Με ποιους θα συγκυβερνήσουν οι Χριστιανοδημοκράτες

Το ιδιαίτερο αυτή τη φορά δεν είναι το γεγονός ότι η Γερμανία βρίσκεται για πρώτη φορά μεταπολεμικά στον τρίτο συνεχόμενο χρόνο οικονομικής ύφεσης, με παράλληλη γεωπολιτική υποβάθμιση, αλλά το λεγόμενο “προστατευτικό τείχος” (Brandmauer), μία πολιτική περιχαράκωσης και “δημοκρατικού” αποκλεισμού πολιτικών αντιπάλων, για την ακρίβεια του κόμματος AfD (“Εναλλακτική για τη Γερμανία”).

Την πολιτική αυτή εισηγήθηκαν και επέβαλλαν από κοινού τα τρία γερμανικά παραδοσιακά κόμματα εξουσίας (Χριστιανοδημοκράτες/CDU, Σοσιαλδημοκράτες/SPD, Πράσινοι/Grüne). Τα τρία αυτά κόμματα συνεπικουρούνται από την Αριστερά (Die Linke), την Προτεσταντική Εκκλησία και από όλα τα γερμανικά κατεστημένα media, τα οποία χρησιμοποιούν ακραία, μονομερή, έως υβριστική-προσβλητική ρητορική ενάντια στο “εν μέρη ακροδεξιό” και “φιλορωσικό”.

Έτσι, επικαλούμενα σταθερά την ναζιστική περίοδο της Γερμανίας, αποκλείουν, “όλοι εναντίον ενός”, κάθε μετεκλογική συνεργασία με το AfD. Ένα κόμμα που σήμερα βρίσκεται δημοσκοπικά στη δεύτερη θέση, με πάνω από 20% και που όπως όλα δείχνουν θα είναι τα επόμενα χρόνια στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Επιπλέον το AfD έχει ήδη κερδίσει την εύνοια της κυβέρνησης Τραμπ, αλλά και –όπως αναμένονταν– του Πούτιν.

Αυτός ο αποκλεισμός βέβαια δεν εμποδίζει τους Χριστιανοδημοκράτες να έχουν “αντιγράψει” τις τελευταίες εβδομάδες μεγάλο μέρος από το πρόγραμμα του AfD, κυρίως στο μεταναστευτικό. Επίσης, να προσπαθούν στην τελευταία συνεδρίαση της γερμανικής Βουλής να υπερψηφιστεί (χωρίς όμως επιτυχία) μαζί με “ακροδεξιούς” του AfD μια πιο αυστηρή νομοθεσία για το άσυλο και την μετανάστευση. Μια άλλη ιδιαιτερότητα σε αυτές τις εκλογές είναι ότι γνωρίζουμε ήδη ποιο κόμμα θα τις κερδίσει (Χριστιανοδημοκράτες), αλλά και ποιος θα είναι σε μια κυβέρνηση συνασπισμού ο επόμενος χριστιανοδημοκράτης καγκελάριος (Φρίντριχ Μερτζ), ο “άτυπος” αρχηγός του “κόμματος του πολέμου” στη Γερμανία, με πολυετή θητεία στη Blackrock και “άσπονδος φίλος” της κ. Μέρκελ.

Τί θα κάνουν οι Χριστιανοδημοκράτες

Το μοναδικό ζητούμενο, που κάνει τις εκλογές όντως συναρπαστικές, είναι αν στην επόμενη κυβέρνηση συμμαχιών θα συμμετέχουν δύο ή τρία από τα προαναφερθέντα κόμματα εξουσίας. Σημειωτέον, ότι και τα τρία έχουν εντελώς διαφορετικές, ή και εκ διαμέτρου αντίθετες θέσεις στα προαναφερθέντα τρία κυρίαρχα ζητήματα, ενώ και αυτά τα ίδια τα κόμματα είναι διχασμένα ως προς τις επικείμενες, αναγκαστικές συμμαχίες τους.

Το παράδειγμα της αποτυχημένης διακυβέρνησης του “φωτεινού σηματοδότη” μεταξύ Σοσιαλδημοκρατών, Πρασίνων και Φιλελεύθερων αποτελεί φόβητρο και κακό παράδειγμα συγκυβέρνησης για όλους, αν και ο επόμενος καγκελάριος είναι πεπεισμένος ότι θα επιβάλλει με πυγμή τις απόψεις του στο νέο συνασπισμό που θα ηγείται. Αν και είναι σαφές πως όσοι περισσότεροι συμμετέχουν σ΄ ένα κυβερνητικό συνασπισμό και μάλιστα με “ακλόνητες” ιδεολογίες (π.χ. Πράσινοι) τόσο μεγαλύτερα και τα προβλήματα αναγκαίων συμβιβαστικών λύσεων.

Το σημαντικό είναι ότι με τα σημερινά δημοσκοπικά δεδομένα απαιτείται πλειοψηφία 45% για το σχηματισμό κυβέρνησης (από δημοσκόπηση της περασμένης Κυριακής για τις γερμανικές εκλογές της 23ης Φεβρουαρίου 2025):

• CDU : 30%
• AfD: 21%
• SPD: 15%
• Grüne: 13%
• Linke: 6%
• BSW: 5%
• FDP: 4%

Και αυτό επιτυγχάνεται σήμερα, μετά βίας, μόνο από έναν συνασπισμό Χριστιανοδημοκρατών και Σοσιαλδημοκρατών. Δεν επαρκεί όμως για μια συμμαχία Χριστιανοδημοκρατών και Πρασίνων, όπως θα επιθυμούσε ο Μερτζ, αλλά αποκλείει μετά βδελυγμίας ο κομματικός συνοδοιπόρος του από τη Βαυαρία, ο Markus Söder, που προβάλλει ως “αντιπράσινο” επιχείρημα την πανθομολογούμενη αποτυχία της τρικομματικής κυβέρνησης Σολτς και τα «παράλογα» πράσινα ιδεολογήματα.

“Κλειδί” η είσοδος Βάγκενκνεχτ

Το εντυπωσιακό είναι όμως ότι, μια εβδομάδα πριν τις εκλογές, αυτό που θα κρίνει αν υπάρξει τρικομματική ή δικομματική κυβέρνηση στο Βερολίνο είναι αν το κόμμα της Σάρας Βάγκενκνεχτ (BSW) καταφέρει να μπει στη γερμανική Βουλή, όπως άλλωστε και το κόμμα της Αριστεράς. Αν αποτύχει να αποσπάσει το 5% της εισόδου στη Βουλή, τότε επαρκεί για την συγκρότηση κυβέρνησης συνασπισμού το 43%.

Σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, πάντα με τα σημερινά δεδομένα, οι Χριστιανοδημοκράτες μπορούν να επιλέξουν ανάμεσα στους Σοσιαλδημοκράτες και τους Πράσινους. Ενώ διαφορετικά, απαιτείται το 45%, οπότε αν τα δυο κόμματα της συγκυβέρνησης δεν φτάσουν αθροιστικά στο 45%, τότε ο μόνος δρόμος είναι η τρικομματική κυβέρνηση των κομμάτων εξουσίας. Με ό,τι και αυτό να σημαίνει ως προς τις δυνατότητες σύγκλισης των στέρεων προγραμματικών τους θέσεων, ιδιαίτερα στο μεταναστευτικό, αλλά και για τις επόμενες εκλογές το αργότερο το… 2029.

Όμως, “κοντός ψαλμός αλληλούια”!