Με celebrities στα ευρωψηφοδέλτια εκδηλώνουν τα κόμματα τον ευρωπαϊσμό τους!

Το γεγονός ότι τα ευρωψηφοδέλτια συμπληρώνονται από celebrities, από τηλε-αναγνωρίσιμους (γλάστρες της TV) ή ηθοποιούς με εποχιακή “δημοφιλία”, από αθλητές με υψηλή δημοτικότητα, από μεταγραφές ευρωβουλευτών άλλων κομμάτων (η μεταγραφή ευρωβουλευτή της ΝΔ στο ΠΑΣΟΚ αποτελεί φαινόμενο μοναδικό και εντελώς ελληνικό) και όχι από προσωπικότητες με επιστημονική και γνωστική επάρκεια, όλο αυτό δείχνει ότι το Ευρωκοινοβούλιο αποτελεί ένα διευθυντήριο με πολιτική “μονοδιαστικότητα”.

Το Ευρωκοινοβούλιο δεν αφήνει μια άλλη πολιτική χάραξη έξω από τις τάσεις ενσωμάτωσης της κυριαρχίας με το μονόδρομο της φτώχιας και της αυξανόμενης εξαθλίωσης των πολιτών της Ευρώπης κάτω από την ακρίβεια και τη λιτότητα, αλλά και τα προστατευμένα και αυξημένα ποσοτικά κερδών των πολυεθνικών. Ας το καταλάβουμε ότι ασκεί μια αποευρωπαϊκοποιημένη πολιτική στη βάση οργανωμένων και εξαρτημένων διατλαντικών συμφερόντων.

Έτσι λοιπόν η λογική σύνθεση των ευρωψηφοδελτίων ανταποκρίνεται σε εκείνο που έγραφε ο Γκυ Ντεμπόρ λέγοντας ότι τις κοινωνίες δεν τις εξουσιάζουν μόνο οι οικονομίες του κέρδους, αλλά και το θέαμα. Ο παγκόσμιος οικονομικός καταμερισμός των καθηκόντων συμπληρώνεται και από τον καταμερισμό των θεαματικών καθηκόντων. Το θέαμα από τη σκοπιά ακόμη και των τοπικών παραλλαγών του, καθορίζει τον κοινωνικό λόγο και τον καταμερισμό των κοινωνικών ρόλων.

Να γιατί τα ευρωψηφοδέλτια θα συμπληρώνονται από τον κόσμο του θεάματος, όπου το «αληθινό αποτελεί μια στιγμή του ψεύτικου», όπως ισχυριζόταν ο Γκυ Ντεμπόρ. Δεν είναι ότι τα πολιτικά κόμματα δεν αντιλαμβάνονται το θεσμό του Ευρωκοινοβουλίου και την κρισιμότητα του μέλλοντος της ΕΕ, αλλά ότι η κυριαρχία επιβάλλεται τόσο, μέσω της οικονομικής ισχύος, όσο και μέσω της διαρκούς θεαματικής παρουσίας. Γιατί «το θέαμα δεν μπορεί να νοηθεί σαν κατάχρηση ενός κόσμου της όρασης, σαν ένα προϊόν μαζικής διάδοσης εικόνων. Είναι μάλλον μια κοσμοθεώρηση (weltanschauuhg) πραγματωμένη, μεταφρασμένη υλικά. Είναι μια θεώρηση του κόσμου που έχει αντικειμενικοποιηθεί». (Γκυ Ντεμπόρ.)

Κοινοβούλιο ή μηχανισμός διευθυντηρίου

Έτσι εκείνο που πρέπει να συνεχιστεί στο Ευρωκοινοβούλιο, είναι το σημερινό στάδιο της διευθυντηρίου και η πανταχού παρούσα εξουσιαστική του δομή. Καθώς αυτή η “μονοδιαστικότητα” του ευρωκοινοβουλευτικού διευθυντηρίου είναι ταυτόσημη με τη σκληρότερη μορφή αναγκαιότητας.

Το γεγονός επίσης ότι ΕΕ έχει μετατραπεί και με τη σφραγίδα του Ευρωκοινοβουλίου στο μακρύ χέρι του ΝΑΤΟ (το βλέπουμε με το ρωσο-ουκρανικό πόλεμο και τις παραχωρήσεις της ΕΕ τόσο σε πολεμικό υλικό αλλά και σε στρατό, η Γερμανία για πρώτη φορά μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο στέλνει στρατό στην Λιθουανία και ο Γάλλος πρόεδρος ετοιμάζεται επίσης και εκείνος να στείλει στρατό, ενώ η ειρήνη παραμένει εξόριστη από την ΕΕ) όσο και η μεγάλη οικονομική βοήθεια αποδεικνύει προς την Ουκρανία ότι ο θεσμός του Ευρωκοινοβουλίου έχει συγκεκριμένες στοχεύσεις.

Αυτή η μονοδιάστατη ευρωπαϊκή πολιτική έχει ανάγκη από ευρωβουλευτές υποκλινέστατους με σπασμομεστικές χαιρετούρες, χωρίς ισχυρή βούληση, οι οποίοι θα υπηρετήσουν το μονοθελιτικό φανατισμό των αποφάσεων του Ευρωκοινοβουλίου και τα συνθήματα υπέρ των ολοκληρωτικών αποκλεισμών των λαών της Ευρώπης. Γιατί το Ευρωκοινοβούλιο είναι το ανάποδο εκείνου που υπόσχεται και κάθε απόφαση του κρύβει ένα συνδυασμό συμφερόντων. Το Ευρωκοινοβούλιο έχει ανάγκη από διακοσμητικά κηροπήγια, δηλαδή από κομπάρσους, χωρίς πολιτικό λόγο και ευρωπαϊκό όνειρο. Έχει ανάγκη από μαριονετίστες…