Κατάργησαν την πολυγλωσσία, κράτησαν τον πολιτικό αλληθωρισμό

Νέα Κεντρική Επιτροπή εκλέγει σήμερα το ΚΙΝΑΛ, με την οποία αποκτά για πρώτη φορά ενιαίο εκτελεστικό όργανο, αφήνοντας και επισήμως πίσω του τον πολυκομματικό χαρακτήρα που είχε υποσχεθεί στην γέννησή του, τον καλοκαίρι του 2017. Από τότε έχουν αλλάξει βεβαίως πολλά, καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ εδραιώθηκε ως το, μεγάλο πλέον, κόμμα έκφρασης της κεντροαριστεράς, έχοντας ξεπεράσει παραλλήλως τις συμπληγάδες των μνημονιακών αξιολογήσεων.

Το ίδιο το έκτακτο συνέδριο του ΚΙΝΑΛ προέκυψε άλλωστε, από τις διαφορετικές προσεγγίσεις των αρχηγών κομμάτων που μετείχαν σε αυτό. Αρχικά με το βελούδινο διαζύγιο που πήρε το Ποτάμι και στην συνέχεια με την διαγραφή του Θανάση Θεοχαρόπουλου και την αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ.

Στην τελευταία κρίση με αφορμή τις Πρέσπες η Φώφη Γεννηματά πήρε την απόφαση να προχωρήσει σε έκτακτο συνέδριο για την αλλαγή καταστατικού και την κατάργηση της πολυκομματικής δομής. Μιας δομής όμως που έτσι κι αλλιώς έχει καταργηθεί στην πράξη από τις πολιτικές εξελίξεις.

Η νέα ΚΕ, που εκλέγεται σήμερα, θα συνεδριάσει τις επόμενες ημέρες για να εκλέξει τα μέλη του Πολιτικού Συμβουλίου, τον γραμματέα και τα μέλη της Εκτελεστικής Επιτροπής. Εντωμεταξύ, ήδη από το βράδυ της Παρασκευής οι σύνεδροι ενέκριναν την πολιτική απόφαση και τις  τροποποιήσεις του καταστατικού.

Τέλος στην “βαβυλωνία”

Το πολιτικό και καταστατικό συνέδριο του ΚΙΝΑΛ, το οποίο ολοκληρώθηκε σήμερα, είχε πρωταρχικό στόχο να δώσει στο Κίνημα «ενιαία φωνή». Αυτήν την ενιαία λειτουργία θα κληθεί να υλοποιήσει η νέα ΚΕ των 251 μελών. Οι συνιστώσες του φορέα, δηλαδή τα κόμματα και οι πολιτικές κινήσεις που τον απαρτίζουν, δεν αυτοκαταργούνται, ωστόσο «αδρανοποιούνται» και η ΚΕ αναλαμβάνει πλέον ρόλο καθοδηγητικού οργάνου.

Επιτυγχάνεται έτσι, ο στόχος της Φώφης Γεννηματά να δοθεί μια λύση στην πολυγλωσσία, η οποία ταλάνισε το ΚΙΝΑΛ σε μεγάλα πολιτικά ζητήματα, καθώς η πολυσημία που εξέφραζαν οι βουλευτές του δημιουργούσε μια «βαβυλωνία» απόψεων. Αυτή η αδυναμία έκφρασης μιας ενιαίας πολιτικής γραμμής φάνηκε ιδιαίτερα στις συζητήσεις και τις πολιτικές αποφάσεις για το εθνικό θέμα της συμφωνίας των Πρεσπών, καθώς και στην τοποθέτηση του Κινήματος απέναντι στην κυβέρνηση και τις επιλογές της.

Το σημερινό ΚΙΝΑΛ ωστόσο δεν είναι το ίδιο με εκείνο, που σχεδόν πριν δύο χρόνια, έδινε την υπόσχεση της αναγέννησης της κεντροαριστεράς στην χώρα. Δεν είναι ούτε το πολυκομματικό ΚΙΝΑΛ των δέκα υποψηφίων για την προεδρία του, αφού έχουν αποχωρήσει ήδη το Ποτάμι και η ΔΗΜΑΡ, αλλά ούτε το Κίνημα των εκατοντάδων χιλιάδων πολιτών που μετείχαν στις εσωκομματικές εκλογές και διεργασίες του.

Αν και η Φώφη Γεννηματά επικαλέστηκε αυτούς τους εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες στην εναρκτήρια ομιλία της στο έκτακτο συνέδριο, μια απλή ματιά σε ό,τι αφορά την απήχηση του πολιτικού της λόγου (και του ΚΙΝΑΛ) στην κοινωνία, καθιστά αυτήν την επίκλησή της απλώς ως ένα νέο κεφάλαιο «δημιουργικής λογιστικής».

Πολιτικός αλληθωρισμός

Τα δύο τελευταία χρόνια, δεν άλλαξε όμως μόνον το ΚΙΝΑΛ, αλλά ολόκληρο το πολιτικό σκηνικό της χώρας. Η κεντροαριστερά, αυτή που οραματιζόταν η Φώφη Γεννηματά, δεν αναδύθηκε σαν τον φοίνικα από τις στάχτες του ΠΑΣΟΚ. Και αυτό συνέβη για τον πολύ απλό λόγο ότι ο συγκεκριμένος πολιτικός χώρος έχει καλυφθεί πλήρως από τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος έχει εδραιωθεί πλέον ως ο μοναδικός αντίπαλος παίχτης απέναντι στην νεοφιλελεύθερη ΝΔ του Μητσοτάκη.

Η παραδοχή αυτή όμως σημαίνει αυτομάτως την αποτυχία της Φώφης Γεννηματά, παρά την ευνοϊκή μεταχείριση από τα περισσότερα ΜΜΕ, να δημιουργήσει στα δεξιά του ΣΥΡΙΖΑ, έναν νέο διευρυμένο χώρο, ο οποίος θα λειτουργούσε ως δεξαμενή υποδοχής των δυσαρεστημένων από την κυβέρνηση ψηφοφόρων.

Από την άλλη, μέσα σε αυτά τα δύο χρόνια, το ΚΙΝΑΛ απλώς υπηρέτησε ένα αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο, με την Φώφη Γεννηματά και τον Σταύρο Θεοδωράκη να διαγκωνίζονται ποιος θα βγάλει πρώτος ανακοίνωση για να πει κατά της κυβέρνησης, τα ίδια που θα έλεγε λίγη ώρα αργότερα ο Μητσοτάκης. Η στάση αυτή δεν επικρίθηκε μόνον από “παλαιο-Πασόκους” και από τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και από στελέχη του ΚΙΝΑΛ, τα οποία είδαν τον “πολιτικό αλληθωρισμό” της ηγεσίας και της προέδρου.

Ακόμη και η πολιτική των ίσων αποστάσεων, που υιοθέτησε προσφάτως και φυσικά ενόψει των εκλογών η κ. Γεννηματά, βρέθηκε στο στόχαστρο της εσωτερικής κριτικής και προκάλεσε αντιπαραθέσεις. Κορυφαίες στιγμές αυτής της αντιπαράθεσης υπήρξαν η διαφοροποίηση Κρεμαστινού, αλλά και δηλώσεις του υπεύθυνου επικοινωνίας σχετικά με τις δυνατότητες συνεργασίας του ΚΙΝΑΛ με τον ΣΥΡΙΖΑ.

Το χειρότερο όλων βέβαια για το ΚΙΝΑΛ και την Φώφη Γεννηματά είναι ότι ο Τσίπρας δεν κάλυψε απλώς τον χώρο της κεντροαριστεράς, αλλά πέτυχε εκεί όπου κυβερνήσεις στις οποίες μετείχε και η ίδια, απέτυχαν. Παρά την καταστροφολογία Μητσοτάκη, με την οποία είχε ταυτιστεί πλήρως η Φώφη Γεννηματά, ο Τσίπρας και η κυβέρνησή του πέρασαν και την δεύτερη και την τρίτη μνημονιακή αξιολόγηση, έβγαλαν την χώρα από τα “προγράμματα”, δεν έκοψαν τις συντάξεις και απ’ ότι φαίνεται δεν παραδίδουν “το κάθε σπίτι στα χέρια τραπεζίτη”.

Αυτά βεβαίως η κ. Γεννηματά κάνει ότι δεν τα είδε, συνεχίζοντας την πολεμική της ενάντια στον ΣΥΡΙΖΑ και προσωπικά στον Τσίπρα, η “στρατηγική ήττα” του οποίου είναι ο βασικός πολιτικός στόχος της. Η πολεμική αυτή αποκτά μάλιστα εμμονικά χαρακτηριστικά, όπως φάνηκε και στις πρόσφατες τοποθετήσεις της στην σύνοδο του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος με τις αναφορές της σε “λύκους” που δεν θα γίνουν ποτέ “σκυλάκια συντροφιάς”. Μόνο που αυτή η εμμονή γίνεται μπούμερανγκ και καθιστά στο τέλος δυσκολότερη την “στρατηγική ήττα” του Τσίπρα.