Λύσεις εκτός της πεπατημένης για την Θεσσαλία

Δεν πρόκειται, απλώς, για μια ακόμη θεομηνία, πρόκειται για εθνική καταστροφή. Ακόμη και αν οι πληροφορίες για δεκάδες νεκρούς δεν επαληθευθούν, η οικονομική καταστροφή είναι τόσο μεγάλη που τις συνέπειές της θα τις υποστούμε όλοι και το μέγεθος τους είναι μη μετρήσιμο.

Πληρώνουμε τις 10ετίες πολιτικού ευνουχισμού και κυριαρχίας του ανίκανου και διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος της Μεταπολιτεύσεως. Πληρώνουμε την ψήφο μας σε ανίκανους! Οι μεταβολές του κλίματος και τα ακραία καιρικά φαινόμενα δεν είναι κάτι νέο, το κλίμα, όπως και φύση ολόκληρη είναι σε αέναη μεταβολή. Η Ιστορία είναι γεμάτη από ακραία καιρικά και φυσικά φαινόμενα που επέδρασαν στην εξέλιξή της πολύ περισσότερο από πολέμους και πολιτικές μεταβολές. Γνωρίζαμε τι επρόκειτο να συμβεί, οι μετεωρολόγοι είχαν τα σχετικά μοντέλα προγνώσεως.

Όμως, το πολιτικό σύστημα – διεθνώς, όχι μόνον στη χώρα μας – αντί να προγραμματίσει έργα θωρακίσεως του φυσικού και αστικού περιβάλλοντος, επιδόθηκε σε μια εμμονική προπαγάνδα περί των ανθρωπογενών αιτίων της κλιματικής αλλαγής, η οποία επιστημονικώς δεν έχει τεκμηριωθεί. Προφανώς, η αύξηση της ανθρώπινης δραστηριότητος επηρεάζει τοι κλίμα, αλλά δεν υπάρχει επιστημονική συμφωνία ότι σε αυτήν οφείλεται η κλιματική αλλαγή που βιώνουμε.

Όμως, η διεθνής αυτή προπαγάνδα στόχο είχε να ωφελήσει συγκεκριμένα οικονομικά συμφέροντα και όχι να προασπίσει τις κοινωνίες. Η δήθεν πράσινη ανάπτυξη και όσοι κρύβονται πίσω της είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα. Πως αλλιώς η κυβέρνηση Μητσοτάκη θα ενίσχυε τους πολιτικούς της φίλους που έχουν επενδύσει στις ΑΠΕ και εν γένει στην εμπορία ρεύματος, αν δεν προχωρούσε σε πρόωρο κλείσιμο των λιγνιτικών μονάδων της ΔΕΗ; Τα αποτελέσματα τα ζήσαμε: Τεράστιες αυξήσεις στην τιμή του ρεύματος, τεράστια αύξηση του κόστους παραγωγής στην βιομηχανία και θηριώδεις επιδοτήσεις με αντίστοιχη αύξηση του χρέους!

Όμως, αυτά τα χρήματα θα έπρεπε να έχουν δοθεί στο Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων για αντιπλημμυρικά έργα, για αντιπυρικές ζώνες και για την ενίσχυση της Πολιτικής Προστασίας σε προσωπικό και εξοπλισμό. Θα είχαμε αποφύγει τις συνέπειες των ακραίων καιρικών φαινομένων; Οπωσδήποτε δεν θα είχαμε προλάβει – από το 2018 που είναι γνωστές οι περιοχές που κινδυνεύουν από πλημμύρες – να εξασφαλισθούμε πλήρως, αλλά θα είχαμε σαφώς μειώσει τις συνέπειες των φαινομένων και, πιθανότατα, δεν θα είχαμε πολλά θύματα. Επίσης, τα έργα αυτά θα είχαν σημαντικό και υγιές πολλαπλασιαστικό αποτέλεσμα στο ΑΕΠ, σε αντίθεση με ότι συμβαίνει τώρα.

Ανυπολόγιστη καταστροφή

Ακόμη δεν είναι εφικτός ο ολοκληρωμένος κα έγκυρος υπολογισμός των καταστροφών, αλλά ας προσπαθήσουμε μια πρώτη προσέγγιση. Βάσει των στοιχείων της ΕΛΣΤΑΤ, στην Θεσσαλία παράγεται ετησίως αγροτικό εισόδημα ύψους 1.820.000.000 (Οικονομικοί Λογαριασμοί Γεωργίας κατά γεωγραφική ζώνη και περιφέρεια) ή το 16% της γεωργικής (φυτικής & ζωικής) παραγωγής της χώρας. Ακόμη και αν η καταστροφή δεν αφορά το σύνολο της Περιφερείας, το κόστος είναι τεράστιο δεδομένου ότι η αποκατάσταση της παραγωγής θα απαιτήσει από τρία έως πέντε έτη, δηλαδή θα χαθεί εισόδημα από πέντε έως εννέα δισεκατομμύρια ευρώ. Σε αυτά πρέπει να προσθέσουμε τα -μη υπολογίσιμα ακόμη- κόστη:

• Επαγγελματικών εγκαταστάσεων, αυτοκινήτων, μηχανημάτων και εξοπλισμού.
• Κατοικιών.
• Έργων Υποδομής.

Επίσης, δεν πρέπει να ξεχνάμε το κόστος των καταστροφών από τις πυρκαγιές (που μάλλον υπερβαίνει κατά πολύ το ένα δισεκατομμύριο) καθώς και τις αποθετικές ζημίες που προκαλούν οι καταστροφές σε ολόκληρη την εθνική οικονομία. Όπως φαίνεται, το συνολικό ύψος των ζημιών αθροίζεται σε αρκετές μονάδες του ΑΕΠ και ας ελπίσουμε είναι μονοψήφιο. Μην ξεχνάμε ότι πέραν της αντιμετωπίσεως των καταστροφών, πρέπει να στηριχθούν επιχειρήσεις και νοικοκυριά από την επερχόμενη δραματική αύξηση των τιμών ενέργειας, αλλά και την ήδη σημαντική αύξηση του τιμαρίθμου.

Η δαπάνη αποκαταστάσεως των καταστροφών και ουσιαστικής στηρίξεως των πληγέντων δεν μπορεί να αναληφθεί από τον προϋπολογισμό, τα συνήθη έσοδα δεν επαρκούν, πολλώ δε μάλλον που θα είναι δραστικώς μειωμένα λόγω της υφέσεως στις πληγείσες περιοχές. Ακόμη και οι έκτακτες ενισχύσεις που θα εγκρίνει η ΕΕ δεν επαρκούν. Είναι απολύτως προφανές ότι απαιτείται ένα εθνικό σχέδιο αποκαταστάσεως των καταστροφών, ένα εθνικό Σχέδιο Μάρσαλ.

Πως αυτό μπορεί να γίνει, δηλαδή πως θα χρηματοδοτηθεί, το έχω γράψει στο παλαιότερα, με αφορμή την ενεργειακή κρίση. Απαιτείται η ίδρυση ενός Ταμείου Εθνικής Ανάγκης, στο οποίο θα κατευθυνθούν οι πόροι από κάθε πηγή και το οποίο θα έχει την αποκλειστική ευθύνη διαχειρίσεως και κατανομής των με έκτακτες διαδικασίες ώστε να μην χαθεί πολύτιμος χρόνος.

Στο Ταμείο αυτό πρέπει να εισρεύσουν έσοδα από ένα έκτακτο ομόλογο π.χ. “Ομόλογο Θεσσαλίας”, το οποίο θα πρέπει να έχει όρους που θα προσελκύσουν τα ελληνικά κεφάλαια που λιμνάζουν στις τράπεζες της αλλοδαπής. Μόνον από αυτήν την τεράστια δεξαμενή (ίσως πολύ μεγαλύτερη των 100 δισεκατομμυρίων) μπορεί να προέλθει η γρήγορη και μακροχρόνια χρηματοδότηση των έργων αποκαταστάσεως. Για άλλη μια φορά, επαναλαμβάνω: Λεφτά υπάρχουν, πολιτική βούληση και ικανότητα δεν υπάρχει!