Καλπάζει το AfD στην Γερμανία – Γκάλοπ-σοκ στα ανατολικά κρατίδια

Πολιτικό σεισμό προκαλούν στην Γερμανία τα αποτελέσματα των τελευταίων δημοσκοπήσεων, που δείχνουν μεγάλη άνοδο για την Νέα Δεξιά, το κόμμα AfD (Εναλλακτική για την Γερμανία) που τερματίζει πρώτο στην πρόθεση ψήφου, σε τέσσερα γερμανικά κρατίδια. Στην τελευταία που πραγματοποιήθηκε για το Βρανδεμβούργο σκαρφαλώνει στο 32%, αφήνοντας κατά πολύ πίσω το κυβερνών κόμμα των Σοσιαλδημοκρατών και την αξιωματική αντιπολίτευση των Χριστιανοδημοκρατών (περιορίζονται στο 20% και 18% αντίστοιχα) με τα έτερα κόμματα του κυβερνητικού συνασπισμού, τους Πράσινους και τους Φιλελεύθερους Δημοκράτες, να περιορίζονται στο 8 και 4% αντίστοιχα.

Η σαρωτική άνοδος του κόμματος υποχρέωσε τον ηγέτη των Χριστιανοδημοκρατών Φρίντριχ Μερτς (σφοδρού επικριτική της μεταναστευτικής πολιτικής της Άγκελας Μέρκελ) να αποπειραθεί να “σπάσει” ένα “ταμπού” του γερμανικού πολιτικού συστήματος: Να προσεγγίσει τους ψηφοφόρους του AfD, την στιγμή που θεωρείται πολιτικός αποσυνάγωγος στην Γερμανία, με την πρώην καγκελάριο Μέρκελ να αποκλείει “δια ροπάλου” κάθε συζήτηση μεταξύ των Χριστιανοδημοκρατών και της Εναλλακτικής.

Αν και ο Μερτς υποχρεώθηκε να “μαζέψει” τις δηλώσεις του, οι Χριστιανοδημοκράτες  “έσπασαν” το παραδοσιακό πολιτικό “ταμπού” στην Θουριγγία, συνεργαζόμενοι εμμέσως με την Εναλλακτική, για ψήφιση την επιμέρους νομοσχεδίων, προκαλώντας πολιτικό σάλο. Σε κάθε περίπτωση, αν πάντα επιβεβαιωθούν τα δημοσκοπικά ποσοστά και στις κάλπες (με πρώτο τεστ τις προσεχείς δημοτικές εκλογές) το Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα θα έρθει αντιμέτωπο με την πραγματικότητα: Το AfD, που η Μέρκελ και το πολιτικό κατεστημένο απαξιώνουν ως “φούσκα”, να έχει “ριζώσει” στην γερμανική κοινωνία.

Μάλιστα, η Εναλλακτική για την Γερμανία έχει εδώ και καιρό προκαλέσει κρίση ταυτότητας στο Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα, όπως είχε δείξει ένα πολιτικό “σκάνδαλο” και πάλι στην Θουριγία, τον Φεβρουάριο του 2020. Ήταν τότε που η πρώην επικεφαλής του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος και εκλεκτή της Μέρκελ, Άνεγκρετ Κραμπ Καρενμπάουερ, υποχρεώθηκε να παραιτηθεί, όταν τοπικά στελέχη του CDU είχαν ψηφίσει από κοινού για πρωθυπουργό του κρατιδίου με την Εναλλακτική και τους Φιλελεύθερους, “ραγίζοντας” τότε το μεταπολεμικό ταμπού που θέλει τον πολιτικό αποκλεισμό των ακροδεξιών κομμάτων.

Νεοναζί και “Γερμανοί Ρεπουμπλικάνοι”

Μετά το τέλος του Β Παγκοσμίου Πολέμου, η γερμανική Ακροδεξιά ήταν παραδοσιακά στο περιθώριο του πολιτικού συστήματος, τουλάχιστον μέχρι το 1989 (στην Γερμανία δεν υπήρχε το παράδειγμα ενός “μεταφασιστικού” κόμματος, όπως του MSI στην Ιταλία που είχε κοινοβουλευτική και κοινωνική δυναμική, μετά τον πόλεμο). Η πτώση του Τείχους του Βερολίνου και η γερμανική ενοποίηση που ακολούθησε, ήταν μία χρυσή ευκαιρία, αρχικά για το “σκληρό” πρόσωπο της ακροδεξιάς: Τις νεοναζιστικές οργανώσεις που δραστηριοποιούνταν μέχρι τότε στην Δυτική Γερμανία και άρχισαν να στρατολογούν νεαρά μέλη από τις υποβαθμισμένες συνοικίες της πρώην κομμουνιστικής Ανατολικής Γερμανίας.

Ένα κύμα βίας είχε συγκλονίσει τα πρώτα χρόνια της ενοποιημένης Γερμανίας, με μία σειρά αιματηρών επεισοδίων. Τα πιο συνηθισμένα περιστατικά ήταν ο ξυλοδαρμός μεταναστών και η βεβήλωση εβραϊκών νεκροταφείων. Η “πολιτική στέγη” των γερμανικών νεοναζιστικών συμμοριών ήταν το NPD (Εθνικό Δημοκρατικό Κόμμα Γερμανίας) που τελικώς δεν ξεπέρασε το 2% σε πανεθνική κλίμακα. Ο πιο επιφανής υποστηρικτής του NPD είναι το πρώην ιδρυτικό στέλεχος της ακροαριστερής τρομοκρατικής οργάνωσης “Φράξια Κόκκινος Στρατός”, ο Χορστ Μάλερ, ένας πρώην αντάρτης πόλεων που μετατράπηκε σε νεοναζί.

Στις απαρχές της, η γερμανική Ακροδεξιά έμοιαζε υπερβολικά εξτρεμιστική για να καταφέρει να αποκτήσει ευρεία απήχηση. Έχοντας στρατολογήσει λούμπεν και συχνά εγκληματικά στοιχεία, με πολλά μέλη της να είναι ταυτόχρονα πληροφοριοδότες των μυστικών υπηρεσιών, μπόρεσε τελικώς να επαναλάβει την μεσοπολεμική ιστορία μόνο ως φάρσα. Όμως, σύντομα εμφανίστηκε μία νεότερη εκδοχή της γερμανικής Ακροδεξιάς, που δεν σχετίζονταν με μαχαιροβγάλτες σκίνχεντς, το κόμμα των “Γερμανών Ρεπουμπλικάνων”.

Οι Γερμανοί Ρεπουμπλικάνοι μπορούν να θεωρηθούν ως οι σημερινοί πρόγονοι της Εναλλακτικής. Τα μέλη τους δεν θύμιζαν τις συμμορίες χούλιγκαν του NPD, αλλά περισσότερο το γαλλικό Εθνικό Μέτωπο. Η ηγεσία τους καταδίκαζε την χρήση βίας και δήλωνε σεβασμό στο γερμανικό Σύνταγμα. Ζητούσαν έλεγχο της μετανάστευσης, μειώσεις των φόρων, προστασία της μητρότητας, αλλά μία θέση τους είχε προκαλέσει πανευρωπαϊκό σάλο: Διεκδικούσαν την επαναφορά της Γερμανίας στα σύνορα του 1937, δηλαδή την προσάρτηση εδαφών της Πολωνίας, της Τσεχίας και της τότε Γιουγκοσλαβίας.

Για χρόνια ηγέτης τους ήταν ο Φραντς Σενχούμπερ, ένας πρώην εθελοντής των SS, ο οποίος είχε γράψει σε βιβλίο του μελαγχολικά πως «ο Χίτλερ πέθανε νωρίς»! Οι “Ρεπουμπλικάνοι” σημείωσαν μία παροδική επιτυχία στις ευρωεκλογές στις αρχές του ’90, αλλά γρήγορα εξαφανίστηκαν από το πολιτικό προσκήνιο. Ο Σενχούμπερ δεν ήταν δημοφιλής στα εργατικά στρώματα, όπως ήταν ο Ζαν Μαρίν Λεπέν στην Γαλλία, ούτε κατόρθωσε να επιτύχει τον εκλογικό θρίαμβο του ηγέτη της αυστριακής ακροδεξιάς Γεργκ Χάϊντερ, ο οποίος είχε επίσης ναζιστικό παρελθόν.

Ήρθε για να μείνει η Εναλλακτική

Η Εναλλακτική για την Γερμανία ιδρύθηκε από Γερμανούς ευρωσκεπτικιστές και πολέμιους του ευρώ, όταν μεσουρανούσε το “ελληνικό πρόβλημα” στην ΕΕ. Η πολιτική των ανοιχτών συνόρων της Μέρκελ στο μεταναστευτικό έδωσε νέα πνοή στο κόμμα, που άρχισε να υιοθετεί όλο και πιο σκληρή αντιμεταναστευτική πολιτική, ταυτόχρονα με ένα “μοντέρνο” πρόσωπο. Η γερμανική Νέα Δεξιά εμφανίζεται να αποστασιοποιείται τόσο από τον αντισημιτισμό (το AfD διαθέτει μέχρι και εβραϊκή ομάδα) όσο και από την ομοφοβία, έχοντας για χρόνια ηγετικό στέλεχος την ομοφυλόφιλη Άλις Βάιντελ, πρώην τραπεζικό της Goldman Sachs, που συζεί με την σύντροφο της από την Σρι Λάνκα.

Το περιοδικό Spiegel είχε αποκαλέσει εύστοχα την Καγκελάριο Μέρκελ «μαμά της γερμανικής Ακροδεξιάς», καθώς υποτίμησε τις αντιδράσεις του γερμανικού πληθυσμού στην μεταναστευτική της πολιτική. Το μεταναστευτικό εξακολουθεί να ρίχνει στην κυριολεξία κυβερνήσεις στην Ευρώπη, όπως έδειξε η πτώση του Μαρκ Ρούτε στην Ολλανδία, ενώ οι εικόνες με την “πλημμυρισμένη” από Αφρικανούς μετανάστες Λαμπεντούζα ξυπνούν εκ νέου φοβικά αντανακλαστικά.

Με την ξενοφοβική και ισλαμοφοβική ρητορική να κυριαρχεί πλέον στο AfD, το κόμμα πέτυχε έναν «αντισημιτισμό χωρίς Εβραίους», όπως έλεγε παλαιότερα ο Σενχούμπερ. Ούτε οι “σκοτεινές” διασυνδέσεις στελεχών του με νεοναζί, ούτε οι σκληρές εσωκομματικές του αντιπαραθέσεις αποδείχτηκαν αρκετές για να κάμψουν την δημοτικότητα του.

Δεύτερο “οξυγόνο” στο AfD αποτέλεσε η πανδημία, με την Εναλλακτική για την Γερμανία να “ψαρεύει” στο κοινό των αρνητών της μάσκας και του εμβολίου, αντιδρώντας με σφοδρότητα στην υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού και της χρήσης μάσκας, ενώ επέκρινε την Μέρκελ πως επεδίωκε να αποκτήσει υπερεξουσίες, εν μέσω της πανδημίας, κάνοντας αναφορές ακόμα και στις έκτακτες εξουσίες του Αδόλφου Χίτλερ!

Τρίτο “οξυγόνο” για την Εναλλακτική, η οικονομική ύφεση στην χώρα, όπου η Γερμανία, από “ατμομηχανή της Ευρώπης”, χαρακτηρίζεται πλέον ως ο “μεγάλος ασθενής” της! Να σημειωθεί πως το AfD επικρίνει με σφοδρότητα την πολιτική των αντιρωσικών κυρώσεων που ακολούθησε η γερμανική κυβέρνηση μετά την εισβολή στην Ουκρανία, που εκτός της ρωσικής, έπληξαν καίρια και την γερμανική οικονομία.

Όσον αφορά το Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα, αν επιβεβαιωθούν τα δημοσκοπικά ποσοστά του και στην κάλπη θα έρθει αντιμέτωπο με ένα επώδυνο δίλημμα: να εγκαταλείψει το “μεταπολεμικό ταμπού” για να προσεταιριστεί ψήφους του AfD ή να μείνει πιστό στην ίδια γραμμή, κινδυνεύοντας να πιεστεί περαιτέρω από το κόμμα της Νέας Δεξιάς.