Κούρσα εξοπλισμών στην Ευρώπη για καταπολέμηση της ρωσοφοβίας!

Ενώ ποτέ δεν αποτέλεσε ευρωπαϊκό όραμα η πολεμοκαπηλεία, η πολεμική οικονομία, σήμερα η ραγδαία και ταχύτατη αύξηση των στρατιωτικών δαπανών έγινε κύριος ευρωπαϊκός στόχος. Μοναδική δικαιολογία η αντιμετώπιση της κατασκευασμένης από την προπαγάνδα ρωσικής απειλής, ανύπαρκτης τα τελευταία 35 χρόνια αλλά και σήμερα, χωρίς ποτέ καμία πρόθεση, λόγο και ενδιαφέρον από τη Ρωσία.

Όπου οι δαπάνες αυτές κατευθύνονται κατά 70% περίπου, όπως αναφέρει η Έκθεση Ντράγκι, σε εισαγωγές πανάκριβου αμερικανικού πολεμικού υλικού και όπλων, ενώ γίνονται τώρα περισσότερο πανάκριβα, όταν η αμερικανική πολεμική βιομηχανία, λόγω των πολέμων έφθασε στα όρια της πλήρους παραγωγικής της ικανότητας. Εκτός από τη μεγαλύτερη τεχνολογική εξάρτηση και χειροπόδαρο δέσιμο της Ευρώπης στον στρατιωτικό τομέα, οι επιπτώσεις στη στάσιμη οικονομία της, θα είναι ακόμη πιο δυσμενείς.

Οι στρατιωτικές δαπάνες δεν είναι παραγωγικές δαπάνες. Αποτελούν νεκρό βάρος για την οικονομία μιας χώρας, παρά το γεγονός ότι μπορεί να είναι χρήσιμες και απαραίτητες για την ασφάλειά της, προϋπόθεση για την ομαλή λειτουργία της οικονομίας και κοινωνίας. Δεν είναι εμπορεύσιμη παραγωγή που θα ανταλλάξεις με μια άλλη, εκτός και αν το προϊόν τους ή οι υπηρεσίες τους εξάγονται και πωλούνται σε άλλες χώρες. Τότε με τα έσοδά τους μπορείς να αγοράσεις οποιαδήποτε προϊόντα και υπηρεσίες αντίστοιχα των πόρων που διαθέσαμε για την παραγωγή τους.

Όταν παράγεις ένα όπλο για το στρατό σου, οι πόροι που διατέθηκαν μένουν εκεί νεκροί, παρά τη χρησιμότητά τους που αυτή εξαρτάται από το βαθμό και το μέγεθος της απειλής. Πιθανές έμμεσες επιπτώσεις, όπως διάχυση στρατιωτικής τεχνολογίας σε άλλους κλάδους της οικονομίας που συνέβαινε και συμβαίνει, δεν τις κάνει παραγωγικές, ούτε παύουν να αποτελούν νεκρό βάρος για την κοινωνική ευημερία.

Χρειάζεται αύξηση των στρατιωτικών δαπανών;

Πόση είναι άραγε η πραγματική σημερινή απειλή για την Ευρώπη, που χρειάζεται ξαφνικά τα τρία τελευταία χρόνια, εκτόξευση των στρατιωτικών της δαπανών για να φθάσει τα υψηλά ψυχροπολεμικά επίπεδα; Όπως φαίνεται στον Πίνακα που ακολουθεί, είναι δεύτερη σε ύψος στρατιωτικών δαπανών στον κόσμο, με συνεχή αύξηση τα τελευταία χρόνια. Θα τριπλασιάσει σχεδόν τις δαπάνες της για να φθάσουν τα επίπεδα των ΗΠΑ, με τη μεγαλύτερη στρατοκρατορία των 900 βάσεων στον πλανήτη;

Όταν οι στρατιωτικές δαπάνες της Ρωσίας, όπως φαίνεται στον Πίνακα, είναι περίπου το ένα τρίτο σήμερα των ευρωπαϊκών και αυτή αποτελεί την πρώτη ή δεύτερη πυρηνική δύναμη, σύμφωνα με τον νέο Αμερικανό υπουργό Εξωτερικών – πριν ή μετά τις ΗΠΑ, αν μιλάμε για τακτικά η στρατηγικά πυρηνικά, ενώ στον τομέα της πυραυλικής τεχνολογίας βρίσκεται πολλά χρόνια μπροστά από τις ΗΠΑ – πόσο θα συμβάλει στην ευρωπαϊκή ασφάλεια ο παροξυσμός για στρατιωτικές δαπάνες από το ευρωπαϊκό μωσαϊκό;

Ποια είναι η σκοπιμότητα της συνεχώς διακηρυσσόμενης ραγδαίας αύξησης των στρατιωτικών δαπανών, μετά την έναρξη διαπραγματεύσεων για ειρήνη και τέλος του πολέμου από τις δύο Υπερδυνάμεις, που μόνο ανακούφιση φέρνει στους Ευρωπαίους πολίτες; Το πολιτικό προσωπικό των ευρωπαϊκών θεσμών και κυβερνήσεων – που θα έπρεπε να πρωτοστατεί και να επικροτεί τέτοιες πρωτοβουλίες – εμποτισμένο και φανατισμένο από τη ρωσοφοβική του προπαγάνδα, προσπαθεί μάταια να διαχειριστεί την ήττα του με αντιδράσεις φαιδρότητας, να αποτρέψει και σαμποτάρει την πορεία ειρήνευσης.

Αδίστακτοι, με πρωτοφανή κυνισμό, υπηρέτες των πλέον σκοτεινών κύκλων της προηγούμενης αμερικανικής κυβέρνησης, εμμονικοί της συνέχισης του πολέμου και αδιάφοροι για τη σφαγή του ανδρικού πληθυσμού της ρημαγμένης χώρας, συνεχίζουν να κάνουν πολιτική καριέρα πάνω στην υποτέλεια και τελμάτωση της Ευρώπης. Αρχικά, με πρώτο τον Γενικό Γραμματέα του ΝΑΤΟ, προτείνονταν η χρηματοδότηση των αμυντικών δαπανών σε βάρος του ήδη υποβαθμιζόμενου κοινωνικού κράτους.

Επιστρέφουν τα Greek Statistics!

Σήμερα προτείνουν έναν πολιτικά ανέξοδο – κατά τους ίδιους – χωρίς κοινωνικές αντιδράσεις, τρόπο χρηματοδότησης. Χρηματοδότηση εκτός προϋπολογισμού, με δημόσιο δανεισμό, για να παρακάμψουν παραβιάζοντας τον ακρογωνιαίο λίθο του ισχυρού νομίσματος – που το έφεραν ήδη στο μπόι τους – τη δημοσιονομική πειθαρχία του Συμφώνου Σταθερότητας.

Θα υπάρχει το επίσημο και το κρυφό, το ονομαστικό και το πραγματικό έλλειμμα και χρέος. Οι Αγορές θα βλέπουν μόνο το επίσημο, όχι το πραγματικό, παρά το γεγονός ότι όλοι θα σπεύσουν να δανειστούν από την κοινή ευρωπαϊκή χρηματοοικονομική δεξαμενή τους, πιέζοντας τα επιτόκια προς τα πάνω. Ακόμη και μεγάλες οικονομίες – με ήδη υπερδιπλάσια ελλείμματα του στόχου, όπως Ιταλία, Γαλλία, καθώς και μικρότερες – δεν χρειάζονται να τηρήσουν τους στόχους του Συμφώνου Σταθερότητας, θεμέλια του ισχυρού νομίσματος με τη διατηρήσιμη αξία.

Σε πρακτικές του τύπου Greek statistics θα στηριχτεί πλέον το Ενιαίο Νόμισμα, αδιαφορώντας πόσο ισχυρό θα είναι, φθάνει να εξοικονομηθεί με τα “διπλά βιβλία” ο λεγόμενος δημοσιονομικός χώρος επιδοματικών πολιτικών, που θα αντιμετωπίσουν τις συνθήκες φτωχοποίησης στην τελματωμένη Ευρωπαϊκή Οικονομία. Η Ευρώπη χρειάζεται μια νέα Αρχιτεκτονική Ασφάλειας, που οπωσδήποτε θα περιλαμβάνει τη Ρωσία, με άμεση κατάργηση των αυτοκτονικών για αυτήν κυρώσεων, προκειμένου να ανασάνει και ανακάμψει η οικονομία της, αξιοποιώντας το μέγα στρατηγικό της πλεονέκτημα που είναι οι πολύτιμοι και περιζήτητοι πόροι, αλλά και η μεγάλη αναπτυσσόμενη αγορά της γειτονικής Ρωσίας.

Η αμυντική της ικανότητα, θα στηριχθεί μόνον σε ακμάζουσα και σε καμία περίπτωση τελματωμένη οικονομία. Αυτή θα αποτελέσει το δεξί χέρι μιας πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής συνεργασίας με όλους στο σύγχρονο κόσμο. Πολυδιάστατη πρέπει να είναι και η ανάπτυξη της αμυντικής βιομηχανίας με κριτήρια κόστους και αποτελέσματος. Η Έκθεση Ντράγκι δίνει ένα πλαίσιο. Κανείς δεν την υποχρεώνει να εξοπλίζεται μόνον απ’ το αμερικανικό μονοπώλιο του ΝΑΤΟ, όπου εκεί μπορεί και πρέπει να γίνει Σύμμαχος και όχι υποτελής, υπηρετώντας τους αμερικανικούς τυχοδιωκτισμούς όπως κάνει τα τελευταία τρία χρόνια.

Όπως εύστοχα ανέφερε και ο Αμερικανός Αντιπρόεδρος, κανείς δεν απειλεί την Ευρώπη, ούτε η Ρωσία, ούτε η Κίνα, αλλά ο εσωτερικός της εχθρός. Το σημερινό πολιτικό της προσωπικό, είναι η μοναδική της απειλή, υπεύθυνο για τη μελανότερη σελίδα της ευρωπαϊκής Ιστορίας μεταπολεμικά.