Ισοδυναμεί με σταθερότητα η αυτοδυναμία Μητσοτάκη;

Η αλήθεια είναι ότι στις εκλογές της Κυριακής 25ης Ιουνίου έχουμε την δυνατότητα επιλογής μεταξύ δεκάδων συνδυασμών. Και η “μαύρη αλήθεια” είναι ότι μόνον ένας από τους επικεφαλής των συνδυασμών αυτών προτείνεται (από τον εαυτό του) για πρωθυπουργός. Αυτό συμβαίνει πρώτη φορά στα χρονικά της 3ης Ελληνικής Δημοκρατίας.

Αυτός ο περιορισμός του δικαιώματος του εκλέγειν βέβαια δεν μας επιβλήθηκε από πραξικοπηματίες. Επιβλήθηκε από εκπροσώπους μας, με πράξεις και παραλείψεις τους. Αυτοί οι τελευταίοι, πράγματι, αντί να σκύψουν στα ημαρτημένα με σκοπό την διόρθωσή τους, έχουν επιδοθεί στην καταγγελία όλων των άλλων, σχεδόν για όλα. Αντί να τιμήσουν ευθύνες και αρμοδιότητες που ζήτησαν και τους ανατέθηκαν, προτιμούν να τις μεταθέτουν τελικά… στους ψηφοφόρους για παρελθούσες επιλογές τους! Η “ενοχοποίηση ψήφου”, ως στυγνή μέθοδος ψηφοθηρίας, με τον πολλαπλασιαστή “μέσα ενημέρωσης” έχει ξεπεράσει κάθε όριο και έχει ακυρώσει, εδώ και καιρό, κάθε έννοια ισηγορίας.

Αυτή η δημοκρατική έκπτωση δεν σημαίνει ότι οι πρόσφατες επιλογές του ελληνικού λαού υπήρξαν ευτυχείς. Πολύ περισσότερο δεν επιτρέπουν την αισιόδοξη πρόβλεψη ότι αυτές της ερχόμενης Κυριακής προβλέπονται ευτυχέστερες ή τουλάχιστον ιαματικές. Υπογραμμίζει απλώς ότι στην αντιπροσωπευτική Δημοκρατία, όποτε το πολιτικό σώμα αστοχεί, την ευθύνη της διόρθωσης έχουν οι εκπρόσωποι του. Και είναι ακριβώς αυτή η αποφυγή εκτέλεσης του καθήκοντος τους, η οποία μας στέρησε ένα ακόμα δημοκρατικό δικαίωμα, αυτό της επιλογής πρωθυπουργού.

Ζούμε, πράγματι, την τραγική διάψευση του κοινότοπου “στην Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα”. Με φαρδιές-πλατιές τις υπογραφές “αρχηγών κομμάτων”, έχουμε οδηγηθεί σε αδιέξοδο και οι υπαίτιοι του ασχολούνται, σχεδόν αποκλειστικά, να μας φορτώσουν τις ευθύνες τους για αυτό. Αλλά αν το δημοκρατικό αδιέξοδο βαρύνει αποκλειστικά “πολιτικά πρόσωπα” (διαχειριστές εξουσιαστικών μηχανισμών είναι η πραγματική τους ιδιότητα), το πολιτισμικό, πράγματι, βαρύνει εμάς.

Μία επίπλαστη “σταθερότητα”…

Μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού, άνω του 40% ζητάει “σταθερότητα” και την περιμένει από “αυτοδύναμη κυβέρνηση”, δηλαδή με τον ίδιο κουμανταδόρο, τον κύριο Μητσοτάκη! Ζητάει δηλαδή να συνεχίσουμε να βλέπουμε εισοδήματα να εξανεμίζονται, οικογένειες να χάνουν τα σπίτια τους, δημόσια περιουσιακά στοιχεία να εκποιούνται, τους λογαριασμούς της ενέργειας στα ύψη, το Δημόσιο Χρέος σε πρωτοφανή ύψη, το ίδιο και το ιδιωτικό, το εμπορικό μας ισοζύγιο κάθε χρόνο και χειρότερο, τον “Προσωπικό Γιατρό” φιάσκο ολκής και την “Πανεπιστημιακή Αστυνομία” το ίδιο.

Εν τω μεταξύ, το δυστύχημα των Τεμπών θα μας στοιχειώνει για πάντα, με την αδιαφορία των αρμόδιων να εφοδιάσουν τα τραίνα και τους σταθμούς με αναγκαία συστήματα ειδοποίησης, η κατάρρευση της Τράπεζας Θεμάτων με την αδυναμία θωράκισής της, το ναυάγιο με την αδυναμία να σώσουμε συνανθρώπους από τον πνιγμό.

Θεωρώ ότι ουδείς νομιμοποιείται ηθικά να βαφτίζει την διαιώνιση αυτής της εφιαλτικής κατάστασης “σταθερότητα”. Και αν συμπεριφέρεται έτσι με την υστεροβουλία “να την κάνει” παρέα με τους ελάχιστους ευνοημένους του καθεστώτος, ας συλλογιστεί ότι το κόστος της αφέλειας του χρεώνεται στα παιδιά του. Εκτός αν ελπίζει η “αυτοδύναμη σταθερότητα” που ονειρεύεται πρόκειται να μας αποκαλύψει ποιος φυτεύει παράνομο λογισμικό στα τηλέφωνά μας! Αν και ο εκπρόσωπος του κυρίου Μητσοτάκη μας έχει πληροφορήσει ότι «στο θέμα των υποκλοπών, η κυβέρνηση έκανε ότι έπρεπε».

Ασφαλώς, ακόμα και έτσι, πρέπει να πάμε στις κάλπες σε πείσμα όσων κάθε μέρα μας μειώνουν διαρκώς ηθικά και υλικά και να τους αποδοκιμάσουμε αποφασιστικά. Το θέμα πια δεν είναι τι (δηλώνουμε ότι) είμαστε, ούτε καν τι θα θέλαμε να γίνει. Πραγματιστική επιδίωξη μας πια μπορεί να είναι μόνο να αποφύγουμε τα χειρότερα πριν η κατάπτωση, η έκπτωση και η παρακμή οδηγήσουν σε καταστροφή.

Με την ελπίδα, αμέσως μετά τις εκλογές, όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα τους, να σηκωθούμε από τον καναπέ και, αντί να παρακολουθούμε στην τηλεόραση επιτήδειους να κερδοσκοπούν ή να σταδιοδρομούν με τα χάλια μας, να πάρουμε το Ελληνικό Ζήτημα στα χέρια μας, ώστε, επί τέλους, να το αντιμετωπίσουμε. Αυτά προεκλογικά, μιας και την επόμενη θα είμαστε εδώ όλες και όλοι!