Καμπή προς τον αυταρχισμό η άρση ασυλίας των δύο βουλευτών

Τον περασμένο Μάρτιο το Κοινοβούλιο της Ουγγαρίας ψήφισε την μερική αυτοκατάργησή του, εκχωρώντας νομοθετικές εξουσίες στον πρωθυπουργό Βίκτορ Όρμπαν, τις οποίες μπορεί να ασκεί με διατάγματα για όσο διαρκεί η κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, την οποία επίσης δύναται να παρατείνει κατά το δοκούν με το πρόσχημα της πανδημίας.

Προχθές οι βουλευτές της ΝΔ και τέσσερις βουλευτές του ΚΙΝΑΛ (ψήφισαν κατά συνείδηση αφού το κόμμα τους δεν πήρε θέση) έκαναν ένα άλμα προς την ίδια κατεύθυνση, ψηφίζοντας την άρση ασυλίας της βουλευτού του Μέρα25 Αγγελικής Αδαμοπούλου, για ομιλία της από το βήμα της Βουλής που αφορούσε την δράση αστυνομικών οργάνων στις διαδηλώσεις.

Όπως επισήμαναν οι αγορητές από όλα κόμματα της αντιπολίτευσης (πλήρες το ρεπορτάζ του SLpress.gr), είναι η πρώτη φορά στην ιστορία της Γ’ Ελληνικής Δημοκρατίας που συμβαίνει κάτι τέτοιο: περιορισμός της ελευθερίας λόγου των βουλευτών μέσα στο φυσικό τους χώρο. Την ίδια ημέρα ψήφισαν και την άρση ασυλίας του Παύλου Πολάκη, η οποία, σε μία παρωδία κοινοβουλευτικής διαδικασίας, εισήχθη στην Βουλή για δεύτερη φορά μετά την πρώτη απόρριψή της, τον περασμένο Σεπτέμβριο.

Τι μεσολάβησε άραγε από τότε, ώστε οι ίδιοι βουλευτές που τον Σεπτέμβριο είχαν απορρίψει το αίτημα για άρση ασυλίας του Πολάκη να ψηφίσουν τώρα αντίθετα; Υπενθυμίζουμε ότι η άρση ασυλίας ζητήθηκε για δηλώσεις του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ στα social media. Και επειδή δεν ψήφισαν την άρση μόνο για τον Πολάκη, αλλά και για Αδαμοπούλου, αποδεικνύεται πως δεν πρόκειται για απλή αντίδραση στο στυλ Πολάκη, αλλά για πολιτική γραμμή.

Υπενθυμίζουμε πως η άρση της ασυλίας της Αδαμοπούλου ψηφίστηκε μετά από μήνυση του συνδικαλιστικού οργάνου των Αστυνομικών Βορείου Ελλάδος, η οποία –όπως ανέλυσαν διαπρεπείς νομικοί-βουλευτές– στερείται αντικειμενικής υπόστασης. Η γραμμή από το Μαξίμου ήταν σκληρή: καμία διαρροή αυτή την φορά, να μην επαναληφθεί ό,τι έγινε με τον Πολάκη τον περασμένο Σεπτέμβριο. Ειρήσθω εν παρόδω τότε είχε ζητήσει συγγνώμη ο πρωθυπουργός από τον εκδότη που είχε καταθέσει τη μήνυση και είχε πει ότι δεν θα επαναληφθεί!

Συμβολική σημασία 

Ήταν ένα μήνυμα από το σύστημα Μητσοτάκη ότι η στροφή στην αυταρχική δημοκρατία δεν θα περιοριστεί στην εξάλειψη εργασιακών δικαιωμάτων, στον εν τοις πράγμασι περιορισμό των ατομικών ελευθεριών από αυθαιρετούντες αστυνομικούς και στην θεσμική θωράκιση των δυνάμεων καταστολής, αλλά θα αγγίξει ακόμη και τον πυρήνα του πολιτεύματος, το Κοινοβούλιο.

Η υπερψήφιση πέρα από τα πρακτικά αποτελέσματα, έχει τεράστια θεσμική και συμβολική σημασία. Υπό την κυβέρνηση της ΝΔ ούτε καν οι βουλευτές στον φυσικό τους χώρο δεν θα μπορούν να εκφράζονται ελεύθερα, ιδίως όταν θα εκστομίζουν κρίσεις για τις δυνάμεις καταστολής. Φαίνεται ότι το νέο δόγμα είναι ότι οι δυνάμεις καταστολής πρέπει να μείνουν στο απυρόβλητο και της κριτικής, παρότι οι καταγγελίες για υπερβάσεις εξουσίας έχουν αυξηθεί επί κυβέρνησης Μητσοτάκη.

Ενδεικτικό της αλλαγής κλίματος είναι ότι οι συνδικαλιστές αστυνομικοί, όταν συχνά-πυκνά φιλοξενούνται στα κατεστημένα ΜΜΕ, δεν περιορίζονται να προβάλλουν τα συμφέροντα του κλάδου τους, αλλά παίρνουν και πολιτικές θέσεις. Ενίοτε καταφέρονται εναντίον κομμάτων της αντιπολίτευσης, όπως πρόσφατα με τις εκδηλώσεις για την επέτειο της δολοφονίας Γρηγορόπουλου, παρότι η υπόθεση αφορούσε έναν αστυνομικό καταδικασμένο για δολοφονία.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ακολουθεί τον πατέρα του που είχε πει στους αστυνομικούς «εσείς είσαστε το κράτος»! Επιπλέον σε αγαστή συνεργασία αυτή την φορά με τον Αντώνη Σαμαρά, ακολουθεί το μονοπάτι του πατέρα του και στον έλεγχο της δικαστικής εξουσίας.

Η επόμενη μέρα 

Η κυβέρνηση προετοιμάζεται για την πολιτική κατάσταση που θα διαμορφωθεί την επομένη της πανδημίας. Φοβάται ότι τότε θα ξεσπάσει η κοινωνική δυσαρέσκεια από την οικονομική κρίση, σε συνδυασμό με ενδεχόμενες υποχωρήσεις στα εθνικά θέματα. Φυσικά η κυβέρνηση ποντάρει στα δεκάδες δισ ευρώ της ΕΕ για να τροφοδοτήσει την οικονομική ανάκαμψη και να συγκρατήσει την ακραία φτώχεια τμημάτων του πληθυσμού.

Ωστόσο, η αξιοποίηση των κοινοτικών κονδυλίων ίσως συνοδευτεί από όρους που θα θυμίζουν μνημόνιο, αλλά και από ανταγωνισμούς για την κατανομή των πόρων στα μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα και όχι στη μικρομεσαία επιχειρηματικότητα, η οποία ήδη ασφυκτιά. Όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, μάλιστα, έχει αρχίσει να παίρνει αποστάσεις από την κυβέρνηση, χωρίς όμως, προς το παρόν να μετατοπίζεται προς τον ΣΥΡΙΖΑ.

Εάν κρίνουμε από την μέχρι τώρα στάση της, η κυβέρνηση θα βασιστεί σε ένα αυταρχικό μοντέλο διακυβέρνησης, το οποίο θα καταφεύγει στην καταστολή των κοινωνικών διεκδικήσεων. Μία τέτοια τακτική, ωστόσο, μπορεί να αποδειχθεί δίκοπο μαχαίρι, αφού η καταστολή από μόνη της μπορεί να πυροδοτήσει μεγαλύτερες κοινωνικές αντιδράσεις. Μία κυβέρνηση, όμως, που ιδεολογικά ρέπει προς αυτή την κατεύθυνση παραβλέπει αυτόν τον κίνδυνο, ειδικά όταν η πλειονότητα των πολιτών δείχνει να επιβραβεύει την πολιτική “νόμος και τάξη”. Η άρση ασυλίας της Αδαμοπούλου μοιάζει να είναι καμπή σ’ αυτή την πορεία.