019 είχε λάβει 31,5%.

Ο ΣΥΡΙΖΑ που καβάλησε το αντιμνημονιακό ρεύμα μετά το 2010 και εκμεταλλεύτηκε την τρομακτική διάρρηξη των κοινωνικών και πολιτικών ισορροπιών που επέφερε η χρεωκοπία και τα οδυνηρά μνημόνια, όπως σημειώσαμε σε προηγούμενο άρθρο μας, με ευθύνη της ηγετικής του ομάδας και όχι μόνο του παραιτηθέντος Αλέξη Τσίπρα, δεν αξιοποίησε το γενναιόδωρο δώρο της Ιστορίας το 2015 εκμεταλλευόμενος πολιτικά το ρεύμα γύρω από αυτόν, αλλά παρέμεινε στη στενή ιδεολογική και πολιτική αντίληψη των ομάδων του ΣΥΡΙΖΑ του 4%.

Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την αδυναμία μετατροπής του σε μεγάλη σύγχρονη προοδευτική παράταξη εκφράζοντας με το λόγο, την οργάνωση και την πολιτική πράξη, τη μεγάλη ιστορικά δημοκρατική παράταξη της χώρας, κάτι που θα επέφερε την πολιτική του ηγεμονία. Αντίθετα, και εδώ είναι μια εκ των μεγάλων ευθυνών του χαρισματικού επικοινωνιακά Αλέξη Τσίπρα, ότι παρά τα συνθήματα του για έκφραση της δημοκρατικής παράταξης, παρέμεινε δέσμιος στις ιδεοληψίες και νοοτροπίες του αρχικού πυρήνα του 4% δημιουργώντας έτσι τις συνθήκες για τις τεράστιες εκλογικές διαρροές στις τελευταίες εκλογές. Με την παραίτηση του ανοίγει ο δρόμος της διαδοχής, υπάρχουν όμως πολλά ερωτηματικά για την πορεία του ΣΥΡΙΖΑ, αφού το πρόβλημα και οι πολιτικές αδυναμίες του οφείλονται στη νοοτροπία και την αντίληψη των ηγετικών ομάδων του και όχι μόνο στον πρώην πρόεδρο αυτού.

Αντιπολίτευση σε στασιμότητα

Το ΠΑΣΟΚ με τη νέα ηγεσία του παρέμεινε στάσιμο στην αρχική σημαντική του άνοδο στις εκλογές του Μαΐου στο 11,46%. Δεν μπόρεσε να αξιοποιήσει τη νέα πτώση του ΣΥΡΙΖΑ κατά 2,23%, αφού στις κάλπες του Ιουνίου είχε ανεπαίσθητη άνοδο μόλις 0,39%. Η στασιμότητα αυτή δείχνει ότι υπάρχουν σοβαρά προβλήματα, που δεν έχουν επιλυθεί στο χώρο αυτό. Δεν μπορεί να απαλλαγεί από την προηγηθείσα ιδεολογική του απονεύρωση, όπως άλλωστε φάνηκε και από τους νεόκοπους και ημιμαθείς εκπροσώπους του στα τηλεπαράθυρα κατά την προεκλογική περίοδο, παρά τις προσπάθειες της νέας ηγεσίας του.

Επίσης, θα πρέπει να τονιστεί, ότι μια από τις αιτίες της στασιμότητας αποτελεί και η λανθασμένη στρατηγική του περί αυτοδικαίωσης και όχι η προσπάθεια χάραξης διακριτής πολιτικής πρότασης εξουσίας με προτάγματα τις βασικές πολιτικές που απαιτούνται για τη σωτηρία της χώρας και του Ελληνισμού (ενδογενής παραγωγική ανάπτυξη, χτύπημα του παρασιτισμού και νέο οικονομικό παραγωγικό μοντέλο με προτεραιότητα την αμυντική βιομηχανία, τον πρωτογενή τομέα, τη διατροφική βιομηχανία και την έρευνα, εθνική στρατηγική για αντιμετώπιση του τουρκικού κινδύνου, λύση του δημογραφικού κλπ).

Το ΚΚΕ συνέχισε την ανοδική του πορεία λαμβάνοντας τελικά ποσοστό 7,67%. Αναμένεται η συνέχιση της ίδιας αντιπολιτευτικής του τακτικής στην προσπάθεια να διευρύνει την επιρροή του. Αντίπαλος όμως σε αυτό αποτελεί η ιδεολογική του περιχαράκωση και η ατταβιστική πολιτική του λειτουργία.

Η Πλεύση Ελευθερίας της Ζωής Κωνσταντοπούλου, παρά την πολιτική καταγωγή της από την Αριστερά δεν μπορεί να θεωρηθεί αριστερό κόμμα, αφού πρόκειται για ένα αμιγώς προσωπικό όχημα με θολό ιδεολογικό στίγμα και πολιτικό σχέδιο.

Παιχνίδι για έναν στη Βουλή-Βαβέλ

Παράλληλα, πέραν της ΝΔ, στα δεξιά της έχει διαμορφωθεί ένα αντισυμβατικό – αντισυστημικό μπλοκ γύρω από το λόγο της άκρας δεξιάς, το φασισμό, τη συνωμοσιολογία και τη θρησκειοκαπηλεία.  Η Ελληνική Λύση συνεχίζει ως κόμμα να κυριαρχείται από ένα ακραίο λαϊκισμό και εκλεπτυσμένο ρατσιστικό λόγο. Η Νίκη που αποτελεί τον εκπρόσωπο παραεκκλησιαστικών οργανώσεων εμφάνισε έναν επιμελώς κρυπτόμενο ομοφοβικό, ρατσιστικό και φασίζοντα λόγο. Τέλος, οι Σπαρτιάτες αποτελούν ως φασιστικό κόμμα το κέλυφος για τη δράση των εγκληματιών της ΧΑ κάτω από την υποκρυπτόμενη ηγεσία του καταδικασμένου για εγκληματική οργάνωση Κασιδιάρη.

Έτσι, η διάταξη αυτή των κοινοβουλευτικών κομμάτων που προήλθαν στις εκλογές του Ιουνίου διαμορφώνουν ένα μονοπολικό σύστημα χωρίς ένα ισχυρό και ανταγωνιστικό αντιπολιτευόμενο πόλο προς την κυβέρνηση της ΝΔ, η οποία έχει καταφέρει να καταλάβει το μεγαλύτερο μέρος του εκλογικού κέντρου που πάντα αποτελούσε την εκλογική βάση της λεγόμενης δημοκρατικής παράταξης. Μάλιστα, το ποσοστό της μαζί με τα εκ δεξιών της κόμματα ξεπερνά το 55% ανατρέποντας έτσι την πρωτοκαθεδρία που είχαν ως σύνολο ποσοστών τα κόμματα της Κεντροαριστεράς και Αριστεράς καθ’ όλη τη περίοδο της Μεταπολίτευσης.

Αυτή η κατάσταση θυμίζει μόνο επιφανειακά την περίοδο του 1974 όταν η ΝΔ υπό τον Κωνσταντίνο Καραμανλή αναδείχθηκε ως η κύρια μεταπολιτευτική δύναμη, λαμβάνοντας ποσοστό 54%, κάτι που οφείλονταν στις ειδικές συνθήκες που δημιουργήθηκαν από τη πτώση της Χούντας. Τότε όμως στο χώρο της Αντιπολίτευσης υπήρχαν σημαντικές κοινωνικές διεργασίες και πολιτικές δυναμικές που ανέδειξαν το νεοσύστατο ΠΑΣΟΚ ως το αντίπαλο δέος με συνέπεια τη μετατροπή του συστήματος σε διπολικό με τον ισχυρό δικομματισμό των δύο αυτών κομμάτων ως το 2010. Τέτοιες διεργασίες και δυναμικές δεν υπάρχουν στη σημερινή κατάσταση.

Σήμερα το ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης διεκδικούν ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ είναι όμως εκλογικά αποδυναμωμένα για την πειστική άσκηση του ρόλου αυτού και με ισχυρό τρόπο, που απαιτούν οι συνθήκες. Πέραν αυτού η Αντιπολίτευση που αναμένεται να ασκηθεί από τα υπόλοιπα πέντε κόμματα,  στη βάση της πολιτικής τους επιβίωσης, με εύκολη πλειοδοσία και ανέξοδες φωνασκίες χωρίς σοβαρό προγραμματικό λόγο που να καλύπτει τις ανάγκες της χώρας, αναμένεται να δημιουργήσουν ένα κλίμα Βαβέλ στη νέα Βουλή. Αυτή η κατάσταση καταρχήν ευνοεί τον μοναδικό πόλο εξουσίας που είναι η Κυβέρνηση της ΝΔ. Η τελευταία όμως παρά την ισχύ της και την σημερινή πολιτική ηγεμονία της έναντι της κατακερματισμένης αντιπολίτευσης έχει να αντιμετωπίσει τα οξύτατα προβλήματα της χώρας η οποία πορεύεται χωρίς σχέδιο με ευθύνη της, με τη μεγέθυνση του παρασιτισμού σε όλα τα επίπεδα, τη διάλυση της παραγωγικής βάσης, την πολιτιστική και εκπαιδευτική υποβάθμιση, τη διόγκωση των κοινωνικών ανισοτήτων που υπονομεύουν την κοινωνική ισορροπία και τη μεγέθυνση του δημογραφικού προβλήματος.

Αδιέξοδο στο τέλος του κατήφορου 

Ως εκ τούτου, η σημερινή της πολιτική ηγεμονία αναμένεται ότι θα έχει πολύ μικρή διαδρομή. Οι κοινωνικές αντιδράσεις, που θα προέλθουν όταν η χώρα επανέλθει από το 2024 στην μεταμνημονιακή κηδεμονία η οποία διακόπηκε λόγω του covid κάτι που αποτέλεσε το μεγάλο όπλο της ΝΔ για τον ανεξέλεγκτο δανεισμό και τη δημιουργία ισχυρότατων επιδοματικών δικτύων, είναι βέβαιο ότι θα θολώσουν την διαφημιζόμενη διαχειριστική της επάρκεια και θα αυξήσουν τη κοινωνική δυσαρέσκεια.

Και εδώ προβάλλουν νέοι σοβαροί κίνδυνοι για τη χώρα. Ποιος δηλαδή θα εκφράσει τη κοινωνική δυσφορία και αντίδραση που θα επιφέρει ο ασθενής μονοπολισμός της ΝΔ συνεπικουρούμενος από την έλλειψη ενός ισχυρού αντίπαλου πόλου. Οι ορθολογικές ευρύτερες πολιτικές δυνάμεις της Κεντροαριστεράς και Αριστεράς ή οι ανορθολογικές και αντιδραστικές δυνάμεις της Άκρας Δεξιάς, που ήδη έχει θεριεύσει σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες.

Απέναντι σε αυτήν την βαθιά παρακμιακή πορεία της Ελλάδος που φαίνεται ότι θα συνεχιστεί χωρίς κανένα φραγμό και στους κινδύνους για τη χώρα, η μοναδική ελπίδα είναι η προσπάθεια δημιουργίας ενός Πολιτικού Υποκειμένου Ανατροπής – Αλλαγής με δημοκρατικά, πατριωτικά και προοδευτικά στοιχεία. Ένα κίνημα που θα εκφράζει πραγματικά την Ελληνική κοινωνία, τους πόθους και τις χαμένες ελπίδες της, και θα αποτελείται από ενεργούς πολίτες, που δεν θα έχουν ως κυρίαρχη πολιτική λογική την κατάληψη της εξουσίας, ως αυτοσκοπό και λάφυρο και που θα υλοποιήσουν ένα ριζοσπαστικό και παράλληλα ρεαλιστικό πολιτικό πρόγραμμα για τη σωτηρία της Ελλάδος.