Με φυλές μοιάζουν ολοένα και περισσότερο τα κόμματα…

Αντί να υπηρετεί το δημόσιο συμφέρον, έχει μεταλλαχθεί σε έναν μηχανισμό πελατειακών σχέσεων, όπου το συμφέρον του κόμματος –και κατ’ επέκταση το προσωπικό συμφέρον των μελών του – τίθεται υπεράνω όλων. Η υποκρισία της επόμενης ημέρας, μετά από κάθε καταστροφή, αποκαλύπτει την ηθική και πολιτική χρεοκοπία του συστήματος, καθώς οι πολιτικές δυνάμεις επιδίδονται σε έναν φαύλο κύκλο αλληλοκατηγοριών, αποποιούμενες τις δικές τους ευθύνες.

Κόμματα, συντεχνίες και παράγοντες του δημοσίου βίου σπεύδουν να επιρρίψουν το φταίξιμο στους αντιπάλους τους, ενώ στην πραγματικότητα όλοι έχουν συνδράμει, με πράξεις ή παραλείψεις, στη διαμόρφωση αυτού του παθογενούς τοπίου. Αυτή η επιτηδευμένη επίδειξη αγανάκτησης, που συνοδεύεται από κούφιες υποσχέσεις για μεταρρυθμίσεις, δεν είναι παρά μια προσπάθεια απόκρυψης της συλλογικής τους συνενοχής σε ένα σύστημα, που ευνοεί την αδιαφάνεια, την ατιμωρησία και την καταστροφική αδράνεια, αφήνοντας την κοινωνία να πληρώνει το τίμημα των δικών τους αποτυχιών.

Κονδύλια και επιδοτήσεις που διανέμονται με αδιαφανείς διαδικασίες, προσλήψεις ημετέρων, εικονικές εταιρείες που λειτουργούν ως όχημα για την άντληση πόρων από τα ταμεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης: Αυτά αποτελούν μόνον την κορυφή του παγόβουνου. Σε αυτό το στρεβλό τοπίο, δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι η χώρα μας καταστρέφεται ποικιλοτρόπως σε τακτά χρονικά διαστήματα.

Απέτυχε το πολιτικό σύστημα

Η απουσία στοιχειώδους αξιοκρατίας και η αντικατάστασή της από κανόνες κλεπτοκρατίας, που παραπέμπουν περισσότερο σε καρτέλ, παρά σε δημοκρατικό πολιτικό σύστημα, συνιστούν τη ρίζα του προβλήματος. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η λειτουργία της ΔΕΗ και του ΔΕΔΔΗΕ, όπου η αδιαφανής διαχείριση και η προώθηση συντεχνιακών συμφερόντων, συχνά με την ανοχή ή την ενίσχυση κομματικών κύκλων, οδηγούν σε χονδροειδή αδιαφορία των δημοσίων υπαλλήλων για κρίσιμα ζητήματα, όπως η συντήρηση του δικτύου ή η πρόληψη πυρκαγιών.

Αυτή η δομική ανευθυνότητα, που τροφοδοτείται από την κομματική προστασία και την έλλειψη λογοδοσίας, καταλήγει επανειλημμένως σε καταστροφικές πυρκαγιές, οι οποίες δεν αποτελούν απλώς φυσικές συμφορές, αλλά συνέπειες ενός συστήματος, που θυσιάζει τη δημόσια ασφάλεια στον βωμό της συντεχνιακής και κομματικής ιδιοτέλειας. Αυτή η βαθιά παρακμή δεν περιορίζεται στα ανώτερα κλιμάκια των κομμάτων.

Έχει πλέον μετασταθεί στον κορμό της κοινωνίας, διαποτίζοντας τις συνειδήσεις μεγάλου μέρους των πολιτών, ιδιαίτερα εκείνων που είτε ανήκουν στον κομματικό “στρατό” κάποιας παράταξης, είτε συνδέονται έμμεσα με αυτόν για ιδεολογικούς λόγους. Οι κομματικές παρατάξεις, λειτουργώντας με όρους οπαδικής τύφλωσης, επιβάλλουν έναν επικοινωνιακό αποκλεισμό σε όποιον τολμά να ασκήσει κριτική στα παράλογα και τα στρεβλά που λαμβάνουν χώρα. Έτσι, υιοθετούν την νοοτροπία που θυμίζει τον άγραφο νόμο της μαφίας: Το συμφέρον της “οργάνωσης” τίθεται πάνω από κάθε αρχή, αξία ή κοινό καλό.

Σε αυτό το στρεβλό και παθογενές τοπίο, όπου η παρανομία και η καταστροφή περιουσιών αποκτούν ιδεολογική νομιμοποίηση, οι εμπρησμοί από άτομα του αντιεξουσιαστικού χώρου αναδεικνύονται σε εμβληματική εκδήλωση της γενικευμένης παρακμής. Η ανοχή ή ακόμη και η έμμεση επικρότηση τέτοιων πράξεων, που παρουσιάζονται ως αντίσταση απέναντι σε ένα διεφθαρμένο σύστημα, υποδεικνύει μια κοινωνία, που έχει χάσει κάθε έννοια μέτρου και ορθολογισμού.

Η “μπάλα” έχει χαθεί οριστικά, οδηγώντας τη χώρα και το έθνος σε έναν κατήφορο αυτοκαταστροφής, με κύριο υπεύθυνο το πολιτικό σύστημα. Αυτό, με την κλεπτοκρατική του δομή και την αδυναμία του να επιβάλει το κράτος δικαίου, όχι μόνο αποτυγχάνει να προστατεύσει την κοινωνία, αλλά τροφοδοτεί και ενισχύει τις καταστροφικές αυτές τάσεις, αφήνοντας το έθνος χωρίς άλλον εχθρό πέρα από την ίδια του την πολιτική παρακμή…