Μάρκου, καταγγελίες και bellum omnium contra omnes

Να προειδοποιήσουμε εξαρχής τον αναγνώστη, ότι το σημείωμα αυτό στο τέλος του καταλήγει με Κατερίνα Μάρκου. Όμως, πορεύεται με κάπως πιο περίπλοκη διαδρομή. Τον τελευταίο καιρό -ας πούμε από τα μέσα του 2016- συχνά επανέρχεται μια κριτική / επίκριση / επίθεση κατά του ΣΥΡΙΖΑ, ότι «δεν είναι σωστή Αριστερά», ότι οι επιλογές και οι αποφάσεις του «δεν είναι γνήσια αριστερές».

Τίποτε το αληθινά περίεργο, σ’ αυτή την κριτική: ούτε η πιστή εφαρμογή των Μνημονίων-3 και -3,5 με τα πρωτογενή πλεονάσματα του 3,5% του ΑΕΠ, ούτε η Κατρουγκάλεια σφαγή των συντάξεων, ούτε η στροφή στην ισραηλινή (Μπίμπι Νετανιάχου) ή την αμερικανική (The Donald) αιγίδα έχουν ισχυρό χρωματισμό Αριστεράς. Όμως, το περίεργο είναι ότι αυτή η κριτική / επίκριση / επίθεση έρχεται από τα Δεξιά: από την ΝΔ του Κυριάκου, από το μετα-ΠΑΣΟΚ του Βαγγέλη, από τις μιντιακές ομοβροντίες της Κεντρο(αντι)Αριστεράς.

Που, το ξαναλέμε για να το θυμηθείτε, αγκαλιάζουν το επιχείρημα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι δήθεν, είναι ερζάτς -επιχείρημα που στα χείλη του ΚΚΕ, ή των ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ή της Ζωής, ή των Λαφαζαναίων έστω έχει μια νομιμοποίηση. Αλλά η καταγγελία -για μη επαρκή / πειστική αριστεροσύνη- εκπορευόμενη από τον Άδωνι ή από τον ταραγμένο -έστω και περιορισμένο- κόσμο των ΚΙΝΑΛιτών, ηχεί περίεργα.

Αν αυτό ήταν ένα μεμονωμένο επεισόδιο περίεργης καταγγελτικότητας, δεν θα ‘χε μεγάλη σημασία. Όμως, να, τώρα είχαμε το αντίστοιχο στα Δεξιά. Όπου η ΝΔ συνταράχθηκε και περιήλθε στο στόχαστρο μιας κριτικής των δικών της «απέναντι». Και τούτο, επειδή, κατά πολύ μεγάλο μέρος (συμπεριλαμβανομένου του αρχηγού της, που αυτοκατατάσσεται στους φιλελεύθερους – ό,τι κι αν αυτό σημαίνει) καταψήφισε την αναδοχή παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια. «Την τιμή της ΝΔ έσωσαν» κατά το στερεότυπο Ντόρα Μπακογιάννη, Όλγα Κεφαλογιάννη, Νίκη Κεραμέως και Κατερίνα Μάρκου.

Είναι συντηρητικό διάβολε!

Όμως… η ΝΔ συντηρητικό κόμμα είναι, ως τέτοιο αυτοπροσδιορίζεται, διάβολε!, με μερικές στιγμές οπισθοδρομισμού. Τι το περίεργο που δεν «άντεξε» μιαν επιλογή που και την πλειοψηφία των οπαδών της, και την Εκκλησία και άλλα κέντρα συντήρησης θα έβαζε απέναντι; Και καλά να καταγγέλλεται από Συριζαίους ή την Αριστερά (επάνοδος στο προηγούμενο μοτίβο…), αλλά και από τους δικούς της;

Και έτσι φθάνουμε στην διάσταση Κατερίνας Μάρκου. Κατακρεουργήθηκε μιντιακά -και μάλιστα διαδικτυακά- επειδή εισηγήθηκε μεν το «ναι» στο νόμο περί αναδοχής, με «όχι» στο άρθρο 8 περί αναδοχής από ομόφυλα ζευγάρια. Και μετά πήγε και ψήφισε «ναι σε όλα». Άρα η ίδια αφερέγγυα, άρα η ηγεσία που της έδωσε το ρόλο εισηγητή της μειοψηφίας άκριτη! Διαφωνούμε κάθετα, που θα ‘λεγαν σε άλλους καιρούς. Η Μάρκου είχε γνωστή σε όλους διαδρομή: ΔΗΜΑΡ, Ποτάμι, έδρανα ανεξαρτήτων, ΝΔ τώρα. Είχε και σημαντική τοπική βάση, άλλωστε. Προσχώρησε σε μια «χρήσιμη» στιγμή: βήμα πρώτο.

Η σημερινή ηγεσία της ΝΔ ήθελε να σηματοδοτήσει ένα άνοιγμα με όρια στα κοινωνικά θέματα, ήθελε να ζυγιάσει και τη νομιμοφροσύνη ενός νέου στελέχους: βήμα δεύτερο. Η ίδια ηγεσία έβγαλε μεν κεντρική γραμμή: μ’ αυτήν συντάχθηκε ο Κυριάκος, βήμα τρίτο. Όμως, απεφάσισε να υπάρξει ψήφος κατά συνείδηση, μόνη γνήσια επιλογή για θέματα θεμελιωδών δικαιωμάτων (όπως εδώ), ή μεγάλης σημασίας (όπως αύριο με το “Μακεδονικό”, αν..): αυτό άκουσε, αυτό πήρε στα σοβαρά η Μάρκου. Αυτό και έπραξε: βήμα τέταρτο. Μπορεί κανείς να συμφωνεί ή να διαφωνεί, ακόμη και έντονα, με την μια ή την άλλη ή την τρίτη επιλογή. Όμως, αυτή η καταγγελτικότητα, καλό θα ήταν να ανακοπτόταν κάποτε. Για να μην γίνουμε στην δημόσια ζωή bellum omnium contra omnes.