Κυριάκος και ΓΑΠ κάνουν deal με την Τουρκία – Μια θεωρία συνωμοσίας

Στις επόμενες εκλογές της απλής αναλογικής, όποτε και να γίνουν, η ΝΔ θα κατέβει με το δίλημμα “σταθερότητα και ανάπτυξη ή ανασφάλεια και περιπέτειες”. Σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις θα είναι πρώτο κόμμα, αλλά είναι μάλλον απίθανο να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση. Γι’ αυτό, το «περίπου αδύνατον» να σχηματιστεί κυβέρνηση συνεργασίας που είπε ο Μητσοτάκης οδηγεί σε δεύτερες εκλογές, με ενισχυμένη αναλογική. Εκτός εάν η αντιπολίτευση που θα προκύψει, παρακάμψει το πρώτο κόμμα και σχηματίσει “προοδευτική κυβέρνηση”, κάτι που αρχίζει να απομακρύνεται με τις αντι-ΣΥΡΙΖΑ δηλώσεις των επικρατέστερων υποψηφίων αρχηγών του ΚΙΝΑΛ.

Τί όμως μπορεί να σημαίνει το «Θολό. Ασαφές. Αόριστο. Όχι σίγουρο», όπως αναρωτιέται ο συνάδελφος Μανώλης Κοττάκης για το «περίπου αδύνατο» του Μητσοτάκη; Εδώ πρέπει να ανοίξουμε μια παρένθεση και να πούμε πως το ζωτικό πρόβλημα της χώρας είναι η επίλυση των διαφορών με την Τουρκία. Η συγκυρία μοιάζει να είναι θετική, καθώς ο Ερντογάν είναι αποδυναμωμένος και χρειάζεται το συμβιβαστικό deal με την Ελλάδα για να αρχίσουν να του μιλάνε οι Δυτικοί, αλλά και γιατί αυτοί που θα τον αντικαταστήσουν (όποτε συμβεί αυτό στο μέλλον) θα αποδειχθούν εξ ίσου βουλιμικοί, καθώς θα διαπραγματεύονται αυτοί την ανανέωση των σχέσεων της Τουρκίας με τη Δύση.

Δεν είναι λοιπόν τυχαίο που ο Μητσοτάκης είπε στη Μέρκελ ότι δεν πρέπει να είναι ουδέτερη μεταξύ ενός κράτους της ΕΕ, όπως η Ελλάδα και ενός μη μέλους, σαν την Τουρκία. Της θύμισε ότι δεν έκοψε ποτέ τις επικοινωνίες με τον Ερντογάν, ώστε να πάμε σε συμφωνία οριοθέτησης στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο. Από την άλλη, ο πρωθυπουργός γνωρίζει ότι με την παρούσα σύνθεση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας της ΝΔ συμβιβασμός με την Τουρκία δεν μπορεί να γίνει, ακόμη κι αν, υπό όρους, τον επιθυμεί ως “ρεαλιστής”.

Ούτε μπορεί να είναι σίγουρος για τη στάση του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος, αν κρίνουμε από την θέση που έλαβε στη συμφωνία με τη Γαλλία, θα βρει ευκαιρία να κατηγορήσει τον Μητσοτάκη για “μειοδοσία”. Συνεπώς, αυτό που θα επιδιώξει ο πρωθυπουργός στις επόμενες εκλογές, πρόωρες ή μη, μονές ή διπλές, είναι να απαλλαγεί κατά το δυνατόν από καραμανλικούς, σαμαρικούς, αλλά και ακροδεξιούς σε ό,τι αφορά την Κοινοβουλευτική Ομάδα της ΝΔ και να ελπίζει ότι στην αντιπολίτευση θα βρει υποστηριχτές του συμβιβασμού με την Τουρκία.

Ο… Γκαστόνε και η “προοδευτική διακυβέρνηση”

Κάπου εκεί μπαίνει και το δίλημμα “αντέχει εθνικά η χώρα ένα συμβιβασμό που θα τον πάρει επάνω του ένα κόμμα;” Η απάντηση είναι “όχι” και το ξέρουν και οι εξωθεσμικοί παράγοντες που τον επιδιώκουν για να ανοίξουν οι μεγάλες δουλειές. Το ίδιο ισχύει και για τον «εθνικιστή». κατά Ερντογάν, Τσίπρα που θέλει να είναι ο ΣΥΡΙΖΑ πρώτο κόμμα, έστω και με μία ψήφο, για να σχηματίσει αυτός “προοδευτική κυβέρνηση”, όπως είχε προ μηνών πει, φλερτάροντας στενά το ΚΙΝΑΛ και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις.

Και ξαφνικά, ο θάνατος της Φώφης Γεννηματά ανοίγει την ευκαιρία στον… Γκαστόνε της πολιτικής να “σώσει την παράταξη” και να ευαγγελίζεται την “προοδευτική διακυβέρνηση”, στην οποία δεν συμπεριλαμβάνεται ο ΣΥΡΙΖΑ, αφού τον χαρακτήρισε «συντηρητική Αριστερά» που «αντί να δει ποια ήταν τα αίτια και ποιοι φταίγανε, συμμάχησε με τον καραμανλισμό, συμμάχησε με τον τότε κ. Καμμένο και βεβαίως συγκάλυψε τις ευθύνες της Δεξιάς. Και όχι μόνο αυτό, αλλά η πολιτική της ήταν μία πολιτική πελατειακή, δηλαδή ένας κρατισμός, ένας συγκεντρωτισμός, άντε μπήκαμε στην εξουσία, μοιράζουμε την εξουσία, παρεμβαίνουμε στη Δικαιοσύνη, παρεμβαίνουμε στα μέσα ενημέρωσης και δε φτιάχνουμε κι ένα κόμμα το οποίο είναι ανοιχτό και δημοκρατικό».

Άρα κατά ΓΑΠ, για την “προοδευτική διακυβέρνηση” απομένει ο Μητσοτάκης χωρίς τους καραμανλικούς και λοιπούς συντηρητικούς πατριώτες. Με αυτόν υπουργό Εξωτερικών, όπως τότε με τον Τζεμ και όχι τον Δένδια, που βάφει και ξαναβάφει τις “κόκκινες γραμμές”, ο συμβιβασμός θα είναι πιο εύκολα καταπόσιμος. Άλλωστε ο ΓΑΠ έχει πολλά κοινά με τον Μητσοτάκη. Δεν είναι μόνο και οι δύο γιοί πρωθυπουργών που έγιναν κι αυτοί πρωθυπουργοί, αλλά είναι και “πράσινοι” μέχρι το κόκκαλο. Εκτός εάν ο ΓΑΠ δεν πάρει το μαγαζί και πετύχει το λίφτινγκ του ΣΥΡΙΖΑ που κάνει ο Τσίπρας με το νέο think tank με τα 30 βαριά βιογραφικά, οπότε μπορεί να αλλάξει το παίγνιο.