Καβγάδες για το πάπλωμα σε συνθήκες πολιτικού καύσωνα

Εντυπωσιάζει, δε, που ο τότε πρωθυπουργός ο οποίος ανετράπη σηματοδοτεί αυτή την πορεία του ΠΑΣΟΚ παρέα με τον αρχιερέα της ανατροπής του. Αυτή η εξέλιξη μπορεί να θυμίζει μια πολύ χριστιανική πράξη, στη βάση της, όμως, δεν είναι, γιατί η συμπόρευση είναι προϊόν μίσους, στην προκείμενη περίπτωση, προς τον Μητσοτάκη και όχι η αγάπη προς τη δημοκρατία. Μην μου πει, δε, κανείς πως αυτή είναι που τους ενώνει, γιατί εάν αυτή είναι η αιτία θα έπρεπε η συνεργασία να είναι μια διαχρονική διαδικασία.

Η σημερινή τάση της συμπόρευσης ξεχείλισε και εκτός των κομμάτων, αν κανείς λάβει υπόψη του και το άρθρο για συμπόρευση των γνωστών τεσσάρων καθηγητών. Ξεχείλισε γιατί στα δυο κόμματα, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ, δημιουργούνται συνθήκες διάλυσης. Στον ΣΥΡΙΖΑ, άλλωστε, η διαδικασία διάλυσης είχε ξεκινήσει από την ώρα που πρόεδρός του αναδείχτηκε ο κ. Κασελάκης. Η εξέλιξη ακούγεται λογική, γιατί πολλοί κινδυνεύουν να χάσουν και τα οφίτσια, ενώ μπορεί να τονώσει και το ηθικό των ηττημένων. Ανάγκα και θεοί πείθονται. Όμως να θυμάστε. Ο πανικός δεν είναι καλός σύμβουλος.

Καλό είναι, όμως, να δούμε από πού ξεκινήσαμε και που φτάσαμε. Δεν θα πάμε πολύ μακριά πίσω. Θα αρχίσουμε από τις τελευταίες εκλογές προέδρου στο ΠΑΣΟΚ. Στις εκλογές κερδίζει η πιο ισχυρή ομάδα και αυτή με επικεφαλή τον κ. Ανδρουλάκη απεδείχθη πως ήταν η πιο ισχυρή. Στα κόμματα, υπό το σημερινό καθεστώς ανάδειξης αξιωματούχων, υπάρχουν, αντικειμενικά, προσωποπαγείς ομάδες, που έχουν στόχο την ανακατανομή της κομματικής εξουσίας. Αυτή η ανακατανομή συντελείται σε ένα άκρως ανταγωνιστικό περιβάλλον, το ίδιο σε ένταση με αυτό που παρατηρείται και στον ανταγωνισμό των καπιταλιστών για την ανακατανομή της αγοράς. Άλλωστε το πολιτικό εποικοδόμημα είναι κατασκευασμένο έτσι από τους ίδιους, ώστε να εξυπηρετείται το καπιταλιστικό σύστημα.

Ποιά λάθη πληρώνουμε

Μετά τον ασύδοτο ανταγωνισμό σε αυτά το εμφυλιοπολεμικό κλίμα δεν εξαφανίζεται και  η εσωστρέφεια συντηρείται από τις ίδιες και νέες ομάδες μέχρι την επόμενη παράσταση που τη ζούμε στις μέρες μας, αν και κάποια μέλη κάποιων ομάδων μπορεί να μεταπηδούν σε άλλη, στη βάση: πάμε με τον ισχυρό. Όπως και με την πρωτόγονη κομμούνα. Αυτή είναι η κατάσταση σε όλα τα πολιτικά κόμματα. Δημοκρατία σε αυτά δεν υπάρχει και ούτε έχουν ιδέα τι εστί δημοκρατία. Είναι να γελά κανείς γιατί όλοι παριστάνουν τους δημοκράτες.

Η θητεία του κ. Ανδρουλάκη άρχισε με εκείνο το περιβόητο δεν συνεργάζομαι, ούτε με τον έναν ούτε με τον άλλον και μάλιστα με εκλογικό νόμο της απλής αναλογικής. Ενώ η σωστή απάντηση θα έπρεπε να είναι ότι αυτό το ερώτημα θα απαντηθεί μετά τις εκλογές και ότι αυτό που μπορεί τώρα να πει το ΠΑΣΟΚ είναι ότι εγγυούμαστε την κυβερνησιμότητα της χώρας. Προσπάθησα να πείσω τότε την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ και με άρθρα μου να αλλάξει αυτή τη θέση, γιατί προφήτευα τη φυγή ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ που, στην ουσία, η θέση αυτή έκανε δώρο ψηφοφόρων του στο πιο ισχυρό κόμμα και αυτό απεδείχθη από τα εκλογικά αποτελέσματα. Κάποιοι, μάλιστα, «περισσότερο» ΠΑΣΟΚ από μένα, με κατονόμασαν και στυλοβάτη του Μητσοτάκη! Σήμερα, πάντως, δεν τους βλέπω σε θέαση. Αλλά με τι μούτρα να μου πεις.

Αφού τελείωσαν οι εκλογές, με τη ΝΔ να κερδίζει με 41%, το ΠΑΣΟΚ αντί να προτάξει ένα σοβαρό πρόγραμμα αλλαγής άρχισε πάλι με τις προχειρότητες. Για παράδειγμα, στο θέμα πάταξης της ακρίβειας είχε τη λάθος θέση μαζί με το ΣΥΡΙΖΑ και όλους τους υπόλοιπους «προοδευτικούς»: Να μειωθεί ο ΦΠΑ! Αυτό ακούγεται ωραία, αλλά στην πράξη χαρίζει χρήματα προς όλους, φτωχούς και πλούσιους, χωρίς να είναι δυνατή η μείωση των τιμών προ φόρων, αφού είναι σαν να αυξάνεις το ρευστό στην αγορά, κάτι που σίγουρα τονώνει τη ζήτηση. Αν μη τι άλλο το μόνο που επιτυγχάνεις με τέτοια πολιτική είναι να αυξήσεις τις τιμές των προϊόντων προ φόρων, αντί να τις μειώσεις. Άλλωστε δεν είναι τα καρτέλ ή οι καιρικές συνθήκες που μπορούν να επηρεάσουν την προσφορά προϊόντων; Ενώ συγχρόνως, με τη μείωση του ΦΠΑ, μειώνονται και τα έσοδα του κράτους. Παρά του ότι επισήμανα και με άρθρα μου αυτούς τους κινδύνους, ακόμα αυτή η πολιτική συνεχίζεται.

Καταναλωκρατία και ΦΠΑ

Το ΠΑΣΟΚ είχε τη δυνατότητα να πρωτοτυπήσει με μια, πραγματικά, δημοκρατική πρόταση αξιοποιώντας το ΦΠΑ ως μέσο για μια σημαντική ανακατανομή του παραγόμενου πλούτου, και μάλιστα υπό καπιταλιστικό καθεστώς, με την πολιτική: τα παίρνω από όλους και ενισχύω με τις εισπράξεις από ΦΠΑ τα χαμηλά εισοδήματα και τους φορείς του κοινωνικού κράτους και σε συνδυασμό με τον θεσμό της καταναλωκρατίας να δημιουργήσει, επίσης, πραγματικό ανάχωμα στην αισχροκέρδεια.

Τέλος αυτές οι μαρξιστικές επινοήσεις οργανισμών για την παραγωγή δήθεν δημόσιων αγαθών έχουν νικηθεί κατά κράτος, εδώ και πολύ καιρό, ακόμα και από τον διεφθαρμένο καπιταλισμό και όχι αναίτια, εμείς συνεχίζουμε ακόμα να παίζουμε το ίδιο βιολί. Ο θεσμός  της καταναλωκρατίας, που έχω αναπτύξει και παρουσίασα σε άλλα άρθρα μου (βλ. επίσης Δούρειος Ίππος της Δημοκρατίας, εκδόσεις Άμμων, βραβευμένο από την Ακαδημία Αθηνών), δείχνει τον τρόπο προσέγγισηςκαι αντιμετώπισης αυτού του σοβαρού θέματος.

Με αυτά και αυτά δεν χρειάζεται να απορεί κανείς, με τόσα αχούρια στα πανεπιστήμια, παραγωγής διαφόρων συμμοριών, γιατί έχουμε έλλειψη εργατικού δυναμικού και συγχρόνως υψηλή ανεργία. Με αυτές τις πολιτικές η χώρα θα πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο και επειδή οι φερόμενοι ως υποψήφιοι για ένα πιο παραγωγικό σε ψήφους ΠΑΣΟΚ, για όλα τα παραπάνω και για πολλά άλλα, που δεν είναι δυνατόν να τα συμπεριλάβω σε ένα άρθρο, είναι συνδημιουργοί αυτών των πολιτικών ούτε το μέλλον του ΠΑΣΟΚ φαίνεται να είναι ρόδινο.