Με ρητορική “μικρού ΣΥΡΙΖΑ” ο Τσίπρας στη Βουλή

Οι υψηλοί τόνοι που επικράτησαν στην Βουλή κυρίως ανάμεσα στον πρωθυπουργό και στον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ακόμη και για ένα θέμα που κατ εξοχήν προσφέρεται για συναίνεση την αμυντική θωράκιση της χώρας, επιβεβαίωσαν ότι βρισκόμαστε σε οιονεί προεκλογική περίοδο και έτσι θα πορευτεί το πολιτικό σύστημα.

Η Συμφωνία με την Γαλλία δουλεύει από μόνη της όχι μόνο στο κοινό της ΝΔ, αλλά σε ένα ευρύτερο κοινό με πατριωτικές ευαισθησίες ή ανησυχίες από την συνεχή αναβάθμιση της επιθετικότητας της Τουρκίας, και έδωσε προνομιακό πεδίο στον Κυριάκο Μητσοτάκη για να κερδίσει πόντους στην πολιτική αντιπαράθεση έναντι του Αλέξη Τσίπρα που είχε πρόβλημα να πείσει ακόμη και το δικό του ευρύτερο κοινό, πέραν του μικρού ΣΥΡΙΖΑ που κινείται στο δίλημμα “βούτυρο ή κανόνια”.

Ο πρωθυπουργός επέμεινε στην γραμμή ότι η Συμφωνία ενισχύει την αποτρεπτική ικανότητα της Ελλάδας, αλλάζει τον συσχετισμό δυνάμεων στη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου μέσω της συμμαχίας με μία μεγάλη δύναμη και αποτελεί το πρώτο βήμα για μία συνολικότερη αναθεώρηση με την στρατηγική αυτονομία της ΕΕ.

Το «Ναι έχω αγωνία κ. Τσίπρα. Όταν έχω την Τουρκία απέναντι με απειλή casus belli», ίσως ήταν η κορυφαία ατάκα του πρωθυπουργού που άγγιξε το θυμικό του κοινού στο οποίο απευθύνεται. Ο κ. Μητσοτάκης δεν απάντησε επαρκώς για το αν οι οικονομικές δυνατότητες της χώρας αντέχουν την αναβαθμισμένη Συμφωνία που μέχρι πρότινος αρνείτο για λόγους κόστους.

Κατέφυγε στην προσδοκία της αναθεώρησης του Συμφώνου Σταθερότητας και στο συναισθηματικό επιχείρημα ότι προέχει η άμυνα και η ασφάλεια της χώρας, ακόμη και με περιορισμένα δημοσιονομικά. Επιχείρησε τέλος να κεφαλαιοποιήσει τα πολιτικά οφέλη εμφανίζοντας τον ΣΥΡΙΖΑ έξω από την εθνική ομοψυχία για λόγους ιδεοληψίας.

Η τακτική Τσίπρα

Ο Αλέξης Τσίπρας από την πλευρά του επιχείρησε να ενσπείρει αμφιβολίες επικαλούμενος κατ’ αρχήν τα μπρος-πίσω του πρωθυπουργού όσον αφορά τις διαπραγματεύσεις με την Γαλλία και ότι τελικά κατέληξε σε μία Συμφωνία πολύ πιο ακριβή από εκείνη που αρχικά είχε απορρίψει για λόγους κόστους. Στο πεδίο της αμυντικής συνδρομής αμφισβήτησε κατά πόσο θα είναι χρήσιμη στο πλαίσιο των αμφισβητήσεων της Τουρκίας.

Το ερώτημά του ήταν εάν ένα τουρκικό κάνει έρευνες στην ΑΟΖ και όχι στα χωρικά ύδατα θα ενεργοποιηθεί η ρήτρα αμυντικής συνδρομής, ερώτημα που ο κ. Μητσοτάκης δεν απάντησε. Καταφεύγοντας στην μέχρι τώρα υποχωρητική στάση της κυβέρνησης Μητσοτάκη, θέλησε να κλονίσει την αναβάθμιση της αμυντικής ικανότητας, εφόσον δεν συνοδεύεται από ανάλογη στρατηγική και αντίστοιχη αποφασιστικότητα.

Δύο ακόμη επιχειρήματα κατέθεσε υπαινικτικά. Το πρώτο στο οικονομικό σκέλος με το ερώτημα γιατί ο κ. Μητσοτάκης βιάζεται να κλείσει την Συμφωνία; Στο γεωπολιτικό ότι η Συμφωνία συνιστά αλλαγή δόγματος και σύμπλευση με την Γαλλία και αντίστοιχη απομάκρυνση από τις ΗΠΑ που κατά την άποψή του είναι πάντα ο εγγυητής στην περιοχή, κάτι που είπε πιο καθαρά ο Γιάνης Βαρουφάκης.

Υπόθεση Μπογδάνου

Ο κ. Τσίπρας στην πρωτολογία του έμεινε στο πλαίσιο της Συμφωνίας. Τους πόντους που ενδεχομένως έχασε επιχείρησε να τους κερδίσει στο επίπεδο των εντυπώσεων αναδεικνύοντας τα εσωκομματικά προβλήματα της ΝΔ με την διαγραφή του Κώστα Μπογδάνου και συνδέοντάς τα με τις αντιφάσεις στην εξωτερική πολιτική.

Συμπυκνωμένα κατηγόρησε τον Κυριάκο Μητσοτάκη ότι προσπαθεί να ικανοποιήσει και την κεντροδεξιά και την ακροδεξιά (γι΄ αυτό και διαγράφει τον Μπογδάνο μόνο από την Κ.Ο. αφήνοντας ανοικτό τον δρόμο της επιστροφής του) που στο επίπεδο της εξωτερικής πολιτικής μεταφράζεται ότι προσπαθεί να ικανοποιήσει και το δόγμα Γεραπετρίτη ότι «η κόκκινη γραμμή είναι τα έξι μίλια» και το δόγμα Σαμαρά ότι «δεν συζητάμε με πειρατές». Στο ερώτημα πάντως που έθεσε για το ποια πτέρυγα του κόμματός του θα ικανοποιήσει ο κ. Μητσοτάκης, ο πρωθυπουργός στην τριτολογία του ξεκαθάρισε ότι θέλει να αφήσει πίσω τους διχασμούς του παρελθόντος και ότι συμπεριφορές σαν του Μπογδάνου δεν γίνονται ανεκτές.