Λες και έσπασε το σπυρί – Ζούμε μέρες 1987

Δεν ξέρω ακριβώς τι κλίμα επικρατεί στην υπόλοιπη χώρα, γιατί δεν είναι εύκολο να εμπιστευτείς τα κοινωνικά δίκτυα ή τα ΜΜΕ. Στη Θράκη πάντως, και ιδίως στον Έβρο, επικρατεί κλίμα ενθουσιασμού και συσπείρωσης, ανάλογο εκείνου της ελληνοτουρκικής κρίσης του 1987. Τριάντα τρία χρόνια μετά, μια κυβέρνηση συντονίστηκε (στιγμαία; τυχαία; υποχρεωτικά; έστω!) με το δημόσιο αίσθημα σε μια κρίσιμη για τους Έλληνες συγκυρία και προκάλεσε όλο αυτό που νομίζαμε πως δεν θα ξαναζήσουμε.

Και δεν πρόκειται μόνο για λόγια. Απλοί πολίτες προσφέρονται να συνδράμουν το έργο της συνοριοφυλακής, ξενυχτώντας στα χωράφια ή στο Δέλτα. Άλλοι μεταφέρουν τρόφιμα και λοιπά χρειαζούμενα στους υπηρετούντες στο ποτάμι και πολλοί μαζεύουν χρήματα για την αγορά διαφόρων υλικών που λείπουν. Το φαινόμενο βεβαίως δεν περιορίζεται τοπικά, αλλά το εισπράττουμε από όλη τη χώρα. Τα μηνύματα έρχονται από παντού ίδια: λαϊκή ενότητα και εθνική αποφασιστικότητα κατά του προαιώνιου εχθρού που μας “βομβαρδίζει” με παράνομους μετανάστες.

Πάνω στη γεωπολιτική του απελπισία, ο νεοσουλτάνος πέταξε κάθε πρόσχημα και δεν αρκείται στο να χειραγωγεί ένα άοπλο πλήθος ως ανθρώπινη ασπίδα και μέσον εκβιασμού κι εποικισμού. Ωστόσο, τόσο ο ίδιος όσο και οι υπουργοί του εκτραχύνονται μέρα με τη μέρα: ανοιχτά πλέον και on camera βρίζουν χυδαία, απειλούν σαν τζιχαντιστές, ψεύδονται ασύστολα.

Προφανώς δεν περίμεναν ότι ο Έβρος θα αντέξει στα γιουρούσια των μεταναστών. Ίσως τους αιφνιδίασε και η στάση της ελληνικής κυβέρνησης που μέχρι πρόσφατα έδειχνε προσηλωμένη στην εθνομηδενιστική γραμμή που τόσο εξυπηρετεί τους τουρκικούς σχεδιασμούς. Ο εκτροχιασμός της Άγκυρας, οφειλόμενος προφανώς στα στρατιωτικά της αδιέξοδα (Συρία, Λιβύη), δεν άφησε καμία αμφιβολία στον συνειδητό ελληνικό λαό περί του πρακτέου – και το υλοποιεί με ενθουσιασμό.

Υπονόμευση δημοσίου αισθήματος

Υπάρχει δυστυχώς και η άλλη πλευρά. Μια μειοψηφία, που ενδεχομένως στο Λεκανοπέδιο να μην είναι και τόσο αμελητέα όπως εδώ, δείχνει να αντιλαμβάνεται μιαν άλλη πραγματικότητα. Κατανοώ τον παράγοντα του συμφέροντος, εφόσον μιλάμε για μέλη και εργαζόμενους ΜΚΟ ή για κομματικά στελέχη που λόγω ιδεοληψίας ενδιαφέρονται για ό,τι αντικοινωνικό κυκλοφορεί στην αγορά.

Όμως οι δημόσιες τοποθετήσεις ατόμων κατά τεκμήριο σοβαρών ή/και πολιτικά εγγράμματων που δείχνουν να αγνοούν την ουσία όσων συμβαίνουν στα σύνορα της χώρας είναι ανησυχητικό φαινόμενο. Η συνεχιζόμενη “ανθρωπιστική” ρητορεία και η εμμονή σε ανεδαφικές “προτάσεις” σήμερα παύει να είναι αφέλεια και γίνεται εγκληματική υπονόμευση του δημοσίου αισθήματος.

Θα ανέμενε κανείς, μετά μάλιστα και την τοποθέτηση Τσίπρα επί του θέματος, ότι κάτι σαν εθνική γραμμή θα ένωνε τη μέγιστη μερίδα του λαού και θα άφηνε στο περιθώριο τις ελληνοφοβικές φωνές. Βλέπουμε, ωστόσο, πως αυτές οι τελευταίες κάνοντας το άσπρο μαύρο επιζητούν την επανακυριαρχία τους στον δημόσιο λόγο, σαν να μην μεσολάβησε τίποτε! Λες και δεν ζούνε στη χώρα αυτή, δεν ακούνε ούτε καν τι λέει ο ισλαμοφασίστας χορηγός του “Αποκεφαλιστάν”, μόνο φαντασιώνονται τάγματα εφόδου στη σημερινή Ελλάδα! Τουλάχιστον το 1987 υπήρχε ακόμα μια κοινή λογική, ένα αίσθημα του συνανήκειν…