Ιδού η Τουρκία που η Δύση δεν θέλει να δει
30/09/2020
Άραγε τίνος κράτους στον κόσμο η ηγεσία προπαγανδίζει στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης τους συγκεκριμένους στίχους: «Άκου κόσμε, εγώ είμαι παιδί μάρτυρα. Μην ξεχνάς πως είμαι τέκνο της πατρίδας με την ημισέληνο, που από το αίμα των προγόνων μου ρέει στις φλέβες μου. Δίνουμε τη ζωή μας και παίρνουμε ζωές για την Γαλάζια Πατρίδα». Η απάντηση στο κουίζ είναι προφανής και τη δίνει επίσημα ο Φεχρεντίν Αλτούν, διευθυντής επικοινωνίας της τουρκικής Προεδρίας!
Πρόκειται για τους στίχους του νέου εμβατηρίου με τίτλο “Γαλάζια Πατρίδα” που κοινοποίησε στο τουίτερ ο Αλτούν. Στίχοι που ακούγονται λένε τα εξής: «Οι άπιστοι έγιναν ένα έθνος κι έστησαν συμμαχία. Οι στρατοί του Ισλάμ προσέφυγαν στο δημιουργό. Το λιοντάρι της Μεσογείου (Χαϊρεντίν Πασά) έβγαλε το σπαθί Ζουλφικάρ. Ο Μπαρμπαρόσα Χαϊρεντίν Πασά με τον στόλο του Ισλάμ χτυπά κατά κύματα τη συμμαχία των σταυροφόρων».
Στην έναρξή του στο βίντεο, δύο αξιωματικοί του τουρκικού πολεμικού ναυτικού, χτυπάνε την πόρτα μιας οικογένειας και τους ανοίγουν δύο παιδιά, ένα αγόρι και ένα μικρότερο κοριτσάκι. Οι δύο αξιωματικοί δίνουν στο αγόρι μια τουρκική σημαία και ένα ομοίωμα πολεμικού πλοίου. Στη συνέχεια γίνεται φλασμπάκ στο τουρκικό ναυτικό παρελθόν και στον πειρατή και μετέπειτα Οθωμανό ναύαρχο Χαϊρεντίν Μπαρμπαρόσα. Το μήνυμα του βίντεο είναι καθαρά ισλαμικό-τζιχαντιστικό και ευθέως αντιδυτικό, εναντίον των “Σταυροφόρων” και των απίστων.
Ben şehit oğluyum kulak ver ey dünya
Ay-yıldızlı vatanın evladıyım unutma
Ecdadımın kanından akar damarlarımda
Can verir can alırız mavi vatan uğrunaTüm deniz şehit ve gazilerimizin anısına… #PrevezeDenizZaferi pic.twitter.com/bL0MxniQT7
— Fahrettin Altun (@fahrettinaltun) September 27, 2020
Τη στιγμή, λοιπόν, που επίκειται η επανέναρξη των διερευνητικών συνομιλιών Ελλάδας-Τουρκίας, ο Ερντογάν επίσημα δημιουργεί έναν ύμνο για την τουρκική κοινωνία, στην οποία λέει ότι παίρνουμε ζωές για την “Γαλάζια Πατρίδα”. Την ίδια στιγμή το ΕΛΙΑΜΕΠ που επηρεάζει τα κέντρα αποφάσεων στην Αθήνα λέει “ε, αυτόν το γείτονα έχουμε (…) έχετε καμία καλύτερη ιδέα“. Λέει: «Ο διπλωματικός διάλογος εφευρέθηκε όχι για να περνάς καλά με τους φίλους, αλλά για να αντιμετωπίζεις τους αντιπάλους».
Μακάρι ο διπλωματικός διάλογος, χωρίς εθνικές απώλειες, να ήταν αρκετός για να αντιμετωπίζεις αντιπάλους. Δυστυχώς, η Ιστορία αποδεικνύει το αντίθετο και την προφανή αυτή αλήθεια είναι καλό να την συνειδητοποιήσουν επιτέλους οι κύριοι καθηγητές του ΕΛΙΑΜΕΠ και κυρίως οι κυβερνώντες.
Εξάλλου, η Τουρκία δεν είναι ένας οποιοσδήποτε αντίπαλος. Όπως προκύπτει από το νέο επίσημο ύμνο-εμβατήριο για τη “Γαλάζια Πατρίδα”, μεγαλώνει τις νέες γενιές με όρους 15ου αιώνα και με conditionality την αιματοχυσία; Εξάλλου η Τουρκία είναι αυτή που διεκδικεί με απειλή χρήσης στρατιωτικής βίας και εξαναγκαστική διπλωματία όχι μόνο κυριαρχικά δικαιώματα, αλλά και έδαφος της Ελλάδας. Δεν ζητάει η Ελλάδα από την Τουρκία.
Καλλιέργεια ακραίου σωβινισμού
Υπενθυμίζουμε ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν αντίθετος με τις διαπραγματεύσεις επί ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων. Άραγε, τι άκρη βγάλανε τη δεκαετία του 1930 οι Βρετανοί και οι Γάλλοι διαπραγματευόμενοι με τη ναζιστική Γερμανία; Σε ποιο κράτος του κόσμου υπάρχει από την κυβέρνηση θέση αφανισμού όσων στέκονται εμπόδιο στην επεκτατική πολιτική του; Αν εξαιρέσουμε το Ισλαμικό Κράτος μόνο στην Τουρκία.
Άραγε, μια κυβέρνηση που έχει υιοθετήσει τέτοια πολιτική για την καλλιέργεια ακραίου εθνικισμού-σωβινισμού στην τουρκική κοινωνία είναι διατεθειμένη να προβεί σε μία έντιμη συμφωνία; Κάνουμε πως δεν βλέπουμε τον αχαλίνωτο βίαιο εθνικισμό; Τι σχέση έχουν όλες αυτές οι σημαίες, οι βίαιοι στίχοι, η πολεμική κατήχηση των νέων της Τουρκίας με την Ευρώπη και τις αξίες που υποτίθεται ότι προασπίζεται η ΕΕ;
Υπενθυμίζουμε ότι η Τουρκία είναι μέλος του ΝΑΤΟ και υποψήφια προς ένταξη στην ΕΕ, έστω κι αν οι ενταξιακές διαπραγματεύσεις Έχουν παγώσει. Δεν είναι καιρός πια η Δύση συνολικά και η ΕΕ ειδικότερα να βγάλουν το κεφάλι από την άμμο και να συζητήσουν με όρους πολιτικής ειλικρίνειας το τι συμβαίνει στην Τουρκία, να χαράξουν μία πολιτική, η οποία να στηρίζεται στα πραγματικά δεδομένα, στο γεγονός ότι η Τουρκία έχει πια ευρασιατικό προσανατολισμό κι ότι το χάσμα που την χωρίζει από τη Δύση δεν είναι απλά πολιτικά, αλλά πολύ βαθύτερο, είναι πολιτισμικό χάσμα.
Αυτό που συμβαίνει με την Τουρκία δεν έχει να κάνει με το δίπολο Ελλάδα-Τουρκία και την αντίθεση δύο κρατών που διαφωνούν. Δεν πρόκειται για μια κρίση τύπου Ναγκόρνο-Καραμπάχ ή Παλαιστινιακού όπου οι διακυβεύσεις είναι συγκεκριμένες και διμερείς. Είναι ξεκάθαρο ότι η Τουρκία δεν πατάει πολιτισμικά-κοινωνικά στην Ευρώπη.
Ο Τούρκος ακαδημαϊκός Bahar Rumelili έγραψε πριν χρόνια ότι η Τουρκία μπορεί να επιδιώξει την ένταξη στην ΕΕ, καθώς οι “ταυτότητες φτιάχνονται και τίθενται υπό διαπραγμάτευση…“. Μάλλον θα του πάρει πολλές δεκαετίες για να ανατρέψει τη δουλειά που έχει κάνει ο Ερντογάν. Οι δε Έλληνες και υπόλοιποι Ευρωπαίοι δεν μπορούν να ποντάρουν στις θεωρίες…
