Μείζον διακύβευμα των εκλογών η ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης

Οι διαφορές στα ποσοστά είναι ελάχιστες, σαν να μην είναι δύο ανεξάρτητες εξουσίες η κυβέρνηση και η Δικαιοσύνη, σαν να είναι συγκοινωνούντα δοχεία. Με αποτέλεσμα, τα συναισθήματα που κυριαρχούν στην κοινωνία για το παρόν και το μέλλον της χώρας να είναι η οργή, η απογοήτευση και ο φόβος. Ως αιτία αυτής της οργής, το 70,7% των πολιτών θεωρεί τη διαφθορά.

Αυτή όμως δεν είναι  ούτε η πρώτη, ούτε η τελευταία φορά που κακοποιήθηκε το κράτος Δικαίου στην Ελλάδα. Ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Η ντουλάπα με τα δικαστικά εγκλήματα στη σύγχρονη ελληνική ιστορία είναι γεμάτη σκελετούς. Ο κόσμος το ΄χει τούμπανο κι εμείς κρυφό καμάρι! Η ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης είναι το μεγάλο ψέμα. Για τους περισσότερους δεν είναι τίποτα περισσότερο από άλλη μία δημόσια υπηρεσία. Ένα θέμα ταμπού, που δεν τολμούν τα κόμματα να αγγίξουν. Η Δικαιοσύνη είναι η μαύρη τρύπα της Δημοκρατίας μας…

Τα ποσοστά είναι συντριπτικά. Από τα στοιχεία της Public Issue προκύπτει ότι το 70% των Ελλήνων δεν εμπιστεύεται ούτε τη Δικαιοσύνη, ούτε τους δικαστές. Η έρευνα της Metron Analysis εξειδικεύει ακόμα περισσότερο τα δεδομένα: Το σύστημα απονομής Δικαιοσύνης δεν θεωρείται ούτε αποτελεσματικό, ούτε αμερόληπτο​. Το 91% των πολιτών θεωρεί ότι η Δικαιοσύνη είναι αργή, το 76% ότι είναι ανεπαρκής στην οργάνωση, το 74% ότι είναι νομικά δαιδαλώδης, το 70% κοινωνικά άδικη.

Η κοινότυπη φράση “θα αποφασίσει η ανεξάρτητη Δικαιοσύνη”, που χρησιμοποιούν συχνά όσοι ελέγχουν την εξουσία, στην πλειοψηφία της κοινωνίας δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα κλισέ. Ως προς το καίριο ζήτημα της ανεξαρτησίας της, το 72% των πολιτών πιστεύει ότι η Δικαιοσύνη δεν είναι ανεξάρτητη, το 79% ότι είναι πολιτικά ελεγχόμενη και το 67% ότι είναι οικονομικά ελεγχόμενη. Χειρότερα δεν γίνεται. Σαν να μην υπήρξε καμία πρόοδος όλα αυτά τα χρόνια! Από το 1834…

Η καταδίκη του Κολοκοτρώνη

«Μ’ έβαλαν, εννέα μήνες μυστική φυλάκιση, χωρίς να ιδώ κανέναν άνθρωπον, εκτός του δεσμοφύλακα. Δεν ήξευρα τί γίνεται δια τόσους μήνες ούτε ποιος ζει ούτε ποιος απέθανε ούτε ποιόν άλλον έχουν εις την φυλακήν. Δια τρεις ημέρας δεν ήξευρα πως υπάρχω. Μου εφαίνετο όνειρο. Ερωτούσα τον εαυτό μου αν ήμουν εγώ ο ίδιος ή άλλος κανείς. Δεν εκαταλάβαινα διατί μ’ έχουν κλεισμένο. Με καιρόν επέρασε από τον νουν μου, ότι ίσως η Κυβέρνησις βλέπουσα την υπόληψιν που έχει ο λαός προς εμένα, με φυλακώνουν, δια να μου κόψουν την επιρροήν. Δεν επίστευσα ποτέ ότι θα φθάσουν εις αυτόν τον βαθμόν, δια να φτιάσουν ψευδομάρτυρες», διηγείται ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης για την περίοδο της προφυλάκισής του στο Ιτς Καλέ.

Στις 7 Μαρτίου 1834 ξεκίνησε η δίκη του αρχιστράτηγου της Ελληνικής Επανάστασης και του συναγωνιστή του Δημήτριου Πλαπούτα στο Βουλευτικόν του Ναυπλίου, με την κατηγορία της συνωμοσίας κατά του Βασιλέως. Ο Γενικός Επίτροπος της Επικρατείας Εδουάρδος Μάσων δήλωνε: «Επιμένω εις την κατηγορίαν. Με δόντια και με  νύχια θα την υποστηρίξω. Διακηρύττω τους εγκαλουμένους ως ενόχους και απαιτώ τον θάνατό τους». Στις 26 Μαΐου 1834 το Δικαστήριο, με ψήφους 3 έναντι 2, έκρινε τους κατηγορουμένους ενόχους εσχάτης προδοσίας και τους καταδίκασε στην ποινή του θανάτου.

Η ατιμωρησία των δωσίλογων 

 Έναν και πλέον αιώνα αργότερα, όπως αναφέρει ο Μενέλαος Χαραλαμπίδης στο εξαιρετικό βιβλίο “Οι Δωσίλογοι”,  οι αρχές κατοχής συνεργάστηκαν και χρησιμοποίησαν τον κρατικό μηχανισμό για να διοικήσουν την κατεχόμενη Ελλάδα. «Σώματα ασφαλείας, νομάρχες, δήμαρχοι, γενικοί διευθυντές και στελέχη υπουργείων, διευθυντές κρατικών υπηρεσιών, δικαστικοί, ιερείς, συνδικαλιστές, πανεπιστημιακοί και άλλοι πρόσφεραν τις υπηρεσίες τους οικειοθελώς ή αναγκαστικά στον κατακτητή.

Αυτό το τεράστιο έγκλημα δεν τιμωρήθηκε από το μεταπολεμικό ελληνικό κράτος. Οι δεκάδες χιλιάδες νεκροί της πείνας και της αντίστασης, οι δεκάδες χιλιάδες που βασανίστηκαν και κλείστηκαν σε φυλακές, οι δεκάδες χιλιάδες που στάλθηκαν στα γερμανικά στρατόπεδα εξόντωσης και εργασίας, οι δεκάδες χιλιάδες οικογένειες που ξεπούλησαν τα σπίτια και τις περιουσίες τους, οι αναρίθμητοι άνθρωποι που έζησαν τη βία των συνεργατών του κατακτητή έφεραν ένα τραύμα το οποίο ποτέ δεν επουλώθηκε, γιατί το μεταπολεμικό ελληνικό κράτος δεν απέδωσε δικαιοσύνη… Κεντρικό ρόλο στην ατιμωρησία των συνεργατών διαδραμάτισε η ελληνική Δικαιοσύνη…

Ο αμιγώς πολιτικός τρόπος με τον οποίο απονεμήθηκε η Δικαιοσύνη οδήγησε στο παράδοξο αποτέλεσμα να καταγραφούν χιλιάδες εγκλήματα στα πρακτικά και στις αποφάσεις των δικαστηρίων για τα οποία η συντριπτική πλειονότητα εκείνων που κατηγορήθηκαν αθωώθηκε. Για περίπου πέντε χρόνια, από το 1945 έως το 1949, περιγράφονταν στις αίθουσες των Ειδικών δικαστηρίων πρωτόγνωρα και μαζικά εγκλήματα, τα οποία τελικά έμειναν χωρίς ενόχους. Με εργαλείο τη δικαιοσύνη, το ελληνικό κράτος ελαχιστοποίησε σε τέτοιο βαθμό τους ενόχους για το έγκλημα της συνεργασίας με τον κατακτητή, που ουσιαστικά το εξαφάνισε».

Πανελλαδικά, το 87% των υποθέσεων συνεργασίας με τον κατακτητή δεν έφτασε ποτέ στις αίθουσες των 46 Ειδικών Δικαστηρίων που λειτουργούσαν στη χώρα. «Οι μηνύσεις που υποβλήθηκαν σε Αθήνα και Πειραιά αφορούσαν περισσότερα από 20.000 άτομα. Από αυτά μόλις τα 3.227 παραπέμφθηκαν σε δίκη. Συνεπώς, τουλάχιστον το 84% όσων μηνύθηκαν δεν έφτασαν καν στις αίθουσες των δικαστηρίων, καθώς απαλλάχθηκαν με την έκδοση σχετικών βουλευμάτων από τους Έλληνες δικαστές. Από τους 3.227 που δικάστηκαν, οι 2.251 αθωώθηκαν ή η κατηγορία εναντίον τους θεωρήθηκε αποσβεσμένη για διάφορους λόγους. Οι υπόλοιποι 976 καταδικάστηκαν. Όμως, από αυτούς, οι 420 δεν παρουσιάστηκαν ποτέ στο δικαστήριο.

Από τους 556 καταδικασμένους που εμφανίστηκαν στο δικαστήριο, τουλάχιστον οι 243 έλαβαν χάρη ή μείωση της ποινής, ενώ σχεδόν όλοι οι υπόλοιποι καταδικάστηκαν σε μικρές ποινές, από μερικούς μήνες μέχρι πέντε χρόνια. Συνεπώς, από τα τουλάχιστον 20.000 άτομα που μηνύθηκαν περίπου 300 τιμωρήθηκαν με μικρές ποινές, ενώ μόλις δύο οδηγήθηκαν στο εκτελεστικό απόσπασμα. Με άλλα λόγια, στα δύο μεγαλύτερα Ειδικά δικαστήρια της χώρας τιμωρήθηκε λιγότερο από το 2% όσων μηνύθηκαν και αυτό με μικρές ποινές».

Η χούντα του Αρείου Πάγου

 Στην πρώτη κυβέρνηση μετά το πραξικόπημα της 21^ης Απριλίου, πρωθυπουργός ορίστηκε ο Κωνσταντίνος Κόλλιας, υπηρετών Εισαγγελέας του Άρειου Πάγου. «Ο στρατός διά της κεραυνοβόλου επεμβάσεως εματαίωσεν τον αφανισμό της Ελλάδος», δήλωνε. Στις υπουργικές καρέκλες κάθισαν επίσης τρείς Αρεοπαγίτες και ένας Αντιεισαγγελέας του Αρείου Πάγου.

Στην επιτροπή σύνταξης του Συντάγματος της χούντας μετείχαν επίτιμοι πρόεδροι του Αρείου Πάγου και του Συμβουλίου της Επικρατείας και επίτιμος εισαγγελέας του Αρείου Πάγου. Η ηθική νομιμοποίηση των πραξικοπηματιών από το ανώτατο δικαστήριο της χώρας δημιούργησε τις προϋποθέσεις για να χαρακτηριστεί η χούντα των συνταγματαρχών «δικτατορία του Αρείου Πάγου».

Δικαιοσύνη: Το επόμενο εκλογικό διακύβευμα 

Το Νόμπελ Οικονομίας του 2024 δόθηκε στους συγγραφείς του βιβλίου “Γιατί αποτυγχάνουν τα έθνη” Ντάρον Ατζέμογλου, Σάιμον Τζόνσον και Τζέιμς Α. Ρόμπινσον. Οι βραβευθέντες οικονομολόγοι τεκμηρίωσαν κατόπιν ενδελεχών ερευνών ότι οι πολιτικοί και οικονομικοί θεσμοί αποτελούν τη βάση για την οικονομική επιτυχία ή αποτυχία των κρατών.

Στη δική μας Δημοκρατία, η Δικαιοσύνη είναι ο μεγάλος ασθενής. Οι μαύρες σελίδες της στη χώρα μας είναι ατελείωτες. Όπως και το μαύρο χρήμα, που έρεε αμείωτο. Από το 1929, όταν συγκροτήθηκε το Ειδικό Δικαστήριο Αγωγών Κακοδικίας, έχουν καταγραφεί μόλις δυο καταδικαστικές αποφάσεις σε βάρος δικαστών. Η πρώτη το 1964 και η δεύτερη το 1966. Στα πενήντα χρόνια της Μεταπολίτευσης, καμία! Όλοι οι άλλοι δικαστές που βρέθηκαν στη θέση του κατηγορούμενου αθωώθηκαν.

Στην Ελλάδα, η  διάκριση των εξουσιών έχει πρακτικά καταργηθεί. Χωρίς Δικαιοσύνη, όμως, η Δημοκρατία δεν έχει οξυγόνο. Σήμερα, η κοινωνία είναι έτοιμη για τη μεγάλη κάθαρση. Για την επανεκκίνηση της ελληνικής Δικαιοσύνης. Το 90% των πολιτών θεωρεί ότι το θεσμικό πλαίσιο που τη διέπει χρειάζεται σοβαρές αλλαγές. Με αυτά τα δεδομένα, αυτό θα έπρεπε να είναι το διακύβευμα των επόμενων εκλογών. Εάν υπάρξει το πολιτικό προσωπικό που μπορεί να το αναπτύξει και να το υπερασπιστεί.

Οι ασκήσεις μικροπολιτικής, στις οποίες επιδίδονται τα κόμματα της αντιπολίτευσης αφήνουν τους πάντες αδιάφορους. Οι αρχηγοί με το ύφος εργατοπατέρων, μοιάζουν με καρτούν από μια άλλη εποχή. Έναν ηγέτη ικανό να αποκαταστήσει τη Δικαιοσύνη, όπως ο Καραμανλής τη Δημοκρατία. Αυτόν θα εμπιστευτεί η κοινωνία…