Κατοστάρι με Τσιόδρα – Που να βγάλει μαραθώνιο ο Κικίλιας…

Οι Έλληνες –λαός, κρατικός μηχανισμός και κυβέρνηση– τα κατάφεραν εξαιρετικά στην πρώτη φάση της πανδημίας, περιορίζοντας τόσο τον αριθμό των θυμάτων όσο και την οικονομική ζημιά, αναβαθμίζοντας ταυτόχρονα τη διεθνή εικόνα της χώρας. Στο δεύτερο κύμα, όμως, διαγράφηκαν ανάγλυφα οι αδυναμίες τους (Κικίλιας) και αδυναμίες μας.

Κατ’ αρχάς, πιεζόμενη η πολιτική εξουσία από το επίμονο αίτημα του “ανοίγματος”, προχώρησε σε άρση πολλών περιοριστικών μέτρων, που το καλοκαίρι και το φθινόπωρο οδήγησε σε ένα λίγο-πολύ γενικευμένο “ξεχείλωμα”. Μια τέτοια πολιτική “ανοίγματος” έγινε χωρίς τους απαραίτητους μηχανισμούς ελέγχου και ανίχνευσης, με ένα πρωτοβάθμιο σύστημα υγείας ανεπαρκές, για να μην πούμε ανύπαρκτο, γεγονός που οδηγούσε σε καθυστερημένο έλεγχο κρουσμάτων – μόνο από το κεντρικό σύστημα υγείας και επικίνδυνο συνωστισμό στα νοσοκομεία.

Ιδιαίτερα σημαντική, και χωρίς να γίνει η απαραίτητη προσπάθεια, υπήρξε η καθυστέρηση στην προμήθεια μεγαλύτερου αριθμού τεστ ανίχνευσης. Το ίδιο ισχύει με την καθυστέρηση της αύξησης του αριθμού και των δρομολογίων των λεωφορείων, ιδιαίτερα σημαντική για τη Θεσσαλονίκη όπου αποτελούν το μοναδικό μέσο μαζικής μεταφοράς. Το σημαντικότερο, που θα μπορούσαμε να προσθέσουμε ακόμα, υπήρξε η έλλειψη συντονισμού μεταξύ κράτους και Τοπικής Αυτοδιοίκησης, ιδιαίτερα εμφανής στη Βόρεια Ελλάδα.

Στην ίδια και χειρότερη κατεύθυνση και η συμπεριφορά της αντιπολίτευσης: Στην πρώτη φάση έδειξε τον “καλό εαυτό της”, στηρίζοντας, τουλάχιστον φραστικά, την εθνική προσπάθεια, όμως ήδη από τον Μάιο θυμήθηκε τον… εαυτό της και άρχισε να ξεσαλώνει “αντιπολιτευτικά”. Αρχικώς πιέζοντας προς την κατεύθυνση του ανοίγματος λόγω της οικονομικής κρίσης, όλο και πιο έντονα.

Στη συνέχεια, το Φθινόπωρο, πολλαπλασιάζουν τις “κινητοποιήσεις”, πρωτοστατούντος του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ, με αποκορύφωμα τη δίκη της Χρυσής Αυγής και το Πολυτεχνείο – κλείνοντας παράλληλα και το μάτι στους “αρνητές”. Και, εν τέλει, στον γνωστό “μαυρογιαλουρισμό” τους, ζητώντας αυστηρότερα μέτρα! Πέρα όμως από τους πολιτικούς, πρωτεύοντα ρόλο στο ξεχείλωμα θα διαδραματίσει η Εκκλησία, και πάλι στη Βόρεια Ελλάδα κατ’ εξοχήν, με αποκορύφωμα τον εορτασμό του Αγίου Δημητρίου.

Καλή στα κατοστάρια, ανήμπορη για μαραθώνιο

Τέλος, καθώς η κεφαλή –κυβέρνηση, αντιπολίτευση, Εκκλησία– έδειξαν τις δομικές τους ανεπάρκειες, μεγαλύτερες ή μικρότερες, δόθηκε η δυνατότητα στους “αρνητές” του διαδικτύου και διάφορους ιδιοτελείς επιχειρηματίες, ιδιαίτερα του τουριστικού τομέα, δημοσιογράφους, επιστήμονες, πολιτικάντηδες κάθε είδους, να ρίξουν λάδι στη φωτιά της συνωμοσιολογίας, του εύλογου φόβου για τις οικονομικές συνέπειες της κρίσης και του ζαμανφουτισμού ενός μέρους της νεολαίας.

Έτσι, και στο λαϊκό σώμα, όλες αυτές οι συντονισμένες αρνητικές εξελίξεις θα οδηγήσουν σε μια αδυναμία ορθολογικής συμπεριφοράς, που και ζωές θα είχε σώσει και θα είχε περιορίσει τις οικονομικές επιπτώσεις, μειώνοντας τις περιόδους διακοπής των οικονομικών δραστηριοτήτων, όπως έγινε στην Άπω Ανατολή. Τελικώς, τα προβλήματα που οδήγησαν στις ανεπάρκειες της δεύτερης φάσης έχουν δομικό χαρακτήρα και συνδέονται με την πραγματικότητα του ίδιου του κρατικού μηχανισμού, του πολιτικού προσωπικού, αλλά και της “κοινωνίας των πολιτών”.

Όπως έχει φανεί πολλές φορές, κράτος και κυβέρνηση είναι ικανά για κατοστάρια, αλλά εντελώς ανεπαρκή στους μαραθώνιους. Στον Έβρο υπέροχα, στη συνέχεια αθλιότητες Μηταράκη και Μπακογιάννη για το μεταναστευτικό, για να αναφερθώ στην πιο καραμπινάτη περίπτωση. Στην πρώτη φάση της πανδημίας Τσιόδρας, στη δεύτερη φάση που χρειαζόταν διάρκεια επιμονή και συνέχεια, Κικίλιας. Όμως έτσι είναι ακόμα η χώρα μας, βγάζει Κεντέρη και Θάνου, αλλά δεν έχει ακόμα τον Φειδιππίδη που χρειαζόμαστε.