Κέρδισε το αφήγημα του “πατερούλη” Κυριάκου

Πολλές ἑρμηνεῖες δόθηκαν γιά τόν μητσοτακικό θρίαμβο τῆς 21ης Μαΐου κι ὅλες τους ἐξήγησαν ἐν μέρει τό φαινόμενο. Πιστεύω ὅμως πώς δέν τονίστηκε πουθενά ἡ σημαντικότερη συγκυριακή παράμετρος πού καθόρισε τό ἀποτέλεσμα, ἐννοῶ πέρα ἀπό τούς μόνιμους παράγοντες τῆς ἐλαύνουσας ἀποπολιτικοποίησης, τῆς καταναλωτικῆς χαύνωσης καί τῆς ἀπώλειας κάθε συλλογικοῦ ὁράματος.

Ἡ παράμετρος αὐτή ἦταν ἡ λεγόμενη πανδημία καί ἐπέδρασε μέ δύο τρόπους. Ὁ πρῶτος ἦταν ὁ οἰκονομικός, καθώς μέ ἀφορμή τόν κόβιντ ἡ ἐπιβεβλημένη ἀπό τήν ΕΕ λιτότητα χαλάρωσε καί μπήκαμε στόν ἀστερισμό τῶν διαφόρων “pass”. Ἡ κοινωνία ἔμαθε νά ἀναμένει τή δόση της γιά νά πληρώσει τά καύσιμα, τόν λογαριασμό τοῦ ἠλεκτρικοῦ, τά ψώνια στό σουπερμάρκετ, τόν ὀδοντίατρο τοῦ παιδιοῦ…

Ὅλο αὐτό τό χρῆμα, ξεκινώντας ἀπό τό γνωστό ΕΣΠΑ καί φτάνοντας στά τρέχοντα πακέτα Ἀνάκαμψης (Μηχανισμός Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας, REACT-EU, Ορίζων Ευρώπη, InvestEU, Ταμείο Δίκαιης Μετάβασης, RescEU) πού κατά μέγα μέρος εἶναι δανεικό, ἐκμαύλισε ἀκόμα περισσότερο τόν κόσμο, πού ἔτσι κι ἀλλιῶς δέν διέθετε καί πολλές δυνατότητες. Τόν ἱδρυματοποίησε καί ἦρθε ἡ ὥρα προχθές νά ἀνταποδώσει τό χέρι πού τόν ταΐζει, τόσο ἁπλᾶ!

Βεβαίως οἱ παρακοιμώμενοι τῆς ἐξουσίας πέρασαν ζάχαρη, καθώς εἴχαμε πάρτι ἀναθέσεων σέ ὅλα τά ἐπίπεδα, γιά νά μήν μιλήσουμε καί γιά τίς “ἀποζημιώσεις” γιά τίς συνέπεις τοῦ κόβιντ πού μοιράστηκαν σέ χιλιάδες ἐπαγγελματίες, ὁρισμένοι μάλιστα πήρανε περισσότερα ἀπό ὅσα θά βγάζανε ἄν δουλεύανε κανονικά.

Ὅσον δέ ἀφορᾶ τούς δημοσίους ὑπαλλήλους, μπορεῖ νά μήν λάβανε ἀνάλογα μπαχτσίσια, ὅμως ἀφενός ἡ δημοσιονομική χαλάρωση ἐλέῳ πανδημίας ἐπέτρεψε χιλιάδες διορισμούς κι ἀφετέρου ἡ συντριπτική πλειοψηφία τῶν ὑπηρετούντων ἀποζημιώθηκε μέ μείωση τῆς δουλειᾶς στό ἐλάχιστο (κλειδωμένα γραφεῖα, ραντεβού ἀνά μισάωρο, “τηλεργασία” ἀπό τό σπίτι, ἔξτρα ἄδειες…). Τό σκηνικό αὐτό φυσικά στήθηκε γιά νά χρυσώσει τό χάπι τῆς κρατικῆς αὐθαιρεσίας μέ τίς ἀπαγορεύσεις, τή λογοκρισία κτλ καί ἡ πλειοψηφία τῆς κοινωνίας, πού δέν ἔχει καί σέ μεγάλη ἐκτίμηση τό ἀγαθό τῆς ἐλευθερίας, ἀποδέχθηκε τήν τράμπα καί τόν μεσάζοντά της.

Ο “πατερούλης” Μητσοτάκης

Ὁ δεύτερος τρόπος συνδέεται μέ τόν πρῶτο μά τόν ξεπερνάει. Μιλῶ γιά τήν ψυχολογική στάση πού διαμόρφωσε ὁ μέσος ὑπήκοος κατά τήν πανδημία ἀπέναντι στόν Μητσοτάκη. Ἄσχετα μέ τή γνώμη πού μπορεῖ κανείς νά ἔχει γιά τό τί πραγματικά συνέβη μεταξύ Μαρτίου 2020 καί Δεκέμβρη 2022, εἶναι γεγονός πώς ἡ κοινωνία πού πίστεψε τό κυβερνητικό ἀφήγημα γιά τήν πανδημία, εἶδε στόν πρωθυπουργό τόν ὑπερασπιστή τῆς ὑγείας καί τῆς ζωῆς της. Αὐτόν πού ἐπέβαλε ἐγκαίρως τά λοκντάουν, πού τιμωροῦσε τούς κοινωνικά ἐπικίνδυνους ἐναντιόφρονες, πού ἔφερε δωρεάν ἄπειρα ἐμβόλια κτλ κτλ.

Στήν τηλεόραση πλέον ἐμφανιζόταν, ὄχι ὡς γόνος μιᾶς κατεστημένης φαμίλιας ἤ ὡς ἕνας δεξιός κομματάρχης ἀλλά ὡς “πατερούλης” πού νοιάζεται καί παλεύει χέρι χέρι μέ τήν Ἐπιστήμη αὐτοπροσώπως γιά τή σωτηρία καί τοῦ τελευταίου παππούκα! Ἡ δέ ὁμόθυμη σχεδόν εὐθυγράμμιση τῆς ἀντιπολίτευσης μέ τό κορωνοαφήγημα, ὄχι μόνο ἐνίσχυσε τό τελευταῖο, ἀλλά καί κατέστησε περιττή τήν πρώτη: ἀφοῦ σέ γενικές γραμμές ὅσα ἔκανε ἡ ΝΔ σέ τόσο κομβικό ζήτημα ἦταν σωστά, γιά ποιόν λόγο νά ρισκάρεις τήν ἀλλαγή;

Ἀκόμα κι αὐτή ἡ τηλεόραση πού ἀνέκαθεν ὀρθῶς ἀντιμετωπιζόταν μέ καχυποψία καί ἀποστροφή, ἀπέκτησε αἴγλη πηγῆς ἐνημέρωσης κάθε ἀπόγευμα στίς 6 (καί ὄχι μόνο)! Ἡ συμμόρφωση τῆς μεγάλης κοινωνικῆς πλειοψηφίας μέ τά κυβερνητικά μέτρα καί μέ τίς παραινέσεις γιά ἐμβολιασμό δείχνει ὅτι τό φαινόμενο δέν εἶναι καθόλου περιθωριακό, οἱ ἐπιπτώσεις του δέν δείχνουν νά παρέρχονται καί ἐνδεχομένως κάποιος εἰδικότερος ἐμοῦ θά μποροῦσε νά τό ἀναλύσει διεξοδικά.

Ἡ Ἑλλάδα ἔχει ἀλλάξει, τό εἴδαμε στό ἐκλογικό ἀποτέλεσμα τήν περασμένη Κυριακή καί καμμιά θεωρία περί νοθείας δέν εἶναι παρηγοριά. Τά μαγειρέματα τῶν ἐκλογικῶν καταλόγων, οἱ ἄνισες προεκλογικές συνθῆκες, οἱ λαθροχειρίες σέ βάρος τῶν μικρῶν κομμάτων, ὅλα γνωστά τοῖς πᾶσι, ἦταν ἐδῶ ἀνέκαθεν. Ποιό νέο στοιχεῖο ἔκανε τήν ποιοτική διαφορά πού ἐπέτρεψε σέ ἕνα κυβερνών κόμμα τήν ἄνοδο τῶν ποσοστῶν του, μέ παράλληλη ἐξαέρωση τῆς ἀντιπολίτευσης; Κοιτώντας τήν παρελθούσα τετραετία, ἡ ἀπάντηση μᾶς φαίνεται προφανής…