Μαρί: Όταν το κράτος σκοτώνει τα παιδιά του!

Τη Δευτέρα είναι η επέτειος της φονικής έκρηξης στο Μαρί (11 Ιουλίου 2011): Δεκατρείς πεσόντες εν ώρα καθήκοντος στη ναυτική βάση του Μαρί. Οι 13 στο Μαρί με τη θυσία τους, με τον θάνατό τους, θυμίζουν με τον πιο τραγικό τρόπο τις παθογένειες του κράτους αλλά και την ανεπάρκεια του πολιτικού συστήματος. Ένα κράτος που παραμένει αδιόρθωτο και λειτουργεί στο περίπου. Ένα κράτος, που προκαλεί εκρήξεις από τις διαχρονικές του στρεβλώσεις και την επιδερμική διαχείριση, που ασκεί.

Σημειώνεται —και δεν είναι άσχετο με τις επαναλαμβανόμενες τραγωδίες— πως τον τελευταίο χρόνο, έχουν σκοτωθεί τρείς νέοι άνθρωποι σε ασκήσεις της Εθνικής Φρουράς. Σε περίοδο κατάπαυσης του πυρός πόσοι έχουν θυσιαστεί; Τι φταίει; Γιατί να σκοτώνονται νέοι άνθρωποι τόσο άδικα; Απαντήσεις υπάρχουν. Και αφορούν τη λειτουργία του κράτους, τις συμπεριφορές των αρμοδίων, των διαχειριστών. Είναι ένας φαύλος κύκλος, που εξυπηρετείται από την εδραίωση αυτής της κατάστασης. Μέσα από τη συντήρηση κατεστημένων, αυλικών, ενίοτε ανακυκλωμένων, που νέμονται τα λάφυρα της εξουσίας. Αυτά είναι επαναλαμβανόμενα, εδραιωμένα και «κληρονομικά» από εξουσία σε εξουσία.

Η φονική έκρηξη στο Μαρί δεν έχει συνετίσει τους διαχειριστές του κράτους, το πολιτικό σύστημα. Ένα πολιτικό σύστημα που αντιμετωπίζει τα πάντα με τη μεζούρα του κομματικού κέρδους και της προσωπικής ατζέντας. Οι συζητήσεις που ακολούθησαν της τραγωδίας της 11^η Ιουλίου 2011, απέδειξαν πως ο θάνατος των ανθρώπων αυτών, αποτέλεσε —για μία ακόμη φορά, όπως σχεδόν πάντα— στοιχείο πολιτικής αντιπαράθεσης.

Κόντρες και καυγάδες, αγνοώντας ή και εκμεταλλευόμενοι τον πόνο των συγγενών. Μετά την τραγωδία ξεκίνησε μία προσπάθεια αποδόμησης, απομυθοποίησης των διαχειριστών και δημιουργίας «εναλλακτικών πολιτικών επιλογών». Εναλλαγής στην καρέκλα, που ενώ θα έπρεπε να θεωρείται «ηλεκτρική», την αντιλαμβάνονται, ωστόσο, μόνο ως θρόνο. Η εναλλαγή απέδειξε πως γίνεται με τα ίδια, όμως, υλικά, χαρακτηριστικά και αντιλήψεις. Αυτό επιβεβαιώθηκε στη συνέχεια θορυβωδώς.

Μαρί: Η αντίδραση των πολιτών

Τότε, όμως, το καλοκαίρι του 2011, καταγράφηκε και μία μεγάλη αντίδραση των πολιτών, που βγήκαν στους δρόμους. Ξεχείλισε το ποτήρι καθώς άδικα έχασαν τη ζωή τους 13 συνάνθρωποί μας. Θύμωσαν οι πολίτες και στράφηκαν κατά των διαχειριστών. Αποδείχθηκε —φαινόταν άλλωστε πριν την έρευνα που διατάχθηκε— πως η διαχείριση, που έγινε ήταν επιδερμική και ερασιτεχνική. Δυστυχώς αυτές οι συμπεριφορές οδήγησαν σε μία φονική έκρηξη. Τέτοιοι χειρισμοί, μία κοντόφθαλμη αντίληψη αντιμετώπισης των ζητημάτων, διαμορφώνουν αναπόφευκτες πορείες. Διαμορφώνουν συνθήκες για πρόκληση εκρήξεων.

Βγήκαν στους δρόμους οι πολίτες, που δεν είναι σύνηθες στην Κύπρο. Μετά τις κινητοποιήσεις, όμως, τι; Πίσω στην καθημερινότητα του καναπέ και το… κόμμα να τους τραβάει από το μανίκι, όπως τραγουδά ο Σαββόπουλος; Η φονική έκρηξη στο Μαρί δεν ήταν δυστύχημα, δεν ήταν τυχαίο γεγονός. Ήταν έγκλημα, με πολλούς μικρούς ή μεγάλους υπεύθυνους. Το Μαρί ήταν η επιβεβαίωση ότι το κράτος είναι γυμνό και το πολιτικό σύστημα ανεπαρκές. Και δεν είναι μόνο το Μαρί. Οι παθογένειες και οι στρεβλώσεις δεν αφήνουν την κοινωνία και τη χώρα να προχωρήσει μπροστά. Αλλεπάλληλες κρίσεις δεν μπορούν να τύχουν αντιμετώπισης με παλιά υλικά και ξεπερασμένες αντιλήψεις. Κρίσεις προκαλούνται επειδή υπάρχουν προβλήματα (signaling theory).

Το ζητούμενο είναι η κοινωνία να δει έξω από το κουτί στο οποίο συντηρούνται οι παθογένειες και να μπορέσει να απομονώσει τους διαχειριστές, που είναι βολικοί στα κάθε λογής κατεστημένα. Το κράτος πρέπει να αλλάξει. Για να φθάσουμε μέχρι εκεί θα πρέπει να αλλάξουν συμπεριφορές και αντιλήψεις. Οι συγγενείς των πεσόντων στο Μαρί, οι συγγενείς όσων χάνουν δικούς τους ανθρώπους ως αποτέλεσμα του αδιόρθωτου κράτους και επιδερμικών πολιτικών, δεν έχουν ανάγκη τα μνημόσυνα και τις τιμητικές πλακέτες. Δικαίωση ζητούν κι αυτό θα γίνει με αλλαγή πλεύσης.