Μας “πλάκωσε” στην Ευρώπη ο φασισμός, ή μήπως…;

Δεν ξέρω αν η Ιταλία αποδειχθεί ο –κατά Λένιν– “αδύναμος κρίκος” στην Ευρώπη, δηλαδή αν η Ρώμη γίνει, όπως η Αγία Πετρούπολη, το σημείο θραύσης της έως τώρα ισχυρής αλυσίδας της παντοκρατορίας της Δύσης υπό την ηγεσία των ΗΠΑ. Αλλά το ιερατείο των Βρυξελλών θα “τα δώσει όλα” για να υπονομεύσει, διαβάλλει, αποκαθηλώσει, την υπό σχηματισμό νέα ιταλική κυβέρνηση.

Όχι επειδή, δήθεν, είναι ακροδεξιά, αλλά επειδή ίσως –αλλά μόνο ίσως– δεν θα είναι υπάκουο “σκυλάκι” των Βρυξελλών. Το ματς δεν είναι Ιταλία-Βρυξέλλες ούτε είναι οικογενειακή, ενδοδεξιά, διένεξη. Αντιπαρατίθενται η “α-εθνική, παγκοσμιοποιημένη, υπέρ-πλούσια ελίτ” με τα έθνη, εν προκειμένω με το ιταλικό, όπως με το ουγγρικό, και με κάθε ηγέτη που διεκδικεί αυτονομία σκέψης και ύπαρξης. Αυτοί χαρακτηρίζονται “επικίνδυνοι για τη δημοκρατία”. Το πόσο ακροδεξιά είναι η ιταλική κυβέρνηση είναι συζητήσιμο, με τον Σαλβίνι να έχει δηλώσει ρητά φιλοαμερικανός και τον Μπερλουσκόνι μάλλον να νοσταλγεί τα μπούγκα-μπούγκα πάρτι.

Με μια φράση: έστω οι Ιταλοί νοστάλγησαν αίφνης το παρελθόν τους. Οι Σουηδοί, γιατί έγειραν ξαφνικά δεξιά και μάλιστα μόλις απόκτησαν νατοϊκή προστασία; Η ροπή είναι, λοιπόν, γενικευμένη. Και μάλιστα αγγίζει όχι τις φτωχές χώρες (π.χ. Πορτογαλία) αλλά μάλλον τις εύπορες και τις τάξεις που έχουν αρκετά έως πολλά να χάσουν. Η ασφυξία δεν είναι μόνο οικονομική, είναι βαθύτερη και αποκαλύπτει “μυστικές”, θεμελιώδεις, συγγένειες και παλιές αμαρτίες.

Όταν έπεσε η ΕΣΣΔ, στη χώρα του Ντοστογιέφσκι είχαν ήδη εκκαθαριστεί ποιητές και λογοτέχνες και αντίστοιχα ο μακαρθισμός έκανε την ίδια δουλειά στις ΗΠΑ. Η Ευρώπη στέρεψε σταδιακά, τελευταία η Ελλάδα με το θάνατο του Μίκη. Εδραιώθηκε, ένθεν και ένθεν, ο “σοβιετικός σοσιαλισμός” και η “μεταφασιστική δυτική δημοκρατία”. Η Μελόνι κάνει επίδειξη χιούμορ, με “ενσταντανέ” τα δυο πεπόνια στο στήθος, αλλά το ερώτημα είναι αν εκτός από το πεπόνι έχει και το μαχαίρι. Προσώρας στέλνει μήνυμα στον Ζελένσκι: “κράτα γερά”. Ως ακροδεξιά άραγε;

Πέντε παρατηρήσεις

Πρώτη: Ο δυτικός καπιταλισμός δεν αντιμετωπίζει πρόβλημα νέο-φασισμού στην Ιταλία, όπως υστερικά υποστηρίζουν Έλληνες και ξένοι δημοσιολογούντες. Ο φασισμός ήταν ο “χρήσιμος ηλίθιος” για τον καπιταλισμό του Μεσοπολέμου. Ξεκαθάρισε με τη βία και το έγκλημα εσωτερικούς εχθρούς και αυτοκτόνησε, προκαλώντας τον καταστροφικό πόλεμο. Έτσι οι Δυτικοί του αντίπαλοι αναδείχθηκαν σε ήρωες-ηγέτες της δημοκρατίας και οι αριστεροί καταλήξανε σε “ιστορικό συμβιβασμό” και εξαφάνιση. Ο φασισμός εκπλήρωσε και με το παραπάνω τις ιστορικές υποχρεώσεις του. Έχει πεθάνει οριστικά και αμετάκλητα. Αλλά το δικό του φάντασμα πλανάται πάνω από την Ευρώπη, ώστε να κάθεται φρόνιμα το φοβισμένο πόπολο.

Δεύτερη: Ως τώρα η απειλή περί φασισμού έπιανε τόπο, ειδικά στη Γαλλία, όπου η Λεπέν είναι η μονίμως χαμένη των εκλογών. Βέβαια, η Λεπέν, αλλά και το τρίο της Ρώμης, έχουν βάλει πολύ νερό στο κρασί τους πριν καν φτάσουν στην κυβέρνηση. Όχι για άλλο λόγο, αλλά επειδή δεν έχουν κάτι νέο να προτείνουν. Ο μόνος ορατός δρόμος τώρα είναι ο “υπαρκτός καπιταλισμός” με κάποια μερεμέτια, αν τα εγκρίνει ο μεγαλομέτοχος του συστήματος, οι ΗΠΑ. Άλλες, νέες, ιδέες δεν υπάρχουν.

Τρίτη: Οι άνωθεν ξέρουν ότι το έδαφος είναι σαθρό. Έχουν επιλέξει τη φυγή προς τα εμπρός, βλέποντας ότι είναι με την πλάτη στον τοίχο. Οι Βρυξέλλες και οι ΗΠΑ δεν είναι διατεθειμένες να κάνουν βήμα πίσω. Αλλιώς όλα αυτά τα δισεκατομμύρια δεν θα τα έστελναν σε έναν τύπο, όπως ο Ζελένσκι, σε ένα μάταιο πόλεμο. Αλλά θα πήγαιναν για να ζήσουν κάπως καλύτερα οι άνθρωποι στη Δύση. Αντ’ αυτού σωρεύονται τα θύματα, η Ελλάδα, η Ουγγαρία, η Ιταλία, η αλυσίδα μακραίνει. Θύματα με το λόγο ή με τη ράβδο.

Τέταρτη: Κάνουν λάθος, λοιπόν, όσοι λένε ότι η Ρώμη θα έχει άλλη μεταχείριση από την Αθήνα. Οι Βρυξέλλες, ανάλγητες προς την Ελλάδα και σκληρές απέναντι στον Ούγγρο Όρμπαν, θα αποδειχθούν αδιάλλακτες με την Ιταλία, με ή χωρίς γάντια. Εκτός αν, όπως πιστεύω, η νέα κυβέρνηση στη Ρώμη δείξει διάθεση συμμόρφωσης, δηλαδή βάλει την ουρά στα σκέλια νωρίς-νωρίς.

Οι ΗΠΑ και το “σκυλάκι” τους, η ευρωπαϊκή ελίτ, ούτε χρόνο ούτε διάθεση έχουν να δείξουν κατανόηση προς τους Ευρωπαίους – αστούς, αγρότες, μεσαίους, μικροαστούς και φτωχούς. Αυτοί, άλλωστε, είναι τα επιλεγμένα θύματά τους. Οι ΗΠΑ είναι στο “νυν υπέρ πάντων ο αγών”. Όποιος δεν ακολουθεί θα γίνει “καμένη γη” για να μην την πάρει ο εχθρός. Του Όρμπαν του κόψανε μάνι-μάνι 7,5 δισ. τιμωρία για τις αντιρρήσεις του, την ίδια ώρα που πέφτουν βροχή τα δισ. στο ουκρανικό βαρέλι δίχως πάτο. Η Δύση κάνει πόλεμο – δίκαιο ή άδικο θα το πει ο νικητής που γράφει την Ιστορία. Με τον Σαντάμ ήταν εύκολο, με τον Πούτιν δύσκολο, μάλλον ακατόρθωτο, αλλά δεν είναι η ώρα να χασομεράμε για “λεπτομέρειες αλά Ιταλία”, τη στιγμή που παίζεται και η τελευταία δεκάρα. Όχι λάθος. Η τελευταία δεκάρα θα παιχτεί με την Κίνα.

Πέμπτη: Η γνώμη μου είναι πως δεν θα χρειαστούν ακραία μέτρα στην Ιταλία για την υποταγή της. Άλλωστε, ο Σαλβίνι είχε ήδη δηλώσει φιλοαμερικανός (και το πλήρωσε), ενώ ο Μπερλουσκόνι είναι μεγαλοεπιχειρηματίας ο άνθρωπος, ούτε Τρότσκι, ούτε καν (ο αστός) Γκαριμπάλντι. Και η Μελόνι με τα πεπόνια της –να ‘ναι καλά για το χιούμορ της– αλλά θυμάμαι τον Βάρναλη να λέει «είχα γυναίκα είχα και ζα είχα μια Βάσω με βυζά, μα προκοπή δεν είχα».