Κύπρος: Η απαξίωση των κομμάτων και ο τιμωρός του καναπέ

Οι τιμές εκτοξεύονται, η πίεση στην οικονομία είναι μεγάλη, η καθημερινότητα βιώνεται με πολλές δυσκολίες, η πανδημία εξακολουθεί να μας ταλαιπωρεί. Η Κύπρος βιώνει μια περίοδο δύσκολη, που φαίνεται να είναι μακρά. Όλα αυτά, όμως, για κάποιους περνούν σε δεύτερη μοίρα. Το πολιτικό σύστημα σύρεται σε μια μακρά προεκλογική, η κυβέρνηση έχει ενταχθεί σε αυτή τη λογική και τα πάντα αντιμετωπίζονται, εκατέρωθεν από κυβερνώντες και αντιπολιτευόμενους, στη βάση αυτής και μόνο της παραμέτρου.

Και δεν είναι μόνο ότι η προεδρολογία είναι πρόωρη, το θέμα είναι ότι επιβάλλουν στη χώρα να κινείται με αυτούς τους ρυθμούς. Και για αυτό το σκηνικό ευθύνονται πρωτίστως οι κυβερνώντες, που για καθαρά εσωκομματικούς λόγους, ξεκίνησαν μια μακρά προεκλογική. Αλλά αυτό το τελευταίο δεν ενδιαφέρει την κοινωνία. Την ενδιαφέρει, όμως, ότι λίγο-πολύ όλοι θα προσαρμοστούν σε αυτούς τους ρυθμούς. Στην Πινδάρου, που έχουν εμπειρία από εκλογές και θέλουν να παρουσιάζονται ως μετρ της τακτικής, κάνουν λάθη.

Πώς ερμηνεύεται το γεγονός ότι, για παράδειγμα, οι υπουργοί της κυβέρνησης, ένας μετά τον άλλο, σε συνεντεύξεις τους, αναφέρονται στο πόσο πολύ στηρίζουν την υποψηφιότητα του αρχηγού; Όλα αυτά το 2022 είναι παρωχημένα και δεν αποδίδουν. Όπως δεν αποδίδουν οι συνάξεις με υπουργούς και δημάρχους, γιατί ακριβώς την ώρα που το σίδερο καίει, οι πολίτες τους θέλουν σε άλλα… μετερίζια. Η Δεξιά κυβερνά εδώ και εννέα χρόνια. Κανονικά με ό,τι κουβαλά από τη συμμετοχή της στην εξουσία, κυρίως φθορά, θα έπρεπε να είχε επιλέξει να καθυστερήσει ακόμη και τους αντιπάλους από το να εισέλθουν σε προεκλογικές διεργασίες. Αυτή τη φορά έγινε το αντίθετο.

Χάσανε την μπάλα στο ΑΚΕΛ

Και ενώ η Πινδάρου κουβαλά τις πολλές “αμαρτίες”, στις οποίες περιέπεσε η κυβέρνηση, έχοντας ευθύνες και το κόμμα, στην αντίπερα όχθη η αντιπολίτευση φαίνεται να έχει χάσει την μπάλα. Δεν είναι που έχει αιφνιδιαστεί από τον ΔΗΣΥ. Αλλά είναι επειδή δεν είναι έτοιμη γενικά. Χρειάζεται, όπως λένε, η συγκρότηση ενός μετώπου. Είναι προφανές ότι στο πρόγραμμα όλα μπορούν να χωρέσουν, φτάνει να υπάρχει… καλή θέληση. Το ζήτημα είναι η επιλογή του υποψηφίου.

Στο ΑΚΕΛ, που φαίνεται να είναι έτοιμο για μια ακόμη υπέρβαση (ίσως μεγαλύτερη), μπορούν να στηρίξουν, για παράδειγμα, τον Νικόλα Παπαδόπουλο; Οι διαφωνίες τους στο Κυπριακό είναι ορατές και τους έχουν φέρει πολλές φορές σε αντιπαράθεση. Εάν αποφασίσουν πως δεν έχουν άλλη επιλογή, στο ΑΚΕΛ θα σκεφτούν προφανώς και την επιλογή Νικόλα. Αυτό το σενάριο ακούγεται όλο και περισσότερο τις τελευταίες ημέρες. Θα είναι δύσκολη απόφαση, αλλά προφανώς στην προκειμένη περίπτωση ο σκοπός… αγιάζει τα μέσα. Την ίδια ώρα, στην Εζεκία Παπαϊωάννου έχουν μια λίστα, μικρότερη πλέον, την οποία αξιολογούν και κάθε υποψηφιότητα περνά μέσα από τη βάσανο των δημοσκοπήσεων. Επιλογές υπάρχουν, το μείζον είναι η εκλεξιμότητά τους.

Στο μεγάλο κόμμα της αντιπολίτευσης, όπως είναι γνωστό, προαποκλείουν δύο υποψήφιους, τον πρόεδρο του ΔΗΣΥ, Αβέρωφ Νεοφύτου και τον τέως υπουργό Εξωτερικών, Νίκο Χριστοδουλίδη. Εξηγούν πολιτικά γιατί έχουν αυτή τη στάση. Το θέμα είναι τί θα πράξει το κόμμα, εάν για παράδειγμα σε έναν δεύτερο γύρο θα έχει να επιλέξει μεταξύ Νεοφύτου και Χριστοδουλίδη, από τη στιγμή κατά την οποία τους έχει αποκλείσει.

Κύπρος: Άλλαξαν οι εποχές

Το… παρήγορο για τους Ακελικούς είναι πως ο Στέφανος Στεφάνου είναι ανοικτός σε συνεργασίες (σε αντίθεση με τον προκάτοχό του) και κινείται με τακτική. Δεν είναι της λογικής “πάμε να χάσουμε αξιοπρεπώς”. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα κερδίσει τις εκλογές.
Είναι προφανές πως με τα ποσοστά που έχουν εξασφαλίσει τα δύο μεγάλα κόμματα στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές δεν μπορεί να είναι δεδομένο ότι θα περάσουν τον υποψήφιό τους στον δεύτερο γύρο.

Παλαιότερα αυτό ήταν δεδομένο. Σήμερα δεν είναι. Κι αυτό γιατί τα ποσοστά τους έχουν μειωθεί, ένα ποσοστό 15%, που ψήφισε και δεν εκπροσωπείται στο κοινοβούλιο, έχει μεγάλες πιθανότητες να απευθυνθεί προς άλλες κατευθύνσεις. Αλλά και οι μέχρι σήμερα οπαδοί του καναπέ μπορεί να αποδειχθούν κλειδί σε αυτές τις εκλογές.

Τα κόμματα κρύβουν κάτω από το χαλί την απαξίωσή τους από τους πολίτες. Απαξίωση που επιβεβαιώνεται σε κάθε εκλογική αναμέτρηση, αλλά δεν λαμβάνεται υπόψη, καθώς τα ποσοστά καταγράφονται (όχι επί του συνόλου των ψηφοφόρων) και οι έδρες στο κοινοβούλιο καταλαμβάνονται. Κάποια στιγμή, αυτή η απαξίωση θα μετατραπεί σε τιμωρό! Τα κόμματα, οι ηγεσίες τους, οφείλουν να ακούνε τους πολίτες και όχι οι πολίτες να ακολουθούν “πιστά” και… αδιαμαρτύρητα. Άλλωστε ο καιρός, με το μαντρί και τους οπαδούς, έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί.