Κάποιοι βλέπουν το τυρί, αλλά αγνοούν τη φάκα

Τα κόμματα του σοσιαλδημοκρατικού χώρου στην Ευρώπη συνεχάρησαν τους Έλληνες και την κυβέρνηση Τσίπρα για την επιτυχή έξοδο της χώρας από τα μνημόνια. Όλα εκτός από ένα. Το ΠΑΣΟΚ. Το ΠΑΣΟΚ που ο δημόσιος λόγος του, δεν έχει –πλέον- κανένα ιδεολογικό και πολιτικό στίγμα. Ακολουθεί τυφλά τη ΝΔ καταγγέλλοντας για τα πάντα την κυβέρνηση.

Στόχος να πείσει τους Έλληνες ότι αυτοί που κυβερνούν είναι ανίκανοι και επικίνδυνοι. Και πως είναι ανίκανοι, αφού κατάφεραν να βγάλουν τη χώρα από την οκταετή τραγωδία των μνημονίων, κόντρα σε όλο το πολιτικό σύστημα; Ε, δεν την έβγαλαν! Την έβαλαν σε τέταρτο μνημόνιο! Τόσο απλά.

Δυστυχώς αυτή την πραγματικότητα ζούμε. Ένα κόμμα χωρίς λαϊκή βάση, ένα κόμμα αξιωματούχων νοσταλγών της συνεργασίας με τον Μητσοτάκη στη θέση του Σαμαρά. Και επιδιώκουν τη συνεργασία, προσδοκώντας δημόσιες πολιτικές θέσεις στη λογική 5-3-1 που εφαρμοζόταν στα χρόνια της συγκυβέρνησης. Ακούς τις δηλώσεις του κ.Χρηστίδη εκπροσώπου τύπου του ΚΙΝΑΛ και νομίζεις ότι είναι ο κ.Κυρανάκης της ΝΔ. Ντάλε κουάλε.

Βλέπουν όμως το τυρί, αλλά αγνοούν τη φάκα. Και η φάκα είναι ότι με την συγκεκριμένη τακτική δεν δημιουργούν καμία πολιτική ανάγκη στο εκλογικό σώμα να τους επιλέξει ώς κάτι ξεχωριστό, όταν λένε ακριβώς τα ίδια με τη ΝΔ. Υποτιμούν τις συνέπειες της πόλωσης που δημιουργεί η τελική ευθεία για την πρωτιά στην εκλογική αναμέτρηση.

Γιατί να επιστρέψουν οι φυγάδες;

Από το 42% που είχε αποσπάσει το ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου, κατέληξε στο 6%. Έχασαν το 36% των ψηφοφόρων τους, οι οποίοι στην συντριπτική τους πλειοψηφία στράφηκαν στον ΣΥΡΙΖΑ. Και υποτίθεται ότι το στρατηγικό τους σχέδιο είναι να βρεθούν τρόποι να επαναπατριστεί το μεγαλύτερο μέρος των φυγάδων που τους τιμώρησαν, για την χρεοκοπία της χώρας και την πενταετή αποτυχία τους στο έργο της εξόδου από τα μνημόνια.

Και με τι θάρρος να τους καλέσεις να επιστρέψουν, όταν δεν έχουν αρθεί οι λόγοι για τους οποίους αποχώρησαν; Αντί συγνώμης και ειλικρινούς αυτοκριτικής, αντί ριζικής ανανέωσης και απαλλαγής από τα βαρίδια της αποτυχίας, οι ίδιοι ακριβώς με βιτρίνα μια μέτρια πολιτικό αρχηγό που απλά απαγγέλει κατηγορίες, έγιναν ουρά μιας ΝΔ, στην οποία κυριαρχεί η ακροδεξιά μισαλλόδοξη πολιτική.

Ποιες προοδευτικές δυνάμεις;

Όταν πρόσφατα Δραγασάκης και Βούτσης απεύθυναν προσκλητήριο συνεργασίας στις προοδευτικές δυνάμεις στο ΠΑΣΟΚ αντέδρασαν αρνητικά χωρίς δεύτερη σκέψη. Θεώρησαν ότι η πρόσκληση τους αφορά. Μα που αλλού στον πολιτικό χάρτη υπάρχουν, έστω και στους τύπους, προοδευτικές δυνάμεις, σκέφτηκαν. Ούτε και φαντάστηκαν ότι τέτοιες δυνάμεις υπάρχουν άφθονες στην κοινωνία. Περιπτώσεις χωρίς την φθορά της καταστροφικής συνεργασίας με τον Σαμαρά.

Αυτοί που έχουν απομείνει στο ΠΑΣΟΚ και καμουφλαρίστηκαν στο ΚΙΝΑΛ, δεν έχουν αντιληφθεί ότι η αποχώρηση του Σταύρου Θεοδωράκη από το σχήμα δεν θα είναι η πρώτη και η τελευταία. Δεν έχουν αντιληφθεί ότι ο δρόμος είναι μακρύς και πως δύσκολα θα συνεχίσουν, όσοι επιθυμούν να παραμείνουν στον χώρο της σοσιαλδημοκρατίας. Δύσκολα θα μείνει μέχρι τέλους η κίνηση του Γιώργου Παπανδρέου που χαιρέτησε την έξοδο της χώρας από τα μνημόνια, δύσκολα και ότι έχει απομείνει από τη ΔΗΜΑΡ.

Δεν γνωρίζω πως κινείται ο Σταύρος Θεοδωράκης, αλλά το Ποτάμι έχει την ύστατη ευκαιρία να γίνει πυρήνας συγκέντρωσης των δυνάμεων του κέντρου, που αναζητούν αυτόνομη έκφραση. Διότι το ΠΑΣΟΚ έχει απολέσει ολοκληρωτικά την ανεξαρτησία του. Λες και τους κρατάει στο χέρι η ΝΔ και οι χορηγοί της, έχει ταυτιστεί απόλυτα με τις στρατηγικές επιλογές και τα συμφέροντα του Κυριάκου Μητσοτάκη. Επιλογές που είναι η εξής μία: “Τιμωρήστε την κυβέρνηση. Είναι ανίκανη και επικίνδυνη. Όλα τα λεφτά στην αρνητική ψήφο“. Προγραμματικές θέσεις και τεκμηρίωση προτάσεων διακυβέρνησης, δεν χρειάζονται.

Η σκυταλοδρομία της τιμωρητικής ψήφου

Ξεχνούν ότι αυτή η σκυταλοδρομία έχει τελειώσει με παταγώδη αποτυχία. Τη γενική χρεοκοπία της χώρας. Πως τώρα είναι η στιγμή για τις μεγάλες κρίσιμες επιλογές σε ότι αφορά τα πεδία της οικονομίας που η αυτή η χώρα, σε φυσικό και ανθρώπινο κεφάλαιο, διαθέτει σημαντικά πλεονεκτήματα. Δεν είναι αναπτυξιακό πλεονέκτημα η φτηνή εργασία και ο ανταγωνισμός με οικονομίες τύπου Βουλγαρίας και Ρουμανίας. Η ζητούμενη προστιθέμενη αξία στην παραγωγή και στις υπηρεσίες είναι μονόδρομος, μόνο που η δογματική αντίληψη των νεοφιλελεύθερων δεν αντιλαμβάνεται ιδιαιτερότητες.