Με υπογραφή Γιόχανσον, μετανάστες όσοι έρχονται από την Τουρκία

Τρόπους για να αποκτήσουν και πάλι στοιχειώδη στέγαση οι χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες που έμειναν στον δρόμο μετά τους εμπρησμούς στη Μόρια αναζητούν οι ελληνικές Αρχές με την αρωγή της Κομισιόν και ευρωπαϊκών χωρών. Την ίδια ώρα, η Ευρώπη παραμένει διχασμένη σε ότι αφορά το μεταναστευτικό, ενώ η Επίτροπος Μετανάστευσης βάζει κυριολεκτικά “βόμβα” στην επιχειρηματολογία των ΜΚΟ και όλων εκείνων που επιδίδονται σε “ανέξοδο” ανθρωπισμό και διεθνισμό.

Απαντώντας σε ερώτηση της Εύας Καϊλή, η Ίλβα Γιόχανσον, σύμφωνα με ανακοίνωση της ευρωβουλευτή του ΚΙΝΑΛ, «δέχεται ότι στην Τουρκία παρέχεται επαρκής προστασία σε πρόσφυγες από εμπόλεμες ζώνες, γεγονός που σημαίνει ότι η αποστολή μεταναστών και προσφύγων προς τα ελληνικά σύνορα της ΕΕ, είναι μια ευθέως προκλητική ενέργεια εναντίον της ΕΕ και ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να κατηγορηθεί ότι δεν εκπληρώνει τις υποχρεώσεις της κλείνοντας προσωρινά τα σύνορα».

Ερμηνεύοντας την απάντηση της Επιτρόπου, η Ελληνίδα ευρωβουλευτής τονίζει ότι έτσι «καταρρέει η επιχειρηματολογία εναντίον της Ελλάδας με αφορμή την ενίσχυση της ασφάλειας των συνόρων και στον Έβρο». Σε ό,τι αφορά δε την Τουρκία, η οποία επικαλείται την υποχρέωση της ΕΕ να παρέχει άσυλο, σημειώνει ότι οφείλει να εξετάζει τα αιτήματα στο έδαφός της και στη συνέχεια να προωθεί, μέσω νόμιμων και ασφαλών οδών, στους προορισμούς τους, όσους δικαιούνται διεθνή προστασία.

Πρόσφυγες ή μετανάστες;

Αν όμως, όπως αναφέρει η ευρωβουλευτής του ΚΙΝΑΛ, η Επίτροπος Μετανάστευσης, άρα και η Κομισιόν, δέχεται ότι η Τουρκία είναι “ασφαλής τρίτη χώρα”, τότε αυτομάτως, όλοι όσοι προσεγγίζουν τις ελληνικές ακτές, η τουλάχιστον η πλειονότητά τους, δεν είναι πρόσφυγες, αλλά μετανάστες. Και αυτό γιατί, δεν εγκαταλείπουν μια χώρα, στην οποία κινδυνεύουν από πολεμικές συγκρούσεις ή άλλες διώξεις, αλλά μια “ασφαλή χώρα”, στην οποία κατέφυγαν προερχόμενοι ενδεχομένως και από εμπόλεμες ζώνες.

Πρακτικά τι σημαίνει αυτό; Ότι, για παράδειγμα, οι Σύροι που φεύγουν από εμπόλεμες ζώνες στην Συρία, φτάνοντας στην Τουρκία είναι πρόσφυγες. Όταν όμως επιχειρούν να περάσουν από την “ασφαλή” Τουρκία στην Ελλάδα είναι μετανάστες. Από την άλλη, η Τουρκία, ως “ασφαλής τρίτη χώρα”, επιδοτούμενη μάλιστα από την ΕΕ, θα έπρεπε να λαμβάνει τα αιτήματα ασύλου, να τα αξιολογεί και σε συνεργασία με τις πρεσβείες να προωθεί, όσους θέλουν να φύγουν στις χώρες προορισμού τους.

Για τους Κούρδους της Συρίας και πολύ περισσότερο για τους κουρδικής καταγωγής Τούρκους πολίτες δεν θα ήταν βέβαια και τόσο εύκολο να απευθυνθούν στις τουρκικές Αρχές. Οι Αφγανοί, ωστόσο, οι οποίοι αποτελούν την πλειονότητα των αφίξεων στα ελληνικά νησιά, όπως έδειξε και η καταστροφή της Μόριας, θα μπορούσαν κάλλιστα να το κάνουν.

Κάτι τέτοιο όμως θα καταργούσε αφενός τον ρόλο των ΜΚΟ, ενώ από την άλλη δεν είναι αρεστό σε ευρωπαϊκές χώρες προορισμού, οι οποίες προτιμούν να δέχονται παράνομους μετανάστες, τους οποίους θα μπορέσουν να εκμεταλλευτούν ως φτηνό εργατικό δυναμικό, αντί για νόμιμους, τους οποίους θα πρέπει να πληρώσουν, σύμφωνα με την ευρωπαϊκή νομοθεσία.

Μήπως ο Κουρτς έχει δίκιο;

Η αναγνώριση της Τουρκίας ως “αφαλούς τρίτης χώρας” ανοίγει τον δρόμο ή τουλάχιστον είναι πολύ κοντά στην πρόταση που διατυπώθηκε πριν δύο χρόνια, από αρκετές ευρωπαϊκές χώρες για τη δημιουργία κέντρων υποδοχής και ταξινόμησης εκτός των συνόρων της ΕΕ. Η πρόταση είχε διατυπωθεί, μετά την απόφαση του τότε υπουργού Εσωτερικών της Ιταλίας, Ματέο Σαλβίνι, να απαγορεύσει στα πλοία των ΜΚΟ να ελλιμενίζονται στην Ιταλία και αφορούσε κυρίως αφρικανικές χώρες και τις ροές από την Λιβύη. Τότε δούλευε βέβαια στοιχειωδώς η συμφωνία της ΕΕ με την Τουρκία και δεν είχαν συμβεί ακόμα τα επεισόδια του Έβρου, τα οποία κατέδειξαν την πλήρη εργαλειοποίηση του προσφυγικού από τον Ερντογάν.

Η Αυστρία ήταν από τις χώρες που στήριξαν αυτή την πρόταση και ακόμα και σήμερα, ο καγκελάριος Κουρτς, ο οποίος δεν συγκυβερνά πλέον με τον ακροδεξιό Στράχε, αλλά με τους Πράσινους, είναι αντίθετος με την καθιέρωση διαδικασιών έγκρισης ασύλου στα εξωτερικά σύνορα της ΕΕ. Μία πρόταση που προωθεί το Βερολίνο, στο πλαίσιο της μεταρρύθμισης της ευρωπαϊκής πολιτικής για το άσυλο και τη μετανάστευση.

Αντιθέτως, η Βιέννη επιμένει στην παροχή “βοήθειας επί τόπου” και στις πολιτικές «για την καταπολέμηση των αιτίων της φυγής των μεταναστών/προσφύγων». Αυτή την πολιτική εφαρμόζει και στην περίπτωση της Μόριας και μετά από αντιπαράθεση με τους συγκυβερνώντες Πράσινους (ήθελαν υποδοχή προσφύγων) περιορίζεται τελικά στην αποστολή «400 πλήρως εξοπλισμένων καταλυμάτων για τους πληγέντες» και στην αύξηση των κονδυλίων του Ταμείου για την Αντιμετώπιση Κρίσεων στο εξωτερικό.

Σε ό,τι αφορά την υποδοχή ασυνόδευτων, ο Κουρτς επισημαίνει ότι η Αυστρία έχει ήδη «συμβάλει εξαιρετικά» και χαρακτηρίζει «συμβολική πολιτική την υποδοχή τεσσάρων, δώδεκα ή 100 παιδιών, σε σύγκριση με αυτό που κάνει συνεχώς» η χώρα του. Κατά τον ίδιο, η Αυστρία, μέσα στο 2020, έχει δεχθεί 3.700 παιδιά, δηλαδή πάνω από 100 την εβδομάδα. Διχασμένη είναι και η Γερμανία, με την Μέρκελ να δέχεται πιέσεις να υποδεχθεί, κόντρα στις αντιρρήσεις του υπουργού Εσωτερικών Ζεεχόφερ, περισσότερους πρόσφυγες από τα 100 έως 150 ασυνόδευτα που έχει ανακοινώσει.

Ο εκπρόσωπός της προανήγγειλε μάλιστα ότι η Γερμανία θα δεχθεί και άλλους μετανάστες από τη Μόρια, ενώ ο αντικαγκελάριος Σολτς ανέφερε ότι η Μέρκελ θα βρει μια λύση μέσα στα επόμενα δύο εικοσιτετράωρα. Σε αυτήν την κατεύθυνση ήταν και οι δηλώσεις της καγκελαρίου, μετά την τηλεδιάσκεψη των ηγετών ΕΕ-Κίνας, η οποία τόνισε ότι η Γερμανία θα βοηθήσει περισσότερο, αλλά «η στήριξη προς την Ελλάδα πρέπει να οργανωθεί σε ευρωπαϊκό επίπεδο όσο αυτό είναι εφικτό».