Καμμένο πολιτικό χαρτί ο Αλέξης Τσίπρας;

Οι πολιτικοί μετά από τις αποτυχίες τους αρχικά βρίσκουν μια ιδεώδη κρυψώνα, τρυπώνουν κάπου για ένα διάστημα, και μετά εμφανίζονται ως νέοι Μεσσίες. Συνήθως επιλέγουν ένα “μουράτο κουκουβαγείο” (πανεπιστήμιο) και στη συνέχεια αυτό το εξαργυρώνουν ως επιπλέον εμπειρία, πιστεύοντας εκείνο που έλεγαν ο Λε Μπον και ο Καίστλερ ότι η «νοημοσύνη της μάζας είναι υποτυπώδης και είναι ανόητοι όσοι πιστεύουν στη μνήμη της μάζας».

Ο κ. Τσίπρας μετά την “κομψεπίκομψη” αντιπολίτευση που άσκησε στην κυβέρνηση της ΝΔ, ως αρχηγός αντιπολίτευσης και τα χαμηλά ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ στις εθνικές εκλογές, ξεκίνησε να επενδύει στην πλήρη μεταστρεψιμότητά του. Επεδίωξε να κτίσει μια εικόνα ενός υπερκομματικού πολιτικού. Εξάλλου οι πολύχρωμοι υπερκομματικοί πολιτικοί είναι της μόδας στην ΕΕ.

Τι σημαίνει όμως πολύχρωμος πολιτικός; Να διαθέτες διαύλους επικοινωνίας με όλες τις πολιτικές γραμμές, να είσαι ευέλικτος στην αβάστακτη πολιτική ελαφρότητα και συνεργάσιμος με όλους τους παράγοντες (επιχειρηματικούς, πολιτικούς, εκδοτικούς). Επ’ αυτού είχε αναφερθεί ο Νίτσε και είχε πει ότι στο μέλλον θα δούμε πολλούς ευέλικτους πίθηκους να σκαρφαλώνουν στην εξουσία. Αυτή η πρόβλεψή του δικαιώθηκε με το στρατό των πολύχρωμων πολιτικών της ΕΕ, οι οποίοι ως σύγχρονοι “μυαλοπώλες” μεταφέρουν χοντροκομμένα επιχειρήματα πολιτικής διαχείρισης, τα οποία διαφημίζονται ως ραφινάτες αλήθειες με ανεξερεύνητες και ανυποψίαστες διαδρομές.

Οι θεωρίες περί του “τέλους των ιδεολογιών” τα εναλλακτικά μοντέλα της “αντικοινωνίας” ό,τι δηλαδή ζούμε στην εποχή της εναλλακτικότητας και όχι σε εκείνη των ισχυρών ιδεολογιών (εξάλλου και ο Μαρξ και ο Ένγκελς είχαν αναφερθεί τόσο στο τέλος των θρησκειών, όσο και στο λυκόφως την ιδεολογιών), όλα γίνονται αφετηρίες, νύξεις, για ένα νέο μοντέλο πολιτικής πολυχρωμίας.

Ο συρμός της πολιτικής συνθηκολογεί με τις όψεις του καινούργιου, ακόμη και αν αυτό το καινούργιο αποτελεί μια τυφλή εμμονή σε μεταβολές, οι οποίες συνυφαίνουν με τους νέους όρους της νέας κερδοσκοπίας. Έτσι, όσοι πολιτικοί καταφεύγουν σε πολύχρωμες πολιτικές παραδοχές της ευκολίας κινδυνεύουν να γίνουν θλιβερές καρικατούρες.

Τι θα καταφέρει ο Τσίπρας;

Ο κ. Τσίπρας όμως μάλλον έχει ατυχήσει να παίξει αυτόν το ρόλο στην ελληνική πολιτική σκηνή. Αφενός γιατί, υπάρχει μια υποψία της βάσης (δηλαδή του λαού) ότι αυτή η πολύχρωμη πολιτική έχει ως στόχο να ξεπλύνει το σύστημα και αφετέρου ότι, όσοι υποστηρίζουν τέτοιες θέσεις πλειοδοτούν σε ένα σύστημα αδιαφανούς πολιτικής που σε περίοδο πολιτικής κρίσης που διανύουμε εμείς, σήμερα, αυτό το σύστημα είναι καταδικασμένο.

Και κάτι επιπλέον, υπάρχουν και άλλοι μνηστήρες της πολιτικής πολυχρωμίας στην ημεδαπή. Ο Ευάγγελος Βενιζέλος είναι ένας από εκείνους. Και οι δύο Τσίπρας και Βενιζέλος, ενώ έχουν πολλές διαφορετικότητες, ως προσωπικότητες έχουν ένα κοινό. Η επιδίωξή τους για πρωθυπουργικό θώκο παραμένει άσβεστη και τους έχει αφαιρέσει την προσωπική τους ησυχία, αλλά και τον ύπνο τους.

Όμως, δεν μπορούν να πετύχουν την κατάλληλη πολιτική συναστρία ώστε το όνειρο τους να γίνει πραγματικότητα. Και αυτό γιατί αφενός η νέα εμπραγμάτωση του κ. Τσίπρα δεν πείθει και φαντάζει φέϊκ πολιτικό σπασμό, ενώ ο κ. Βενιζέλος αποτελεί μια κατεστημένη πολιτική φυσιογνωμία και επίσης η χαρακτηροδομή του να καταξιώνει τα όποια ελάσσονα δικά του μειονεκτήματα και να απαξιώνει τα πλεονεκτήματα των άλλων είναι πλεγματική.