Καθυστερεί το συνέδριο για να αποτρέψει την αποκαθήλωση ο Ανδρουλάκης;

Η δέσμευση για συνέδριο του ΠΑΣΟΚ, από τον Νίκο Ανδρουλάκη, μέσα στο φθινόπωρο του 2025 παραμένει μέχρι στιγμής ένα πολιτικό ευχολόγιο χωρίς χρονοδιάγραμμα. Παρά την απόφαση της Κεντρικής Επιτροπής από τον περασμένο Φεβρουάριο, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ συνεχίζει να αποφεύγει οποιαδήποτε σαφή τοποθέτηση, περιοριζόμενος – ακόμη και στη δημόσια συνέντευξή του στην ΕΡΤ – σε γενικότητες του τύπου «θα γίνει τους επόμενους μήνες».

Η στάση αυτή έχει ήδη προκαλέσει αναβρασμό στο εσωτερικό του κόμματος. Στελέχη όπως ο Παύλος Γερουλάνος και ο Χάρης Δούκας ζητούν άμεση διεξαγωγή του συνεδρίου, όχι μόνο για λόγους θεσμικούς, αλλά και για την επίλυση υπαρκτών πολιτικών και οργανωτικών εκκρεμοτήτων.

Ωστόσο, ούτε η τοποθέτηση του Γιάννη Βαρδακαστάνη στην ηγεσία της ΚΟΕΣ φαίνεται να επιτάχυνε τις εξελίξεις: η οργανωτική επιτροπή παραμένει μετέωρη, χωρίς μέλη, γραμματεία ή προγραμματισμό. Εντός της εσωκομματικής αντιπολίτευσης, η αίσθηση είναι ξεκάθαρη: ο Ανδρουλάκης παίζει… καθυστερήσεις, προσδοκώντας ότι ο χρόνος θα λειτουργήσει υπέρ του.

Με τον μηχανισμό του να εμφανίζει σημάδια κόπωσης και χωρίς σταθερές συμμαχίες, η αναμέτρηση με οργανωμένες παρατάξεις στο συνέδριο προμηνύεται δύσκολη. Η καθυστέρηση ίσως να αποσκοπεί στο να περιορίσει τη ζημιά – το ερώτημα είναι όμως: θα προλάβει, ή θα τον προλάβουν τα γεγονότα;

Ανδρουλάκης και επιστροφή Τσίπρα

Πάντως η δημοσκοπική στασιμότητα του ΠΑΣΟΚ έχει πάψει να είναι απλώς ανησυχητική αλλά εξελίσσεται σε χρόνιο πολιτικό σύμπτωμα για την ηγεσία Ανδρουλάκη. Παρά την παρατεταμένη φθορά της κυβέρνησης και την κοινωνική κόπωση, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ δείχνει να μην μπορεί να κεφαλαιοποιήσει τη δυσαρέσκεια. Οι μετρήσεις τον κρατούν σταθερά χαμηλά, μακριά από κυβερνών κόμμα. Και πλέον, δεν είναι λίγοι εκείνοι στο εσωτερικό του κόμματος που ψιθυρίζουν ότι, αν δεν αλλάξει ρότα σύντομα, η παράταξη κινδυνεύει με περαιτέρω εκλογική συρρίκνωση.

Αλλά και στην πολιτική αρένα, η εικόνα είναι προβληματική. Σε κάθε κρίσιμο σκάνδαλο – είτε πρόκειται για την πολύκροτη υπόθεση των Τεμπών είτε για θεσμικά θέματα – το ΠΑΣΟΚ μοιάζει να αντιδρά δεύτερο. Χάνει τον βηματισμό, αφήνοντας άλλους να καταλαμβάνουν το πεδίο. Τελευταίο παράδειγμα, η Ζωή Κωνσταντοπούλου, που κλέβει συνεχώς την παράσταση και “εισπράττει” τον αντισυστημικό θυμό, ενώ το ΠΑΣΟΚ αγκομαχά να βρει αφήγημα και τόνο.

Σαν να μην έφτανε αυτό, το νέο – πιθανό – πολιτικό εγχείρημα του Αλέξη Τσίπρα πλανάται σαν απειλή πάνω από τη Χαριλάου Τρικούπη. Οι φόβοι δεν αφορούν μόνο απώλεια κεντρώων ψηφοφόρων που ίσως θεωρήσουν τον Τσίπρα πιο ικανό ή “μάχιμο” από τον “άχρωμο” Ανδρουλάκη. Υπάρχει και ο αντίστροφος φόβος ότι η ενίσχυση Τσίπρα θα λειτουργήσει αποτρεπτικά για μερίδα πολιτών που, υπό τον φόβο “επιστροφής του 2015”, θα μετακινηθούν πίσω στη Νέα Δημοκρατία, ακόμη κι αν δεν την εμπιστεύονται πλήρως.

Συμπερασματικά, το ΠΑΣΟΚ δείχνει εγκλωβισμένο και αργό στην αντίδραση, αμήχανο στρατηγικά, και χωρίς εσωτερική συνοχή. Αν ο Νίκος Ανδρουλάκης δεν ανακτήσει τον έλεγχο του πολιτικού αφηγήματος και δεν αποκτήσει καθαρό, αναγνωρίσιμο ρόλο, το συνέδριο – όποτε και αν γίνει – δεν θα είναι αφετηρία, αλλά επιθανάτια καμπή.