Η συρρίκνωση του ελληνικού πληθυσμού δεν είναι πατριωτικό ζήτημα;

Έχουν γίνει συζητήσεις, αντιπαραθέσεις, χαρακτηρισμοί, διαξιφισμοί σχετικά με τον όρο πατριωτισμός και πως ορίζεται στην πράξη αυτός. Αν ανοίξουμε ένα λεξικό, θα διαβάσουμε, ότι πατριωτισμός είναι η ανιδιοτελής αγάπη για την πατρίδα. Και αν ανατρέξουμε στην πατριδοκαπηλία, θα διαβάζουμε ότι, είναι η εκμετάλλευση (καπηλεία) της ιδέας της πατρίδας για ιδιοτελείς σκοπούς.

Στα πρόσφατα χρόνια, είδαμε διαξιφισμούς για το θέμα της Συμφωνίας των Πρεσπών και τη διαχείριση των ελληνοτουρκικών διαφορών. Αφήνω στην κρίση σας την ειλικρίνεια των αισθημάτων όσων αντιπαρατέθηκαν, κατηγόρησαν ή κατηγορήθηκαν για αυτές τις διαφορές.
Αυτή τη βδομάδα όμως, έγιναν γνωστά τα πρώτα αποτελέσματα της πρόσφατης (2021) απογραφής πληθυσμού της χώρας.

Κανέναν δεν εξέπληξε η είδηση πως ο σημερινός πληθυσμός της Ελλάδας (10.432.481) μειώθηκε σχετικά με την προηγούμενη απογραφή του 2011 κατά 383.805 άτομα ή σε ποσοστά κατά 3,5%. Ο πληθυσμός αυξανόταν διαρκώς στην μεταπολεμική περίοδο και έφτασε στο pic το 2001, αγγίζοντας τα έντεκα εκατομμύρια στα 10.964.020 άτομα, έναντι 10.259.900 το 1991, δηλαδή είχε σημαντική αύξηση 6,8%.

Πέρα από την μείωση, έχουμε σημαντική γήρανση του ελληνικού πληθυσμού, καθώς συνεχίζεται το μεγάλο μεταναστευτικό ρεύμα των νέων για σπουδές και εργασία στο εξωτερικό, μετά την χρεοκοπία της χώρας και τη συρρίκνωση της οικονομίας. Μιας οικονομίας που δεν προσφέρει θέσεις εργασίες υψηλής προστιθέμενης αξίας και κατά συνέπεια, κίνητρα και ευκαιρίες στους νέους να κάνουν οικογένεια.

Η συρρίκνωση είναι πατριωτικό ζήτημα που πρέπει να συζητηθεί; Και αν είναι, γιατί οι πατριώτες που εκδήλωσαν δυναμικά τα συναισθήματα τους στις άλλες περιπτώσεις δεν αντιδρούν, όταν οι στατιστικές προβολές για το 2050 προβλέπουν πως η “εχθρική” Τουρκία θα αγγίξει τα 100 εκατομμύρια πληθυσμό και η Ελλάδα θα πέσει στα εννέα εκατομμύρια;

Και το χρέος είναι πατριωτικό ζήτημα

Πάμε τώρα σε ένα άλλο εξίσου μεγάλο και σημαντικό ζήτημα που θα έπρεπε να προκαλεί πατριωτικό συναγερμό. Όπως ανακοινώθηκε την Πέμπτη από την ΕΛΣΤΑΤ, το δημόσιο χρέος της χώρας αυξήθηκε κατά 13,415 δισεκατομμύρια στο πρώτο τρίμηνο του 2022 σε σχέση με την αντίστοιχη περίοδο του προηγουμένου έτους, ανεβάζοντας το συνολικό γενικό χρέος στα 357,665 δισεκατομμύρια, που είναι μακράν το μεγαλύτερο στην ΕΕ, καθώς φτάνει το 198% του ΑΕΠ.

Αν υπολογίσουμε την ύφεση και τις συνεχείς αυξήσεις επιτοκίων για να αντιμετωπιστεί, μπορούμε να τρομάξουμε όλοι μαζί για τις δυσκολίες εξυπηρέτησης του δανειακού βάρους, όταν παράλληλα η κρίση στην Ιταλία δεν αφήνει μεγάλα περιθώρια στην Κομισιόν να κάνει τα στραβά μάτια στην μικρή Ελλάδα, για να κρατηθεί στην εξουσία ο εκλεκτός διαχειριστής των συμφερόντων τους.

Και η αναφορά στην Ιταλία έχει μεγάλη σημασία, καθώς το χρέος της χώρας είναι δεύτερο σε ποσοστά ΑΕΠ στην ΕΕ, πλην όμως λόγω μεγέθους οκτώ με εννέα φορές μεγαλύτερη οικονομία από την ελληνική, αναμένεται να φτάσει στο τέλος το 2022 στο 160% του ΑΕΠ, αγγίζοντας τα τρία τρισεκατομμύρια ευρώ!

Κοκτέιλ πανδημίας και ψυχρού πολέμου

Και όλα αυτά χωρίς να έχουμε ξεμπερδέψει από την πανδημία και κυρίως, με την Ευρώπη να είναι το πεδίο του ψυχρού πολέμου που σχεδίασαν οι ΗΠΑ για να περιορίσουν τη Ρωσία, πριν αναμετρηθούν με την Κίνα. Αν όλα αυτά αφορούσαν ένα νοικοκυριό ή μια επιχείρηση τα μέλη της οικογένειας ή η διοίκηση, οι μέτοχοι αλλά και οι εργαζόμενοι θα είχαν σημάνει συναγερμό, για να σωθούν από την καταστροφή.

Τώρα που αφορούν την πατρίδα μας, ελάχιστοι ανησυχούν και προβληματίζονται σοβαρά. Ελάχιστοι ανησυχούν για τον ολοκληρωτικό αφελληνισμό της οικονομίας, την διαρκή αύξηση των εισαγωγών και τον έλεγχο τραπεζών, ηλεκτρισμού, τηλεπικοινωνιών, λιμανιών και αεροδρομίων από ξένα μεγαθήρια. Που είναι λοιπόν ο πατριωτισμός μας; Πόσο επιλεκτικός μπορεί να είναι;