Κατώτερες των περιστάσεων οι προγραμματικές του Κυριάκου

Μετά την δευτέρα εκλογική νίκη της ΝΔ που αποδίδεται την ακαταμάχητη δραστηριότητα του Κυριάκου Μητσοτάκη, ο Ελληνικός λαός ανέμενε μία εμπνευσμένη ομιλία του στη Βουλή, κατά την ανάγνωση των προγραμματικών δηλώσεων (ΠΔ) της νέας κυβερνήσεως.

Με ιδεολογικό και στοχαστικό περιεχόμενο για το πώς σκέπτεται να μεταβάλλει την φυσιογνωμία της χώρας, που δεν είναι και τόσον λαμπρή –  μια ματιά στη … σημερινή Μύκονο, πείθει. Στα επόμενα τέσσερα χρόνια, αν ο Θεός της Ελλάδος μας αξιώσει ν’ αποφύγουμε άλλη μία εκλογική περιπέτεια ανατιμήσεων.

Κι αντ’ αυτής της ομιλίας, ακούσαμε την συρραφή κυβερνητικών μέτρων κατωτέρας αξίας όπως η αόριστη διατήρηση των επιδοτήσεων του καταναλωτή με “καλαθάκια” και “πάσα στα σούπερ μάρκετ”, με προσεχείς αυξήσεις μισθών και ημερομισθίων που καλείται να χρηματοδοτήσει ο φορολογούμενος κι οι επιχειρηματίες (δηλ. οι εκτός κυβερνήσεως παράγοντες της οικονομίας ) και γενικώς τις “καλές προθέσεις’ των 60+1 υπουργών και υφυπουργίσκων του «επιτελικού κράτους» , τις οποίες  έχουμε ξανακούσει πολλές φορές άνευ αποτελέσματος (βλ. κρατικούς σιδηρόδρομους).

Οι προγραμματικές δηλώσεις της κυβερνήσεως δεν είναι προεκλογικές υποσχέσεις με τις οποίες τα κόμματα παραπλάνησαν τον πολίτη επί δύο και πλέον μήνες που μεσολάβησαν μεταξύ της πρώτης και της ψηφοφορίας της 25^ης Ιουνίου, η οποία ανέδειξε μία αυτοδύναμη κυβέρνηση 158 βουλευτών. Γι’ αυτό η ακροαματικότητα των υπήρξε κατωτέρα των περιστάσεων (3%).

Ο κόσμος “κουράστηκε” στον δρόμο των «καλών προθέσεων» που συνήθως οδηγεί στην κόλαση (Μάτι,Τέμπη) κι αποζητεί χειροπιαστά μέτρα , όπως η χαμηλή τιμή αφθόνου ηλεκτρικού ρεύματος κι όχι από «πράσινα …άλογα» .Εδώ υπάρχει και μία παρανόηση.

Η υπόθεση των προγραμματικών δηλώσεων ανατρέχει στην ιστορία του κοινοβουλευτισμού της Μεγάλης Βρετανίας. Εκεί ο συνεχής αγώνας της Βουλής των Κοινοτήτων με τον μονάρχη για τους φόρους, χρονολογούμενος από την εποχή της Μάγκνα Κάρτα του 1215 μ.Χ., δηλ. του καταστατικού χάρτη των Αγγλικών πολιτικών δικαιωμάτων , ανάγκαζε τον βασιλέα να αναγιγνώσκει τις προθέσεις της κυβερνήσεως που προέκυπτε από τις εκλογές, εις τρόπον ώστε να τον δεσμεύει να τις υπογράψει.

Ο θεσμός των προγραμματικών δηλώσεων, ελαφρώς  παραλλαγμένος, μεταφυτεύτηκε   στη Ελληνική κοινοβουλευτική μοναρχία το 1864 και όταν αυτή  καταλύθηκε το 1974 , συνεχίστηκε  ως μία πρόθεση του εκάστοτε πρωθυπουργού που έγινε ο ανώτατος άρχων της χώρας. Πολλές φορές μάλιστα, οι προγραμματικές δηλώσεις έγιναν ο οδηγός του πρωθυπουργού στην αποτυχία του, δείγμα της οποίας βιώσαμε επί 4,5 έτη  με την κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ  (Βλ.σχ. πρόσφατες δηλώσεις Πάνου Καμμένου).

Την πεπατημένη ακολουθεί η νέα κυβέρνηση. Επανακάμψας στου Μαξίμου, ο πρωθυπουργός ειδοποίησε τους νέους υπουργούς να του υποβάλλουν ένα κατάλογο μέτρων που έχουν “στο δισάκι του υπουργείου τους”. Αυτοί ως γνήσιοι χωρικοί εξαπέστειλαν την “λίστα” των εκκρεμοτήτων τους, χωρίς περίσκεψη χωρίς αιδώ. Εν συνεχεία  ανέλαβε μια ράφτρα των πρωθυπουργικών λόγων και τα συγκεφαλαίωσε σε προγραμματικές δηλώσεις. Big deal κατά τους Αγγλοσάξωνες.

Όλα αυτά απαιτούν όχι έναν αλλά δύο προϋπολογισμούς του κράτους, δεν έχουν καμία συνοχή μεταξύ των, πάσχουν από έλλειψη ιεραρχήσεως και στερούνται κυβερνητικής φιλοσοφίας για αποκτήσουν τον χαρακτήρα ενός πραγματικού κυβερνητικού έργου που στοχεύει εις κάποιο αποτέλεσμα μέσα σε μία τετραετία. Μία πρώτη δοκιμασία των προγραμματικών είναι ότι το ηλεκτρικό ρεύμα της μέσης  Ελληνικής οικογενείας από 70 ευρώ το δίμηνο πήγε στα 300, από πρώτης Ιουλίου.