Κόμματα-ρεζέρβες με καριερίστες βουλευτές

Τα διαδραματιζόμενα σε σχέση τόσο με την παροχή ψήφου εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση, όσο και με τις μετεγγραφές βουλευτών από κόμμα σε κόμμα δεν αποτελούν παρά αποδείξεις της κυριαρχίας του κοινοβουλευτικού κρετινισμού, σε επίπεδα θλιβερά για οποιαδήποτε αναπτυγμένη -ακόμα και- αστική δημοκρατία.

Αφού η Βουλή με την ενεργή υποστήριξη του κατεστημένου γέμισε με κόμματα-ρεζέρβες των παλαιών και νέων μνημονιακών δυνάμεων, τώρα αναδιατάσσεται προκειμένου να εγκλωβιστεί όλη η πολιτική αντιπαράθεση μεταξύ δύο κομμάτων, ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ. Κόμματα τα οποία έχουν «επιτύχει» -προφανώς στο πλαίσιο της γενικής πατρωνίας της χώρας- έναν πρωτοφανή βαθμό ρητής ή υπονοούμενης συμφωνίας σε όλα τα μείζονα, στρατηγικά ζητήματα.

Όπως περίπου έχει πει και ο Νόαμ Τσόμσκι, ένα από τα αποτελεσματικότερα εργαλεία ελέγχου των λαών είναι να επιτρέπεται η διαφωνία, ακόμα και λυσσώδης, αλλά για δευτερεύοντα μόνο ζητήματα. Ακόμα άλλωστε και στο Μακεδονικό, που υποτίθεται ότι υπάρχει διαφωνία ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ, αυτή δεν αφορά τα μείζονα ζητήματα, όπως είναι η στρατηγική του ΝΑΤΟ για περικύκλωση της Ρωσίας και αποκοπή της Κίνας, με αποτέλεσμα να διακυβεύονται κατακλυσμιαίες πολεμικές συγκρούσεις, ούτε η θέση της Ελλάδας σε αυτή τη στρατηγική.

Να σημειώσουμε εδώ ότι στην πραγματικότητα έχει δίκιο ο Αλέξης Τσίπρας να εγκαλεί τον Μητσοτάκη ότι παριστάνει τον «Μακεδονομάχο» γιατί δεν μπορεί να κάνει αλλιώς, εξαιτίας εσωκομματικών πιέσεων. Από τη στιγμή δε, που ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ προσχώρησαν ολόθερμα στη στρατηγική της νεοαποικιακής εξάρτησης και του υπαρκτού νεοφιλελευθερισμού, τα σχέδια για κεντρώο πόλο -ΚΙΝΑΛ, ΠΟΤΑΜΙ κλπ- έπαψαν να έχουν την παραμικρή χρησιμότητα εξ ου και τα θλιβερά αυτά κόμματα διαλύονται ατάκτως. Έτσι κι αλλιώς, πέρα από τον φθόνο ενός μηχανισμού -κυρίως του ΚΙΝΑΛ- επειδή ο νυν πρωθυπουργός αποδείχτηκε ικανότερος μνημονιακός πρωθυπουργός, δεν υπάρχει καμιά ουσιαστική διαφορά στρατηγικής.

Καριερίστικος τρόπος

Σε αυτό το πλαίσιο, ουκ ολίγοι από τους βουλευτές και τους επίδοξους πολιτευτές επιλέγουν σε ποιο κόμμα θα ποντάρουν για την εκλογή τους, ή για την επαγγελματική τους αποκατάσταση, εν είδει διακριτής επαγγελματικής ομάδας που προσπαθεί να διασφαλίσει προνόμια από το κράτος. Μάλιστα, η προσπάθεια γίνεται με έναν τρόπο εγγενώς καριερίστικο, που ακόμα και οι στοιχειώδεις αρχές εντιμότητας και συνέπειας εκλείπουν. Όσο όμως αυτό το γελοίο και συνάμα θλιβερό παιχνίδι εξουσίας και παρασιτισμού εξελίσσεται, η χώρα παραμένει καρυδότσουφλο που περιμένει ποια καταστροφή θα την χτυπήσει.

• Πρώτον, η οικονομική πολιτική βασίζεται στην αφαίμαξη της πραγματικής οικονομίας στο πλαίσιο του αέναου 4ου Μνημονίου, προκειμένου να χρηματοδοτούνται οι ξένοι πιστωτές, ενώ –όλως παρεμπιπτόντως- δίδονται και μερικές προεκλογικές ψευτο-παροχές. Στην επιβράδυνση ή και νέα κρίση της παγκόσμιας οικονομίας, η ελληνική -ελλείψει πραγματικής αναπτυξιακής δυναμικής- θα αναγκαστεί να ζητήσει νέο μηχανισμό στήριξης, που είναι αμφίβολο αν θα βρει και ο οποίος –και αν ακόμα βρεθεί-, θα είναι εξίσου σκληρός με τον προηγούμενο.
• Δεύτερον, το γεωπολιτικό μνημόνιο της μετεμφυλιακού τύπου κυριαρχίας των ΗΠΑ επί της χώρας οδηγεί σε εξευμενισμό της Τουρκίας εις βάρος της Ελλάδας και σε περιορισμό των κυριαρχικών δικαιωμάτων μας, υπό την υψηλή κηδεμονία της Ουάσινγκτον.
• Τρίτον, όσο ο εξευτελισμός της Βουλής δεν απαντάται με μια συνολική, προοδευτική και ουσιαστικά επαναστατική αμφισβήτηση του παρόντος μοντέλου από τις κοινωνικές δυνάμεις που ακόμα πληρώνουν την κρίση, η Χρυσή Αυγή και η ακροδεξιά χαμογελούν και ετοιμάζονται για νέα κέρδη και στις εκλογές και στον δρόμο, επιφυλάσσοντας για τον λαό μια ακόμα βαθύτερη παρακμή.

Αυτοί οι τρεις κίνδυνοι σωρεύονται, όσο ο κοινοβουλευτικός κρετινισμός απλώνεται, οδηγώντας βεβαίως σε ακόμα περισσότερες, δευτερογενείς, εστίες κρίσης. Άλλωστε, στις αποικίες κανείς δε νοιάζεται για την όποια Βουλή, αν δεν νοιαστεί ο ίδιος ο λαός. Και εκεί εν τέλει μπορεί μόνο να ελπίζει ο οποιοσδήποτε. Στην απόφαση των θυμάτων της κρίσης να πάψουν να αρκούνται σε φτηνούς αντιπερισπασμούς, σε χυδαία παραπλάνηση, σε ελεημοσύνες και σε ανέξοδες υποσχέσεις, προκειμένου να βγουν στο προσκήνιο και να πάρουν την εξουσία.