Λευκή επιταγή για υποχωρήσεις θεωρεί πως έχει ο Μητσοτάκης!

Παραθέτουμε δηλώσεις του Έλληνα πρωθυπουργού, στην τελευταία του συνέντευξη στο ΣΚΑΙ σε σχέση με το ενδεχόμενο απομείωσης της ελληνικής κυριαρχίας, λόγω μιας συμφωνίας με την Τουρκία: «Αυτό είναι μία σχετική έννοια, αλλά πρέπει να σας πω ότι οποιαδήποτε συμφωνία αυτού του τύπου μπορεί ενδεχομένως, ναι, να συνεπάγεται και κάποιες υποχωρήσεις από κάποιες θέσεις, οι οποίες μπορούν να αποτελούν την αφετηρία μιας διαπραγμάτευσης».

Έχουμε γράψει και στο παρελθόν ότι ο πρωθυπουργός, συνεχίζοντας την πολιτική παράδοση της οικογένειας Μητσοτάκη, δεν προέβαινε σε λεκτικά ατοπήματα όταν μιλούσε κατά καιρούς για “κύρια διαφορά”, αναφερόμενος στις θαλάσσιες ζώνες και όχι σε μοναδική διαφορά. Η επιβεβαίωση ήρθε μετεκλογικώς, τόσο στη σύνοδο του ΝΑΤΟ, όσο και στην παραπάνω συνέντευξή του.

Ο Έλληνας πρωθυπουργός κινείται με αυτόν τον τρόπο στα ελληνοτουρκικά για δύο κατά βάση λόγους: ο πρώτος συνίσταται στο ότι συμπλέει απολύτως με τις ΗΠΑ. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης θεωρεί ότι είναι σε αποστολή. Έχει υποστηριχθεί από την Ουάσιγκτον, γιατί τα έδωσε όλα στο Ουκρανικό. Μένει να φανεί εάν θα δώσει ευθυγραμμιστεί με τις απαιτήσεις της Ουάσιγκτον και στα ελληνοτουρκικά, προκειμένου η τελευταία να κρατήσει ευχαριστημένο τον Ερντογάν, αφού δεν μπόρεσε να τον ανατρέψει. Και άλλοι πρωθυπουργοί ήταν δεδομένοι για τις ΗΠΑ, αλλά ο Κυριάκος Μητσοτάκης αποδείχτηκε ικανότερός τους στο να διεκπεραιώνει αποστολές στην Ελλάδα.

Ο δεύτερος λόγος είναι ιδεολογικός: ο Έλληνας πρωθυπουργός πιστεύει ότι εν μέσω παγκοσμίου πολέμου, απαιτήσεων των ΗΠΑ για ήρεμα νερά στο Αιγαίο και κοινό μέτωπο Τουρκίας και Ελλάδας εναντίον της Ρωσίας, μπορεί να υπάρξει μια ανεκτή λύση-πακέτο για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Περιγράφει δε, τι θεωρεί ως ανεκτή λύση: ελληνικές παραχωρήσεις ακόμα και στο επίπεδο της κυριαρχίας (όχι μόνο των κυριαρχικών δικαιωμάτων). Προφανώς, αναφέρεται σε μερική αποστρατιωτικοποίηση των νησιών του Αιγαίου και σε κάποια μορφή συνεκμετάλλευσης. Ίσως και σε μια νέα εκδοχή σχεδίου Ανάν στην Κύπρο.

Δίπλα σε αυτά μπορεί να υπάρξουν νέοι διακανονισμοί και στη Δυτική Θράκη. Υποθέτουμε ότι ελπίζει πως έτσι θα εξαγοράσει τουρκική “καταλλαγή”, ενδεχομένως ένα σύμφωνο περί μη επίθεσης, ή έστω άρση του casus belli, αποδοχή μιας μερικής διεύρυνσης των χωρικών υδάτων της Ελλάδας σε τμήματα του Αιγαίου και περισσότερα έσοδα και για τις δύο χώρες από τυχόν συνεκμετάλλευση, ενώ παραλλήλως το Κυπριακό θα ενταφιαστεί προς ανακούφιση του ελληνικού κατεστημένου.

Το σκεπτικό του Μητσοτάκη 

Ο πυρήνας του σκεπτικού του Κυριάκου Μητσοτάκη δεν είναι πολύ διαφορετικός από το σκεπτικό του πατέρα του ως προς το Κυπριακό: παραχωρήσεις ή ακόμα καλύτερα εκχωρήσεις κυριαρχίας (τότε της Κυπριακής Δημοκρατίας, τώρα της ελληνικής) ούτως ώστε να κατευνασθεί η Τουρκία και να επιτευχθεί ένα σταθερό, de facto και de jure modus vivendi, μεταξύ των δύο χωρών. Πρόκειται για την ίδια σύλληψη που οδηγεί πάντα από τον κατευνασμό σε μεγαλύτερη τουρκική αδιαλλαξία και τυχοδιωκτισμό (με το πράσινο φως να δίδεται από τις ΗΠΑ) και την κατάληξη να είναι εθνική καταστροφή.

Δεν απαιτείται ιδιαίτερη διορατικότητα για να δει κανείς αυτήν την εξέλιξη να έρχεται: πρέπει απλώς να κατανοήσει την αιτία των τουρκικών διεκδικήσεων. Η Τουρκία δεν έχει αναθεωρητική πολιτική, εξαιτίας κάποιας παρεξήγησης. Έχει αναθεωρητική πολιτική έναντι της Ελλάδας, επειδή θεωρεί ότι είναι πολύ ισχυρότερη από αυτή. Και η ελληνική πολιτική επιβεβαιώνει στην Τουρκία ότι έχει δίκιο! Η κυβέρνηση Μητσοτάκη στρώνει το δρόμο της τουρκικής επιθετικότητας και της ελληνικής αδυναμίας.

Πρέπει να προσθέσουμε ότι η οικογένεια Μητσοτάκη έχει μια ειδική παράδοση: ως βασικός παράγοντας για την Αποστασία και κατ’ επέκταση για την έλευση της χούντας, που οδήγησε στην προδοσία της Κύπρου, ο πατέρας Μητσοτάκης πρέσβευε πάντα την ανάγκη υποχωρήσεων έναντι της Τουρκίας, αλλά στην πραγματικότητα έναντι των αμερικανικών απαιτήσεων. Την παράδοση αυτή συνέχισε η Ντόρα Μπακογιάννη και τώρα ο Κυριάκος Μητσοτάκης.

Χωρίς αντιπολίτευση

Η διαφορά είναι ότι οι δύο προηγούμενοι της οικογενείας είχαν απέναντί τους αντιπολιτεύσεις που και ήθελαν και μπορούσαν να κινητοποιήσουν τον ελληνικό λαό ενάντια σ’ αυτές τις πολιτικές. Σήμερα, ο Κυριάκος Μητσοτάκης θεωρεί ότι δεν έχει καμία τέτοια αντιπολίτευση και όχι μόνο λόγω της τεράστιας διαφοράς από το δεύτερο κόμμα. Ο βασικός λόγος συνίσταται στο ότι η πολιτική του είναι στην ίδια γραμμή με την πολιτική των ΗΠΑ και με την πολιτική των ΗΠΑ δε συγκρούεται κανένα μεγάλο κόμμα της Βουλής.

Ο ΣΥΡΙΖΑ (ιδίως μάλιστα των Αχτσιόγλου και Τσακαλώτου) σε ό,τι αφορά τη συγκεκριμένη πολιτική (και όχι μόνο σε σχέση με τα εθνικά θέματα εδώ που τα λέμε) συμπλέει με την πολιτική Μητσοτάκη. Ποιος ξεχνάει ότι για να δικαιολογήσει το ρουσφέτι του στις ΗΠΑ δια της Συμφωνίας των Πρεσπών, παρέθετε ρήσεις του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη; Το ΠΑΣΟΚ, ασχέτως του χαρτοπολέμου στον οποίο προβαίνει, δε διαχωρίζεται σε τίποτα από την αμερικανική πολιτική.

Το ΚΚΕ, την ώρα που το ΝΑΤΟ ηττάται, μας λέει “ούτε ΝΑΤΟ, ούτε Ρωσία”. Τα πιο δεξιά ακόμα κόμματα είναι και ελεγχόμενα από τα ίδια κέντρα και ευνοϊκά για τον Μητσοτάκη, ο οποίος θέλει να στήνει την αντιπαράθεση μαζί τους, προκειμένου να αυτό-παρουσιάζεται ως ο κεντρώος εγγυητής του πολιτικού φιλελευθερισμού. Είναι απολύτως αναγκαίο να υπάρξει πατριωτική, δημοκρατική και προοδευτική αντιπολίτευση, με ισχύ πρωτίστως στο κοινωνικό πεδίο και φυσικά στο κοινοβουλευτικό. Αν δε σταματήσουμε τώρα τον κίνδυνο που λέγεται εξωτερική πολιτική Κυριάκου Μητσοτάκη, οι εξελίξεις μπορεί να αποδειχτούν κατακλυσμιαίες και τραγικές.