Με εκλογικές μεγαλοστομίες πορεύεται η υποθηκευμένη Ελλάδα…

Οι αυριανές εκλογές στην Ελλάδα, αν και φαίνεται ότι θα επαναληφθούν αρχές Ιουλίου, έχουν, ασφαλώς, τη σημασία τους. Το ζητούμενο δεν είναι ποια πορεία θα πάρει η χώρα καθώς είναι λίγο-πολύ προκαθορισμένη. Τα συστημικά κόμματα έχουν να διαχειριστούν μια υποθηκευμένη στους δανειστές χώρα. Έχουν να διαχειριστούν μια χώρα, που είναι μέρος των γεωπολιτικών σχεδιασμών τρίτων και ισχυρών, χωρίς να προβάλλουν ιδιαίτερες ενστάσεις.

Νέα Δημοκρατία ή ΣΥΡΙΖΑ; Διαφορές υπάρχουν και είναι σαφές πως η αξιωματική αντιπολίτευση θέτει και διαφορετικές προτεραιότητες, περισσότερο κοινωνικές. Οι νυν κυβερνώντες, προτάσσουν τις “καλές επιδόσεις τους στην οικονομία” (!), παρουσιάζουν τον κύριο αντίπαλο τους ως μπαμπούλα, που απειλεί να επανέλθει “για να ρίξει τη χώρα στα βράχια”. Οι νυν κατάφεραν, πάντως, να ταυτιστούν με τραγωδίες (Τέμπη) και με πρακτικές παρακράτους (παρακολουθήσεις/υποκλοπές). Το θέμα είναι πώς θα αποτυπωθούν όλα αυτά στην κάλπη. Ποια πολιτική δύναμη θεωρείται διέξοδος από τα παρατεταμένα αδιέξοδα.

Τα κόμματα εξουσίας κάνουν διαχείριση, ενός κράτους χρεωμένου και μιας χώρας εγκλωβισμένη σε επιλογές των ισχυρών. Είναι αιχμάλωτα ενός κράτους, που δεν ασκεί πολιτικές με βάση τις ανάγκες των πολιτών, της σημερινής κοινωνικής πραγματικότητας.
Το ελλαδικό πολιτικό σύστημα, αν και λειτουργεί σε σύγχρονες συνθήκες, κινείται με όρους παρελθόντος, του πελατολογίου και της άκρατης παραχολογίας. Η διαφορά με το παρελθόν είναι οι μέθοδοι, αλλά και η έλλειψη ισχυρών προσωπικοτήτων. Γι αυτό και “διεκδικούν” τον Ανδρέα Παπανδρέου, που δεν άφησε εποχή, αλλά ήταν μια ολόκληρη εποχή, την ώρα που ζούμε στη… δημοκρατία των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης.

Αυτό είναι το μοντέλο της σύγχρονης περιόδου! Η δημόσια σφαίρα “μετακόμισε” στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης και οι πολιτικές καθορίζονται με βάση τι… παίζει στο διαδίκτυο και που κυμαίνονται τα ποσοστά στις έρευνες κοινής γνώμης. Πλήρης αξιοποίηση των νέων μεθόδων, με όρους πολιτικής από τα παλιά. Και χωρίς να δίνονται λύσεις στα προβλήματα.

Ελάχιστη αναφορά στα εθνικά θέματα

Η προεκλογική εκστρατεία στην Ελλάδα ασχολήθηκε πολύ λίγο με τα εθνικά θέματα. Διαφημίστηκε – στο βαθμό που εξυπηρετούσε εκλογικούς σχεδιασμούς – ο “μήνας του μέλιτος” με την κατοχική Τουρκία. Δεν απασχόλησαν τα ελληνοτουρκικά όσο θα έπρεπε αν και μετεκλογικά μπορεί να δρομολογηθούν εξελίξεις. Το θέλουν πολύ οι Αμερικανοί, σε βαθμό που είναι ιδιαίτερα πιεστικοί. Τι θα κάνει η επόμενη κυβέρνηση; Πώς θα το διαχειριστεί; Δεν θα πρέπει να γνωρίζουν οι πολίτες;

Για την Κύπρο υπήρξαν ελάχιστες αναφορές. Αυτό μπορεί και να οφείλεται στο γεγονός ότι δεν υπάρχουν εξελίξεις στο Κυπριακό. Άλλωστε και στην Κύπρο, εκτός από τις αντιπαραγωγικές συζητήσεις, για το πώς και γιατί σταμάτησε η διαδικασία στο Κραν Μοντανά – κουβεντολόι για να… δικαιωθεί η διαχρονικά αδιέξοδη πολιτική – επί της ουσίας δεν παρακολουθήσαμε τοποθετήσεις. Ιδιαίτερα για το τι μέλλει γενέσθαι. Στην Ελλάδα, εάν δεν ήταν και η Γιουροβίζιον, συζήτηση για την Κύπρο δεν θα υπήρχε.

Το ζητούμενο είναι να αλλάξουν νοοτροπίες. Να αλλάξει η Ελλάδα διά της απεξάρτησης. Και γεωπολιτικά, αλλά και ευρύτερα κοινωνικά, οικονομικά. Η Ελλάδα, όπως και η Κύπρος, έχουν να αντιμετωπίσουν τον τουρκικό επεκτατισμό. Προφανώς και κάποτε θα τελειώσουν τα χαριεντίσματα της Αθήνας με την Άγκυρα (αυτή θα τα κόψει και με εκκωφαντικό τρόπο) και το επόμενο βήμα θα είναι μετέωρο, καθώς δεν υπάρχει σχεδιασμός. Κρύβονται πίσω από τις ψευδαισθήσεις τους.

Το αθηναϊκό κράτος επιλέγει το σιωπητήριο για τα όσα προδιαγράφονται. Αυτό δεν είναι μόνο άγνοια κινδύνου, είναι και επειδή θεωρείται ότι υπάρχει έτοιμη συνταγή. Εάν, για παράδειγμα, η κατοχική Τουρκία θα “επανέλθει” στα παλιά, θα παρακαλέσουν τις Βρυξέλλες και την Ουάσινγκτον να την… καθησυχάσουν. Για αυτό και εφησυχάζουν, θεωρώντας πως δεν πρέπει να έχουν δικό τους σχέδιο για την επόμενη ημέρα. Προφανώς δεν θυμούνται πως ενίοτε οι τρίτοι καθησυχάζουν την Άγκυρα διά του κατευνασμού.