Μας αξίζει η Ελλάδα του “Φραπέ” και του Κυριάκου;

Παρεμφερής είναι η επίσης μνημειώδη φράση, “όλοι μαζί τα φάγαμε”, ενός άλλου εκσυγχρονιστή, του Θεόδωρου Πάγκαλου, για την διάχυση των ευθυνών για την χρεωκοπία της χώρας στην ελληνική κοινωνία. 

Οι εκσυγχρονιστές άνοιξαν τον δρόμο που ακολουθεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Για κάθε παρασπονδία, παρανομία της κυβέρνησής του, για την συνολική της αποτυχία στην οικονομία και την εξωτερική πολιτική, φταίνε οι παθογένειες: Του βαθέος κράτους, του πολιτικού συστήματος, της δημόσιας διοίκησης, ή στην περίπτωση των αγροτικών επιδοτήσεων όλοι αυτοί και μαζί και η ελληνική κοινωνία.

Στο σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ η κυβέρνηση θυμίζει τον κλέφτη που συλλαμβάνεται επ’ αυτόφωρο και όταν οδηγείται στο δικαστήριο λέει “τόσοι κλέφτες υπάρχουν, γιατί δικάζετε εμένα;”. Ο Μάκης Βορίδης μάλιστα προσπάθησε να το κάνει πολιτικό-δικανικό επιχείρημα κατά την “απολογία” του στην Βουλή, παρότι ξέρει σαν νομικός ότι η παρανομία δεν δημιουργεί ούτε δεδικασμένο, ούτε προηγούμενο στην κατεύθυνση της απαλλαγής. Ευτελές…

Η διαφθορά σαν άσκηση εξουσίας

Η ελληνική κοινωνία ηλίθια δεν είναι. Έχει καταλάβει πολύ καλά το μέγεθος της διαφθοράς της κυβέρνησης της ΝΔ στο σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ και ότι μεγιστοποίησε στο έπακρο μία παθογένεια με πολλαπλή στόχευση: Από το να βγάλει λεφτά για τα δικά της παιδιά, μέχρι να εξαγοράσει τους ψηφοφόρους-συμπατριώτες του πρωθυπουργού, για να επαίρεται ότι έβαψε μπλε την Κρήτη. Αντιλαμβάνεται επίσης ότι με την κυβέρνηση Μητσοτάκη η διαφθορά από εγγενές στοιχείο της λειτουργίας του συστήματος, εξελίχθηκε σε πυρήνα της άσκησης της εξουσίας μαζί με τις παρακολουθήσεις. 

Η ελληνική κοινωνία ανέχτηκε τις υποκλοπές για τις οποίες πολιτικός υπεύθυνος ήταν ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Στην πρώτη φάση της διακυβέρνησής του ανέχθηκε και το δυστύχημα των Τεμπών, με τους 57 νεκρούς. Και παρά την αποσάθρωση του δημοσίου (νοσοκομεία, παιδεία, κοινωνικό κράτος) και την καθήλωση, εάν όχι επιδείνωση του επιπέδου διαβίωσης, επιβράβευσε την κυβέρνηση με 40,5% το 2023. Μέχρι που αντέδρασε στις ευρωεκλογές για τον γάμο των ομοφυλοφίλων που συνιστά, για ένα τμήμα της που συμπτωματικά αποτελεί την εκλογική δεξαμενή της κυβέρνησης, αποδόμηση των βαθύτερων θεμελίων της οικογένειας και της θρησκείας της. 

Παρθενογένεση στις κοινωνικές και ιστορικές διαδικασίες, δεν υπάρχει. Η ελληνική κοινωνία δεν μεταλλάχθηκε σε μία νύχτα. Η αντιμνημονιακή πύκνωση και έξαρση της πενταετίας 2010-2015, έδωσε την θέση της σε μια βαθιά αίσθηση πολιτικής ηττοπάθειας από την οποία η κοινωνία έδειξε να βγαίνει με το ξέσπασμα των Τεμπών, που όμως δεν έχει συνέχεια, τουλάχιστον μέχρι τώρα. Στην περίπτωση της μνημονιακής περιόδου, η ιστορική μνήμη αποσυνδέεται, εκκενώνεται και ξαναγράφεται μέσα από τις εικόνες, τους κώδικες και τα μηνύματα των ψηφιακών και τηλεοπτικών μέσων, που αποτελούν τον θηριώδη προπαγανδιστικό μηχανισμό του βαθέος συστήματος.

Για αυτό και αντέδρασε με τόσο έντονο τρόπο ο Κυριάκος Μητσοτάκης στο αίτημα του Αλέξη Τσίπρα για δημοσιοποίηση των πρακτικών του Συμβουλίου Αρχηγών του 2015. Η διαστρέβλωση και η επανεγγραφή της ιστορικής μνήμης της μνημονιακής περιόδου είναι το βάθρο στο οποίο στέκεται η διακυβέρνηση Μητσοτάκη. Κάποιοι από αυτούς που τώρα τον αντιστρατεύονται, συνέβαλαν στην διαστροφή και απαξίωση της περιόδου ΣΥΡΙΖΑ, που αντιμετωπίστηκε σαν εσωτερικός εχθρός με όρους εμφυλιοπολεμικής περιόδου και στον θρίαμβο του Μητσοτάκη. Με περισσή πολιτική μυωπία και ιδιοτελή στόχευση…

“Λυδία Λίθος” οι εκλογές για την ελληνική κοινωνία 

Ο προπαγανδιστικός μηχανισμός του Κυριάκου Μητσοτάκη και οι αυτόκλητοι συνεργάτες επιχειρούν να εμπλέξουν την κοινωνία σε έναν διπλό δεσμό: Από τη μία διαισθάνεται ότι εάν ανεχτεί την διαφθορά και τον εκφυλισμό, τότε εάν δεν καταστραφεί, θα περιέλθει σε κάθε περίπτωση σε απόλυτη ηθική εξαχρείωση. Εάν πάλι αντιδράσει, φοβάται ότι μπορεί να καταστραφεί, από την πολιτική και οικονομική αποσταθεροποίηση – ότι ο επόμενος Σόιμπλε με τους εγχώριους συνεργάτες του θα εμφανιστούν. 

Το “δεν υπάρχει εναλλακτική” στη διακυβέρνηση Μητσοτάκη είναι προφάσεις εν αμαρτίαις. Και το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ έχουν κυβερνήσει σε πολύ πιο αντίξοες συνθήκες από τον Κυριάκο και με πολύ καλύτερα αποτελέσματα. Και προβάλλει σταδιακά και η εναλλακτική του Αντώνη Σαμαρά ή του Αλέξη Τσίπρα. Οποιαδήποτε από αυτές τις εναλλακτικές ή και συνδυασμός τους – στην περίπτωση της Κεντροαριστεράς – είναι προτιμότερη από την εξαχρείωση και την αποτυχία της Μητσοτακικής διακυβέρνησης. 

Μέσα από αυτό το πρίσμα οι πολιτικές εξελίξεις και οι εκλογές, όποτε και αν γίνουν, θα αποτελέσουν την Λυδία Λίθο για την ελληνική κοινωνία. Θα απαντήσουν στο αρχικό ερώτημα, εάν αυτή είναι εν τελεί η Ελλάδα. Του Μητσοτάκη, του Δημητριάδη, του Αυγενάκη, του “χασάπη”, του “φραπέ”, των μπιστικών της οικογένειας, του Φλωρίδη, της πολιτικής που λειτουργεί με όρους παρακράτους, των υποκλοπών, του μπαζώματος, της διάλυσης όλων των συνεκτικών δεσμών.