Μετά από 200 χρόνια… ξανά από την αρχή!

Η επέτειος των 200 χρόνων από την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης είναι μια ακόμα ευκαιρία να σκεφτούμε που στεκόμαστε σήμερα στον κόσμο και να αποφασίσουμε που θέλουμε να πάμε από ‘δω και πέρα. Ο επίσημος εορτασμός βέβαια, από το κατεστημένο μας, δεν γίνεται ούτε για την αυτογνωσία μας, ούτε (πολύ περισσότερο) για να χαράξουμε την πορεία μας προς το μέλλον.

Οι άνθρωποι ομολόγησαν πως βλέπουν την επέτειο της Ελληνικής Επανάστασης με το εξώφυλλο του ένθετου περιοδικού της εφημερίδας “Βήμα της Κυριακής”, το οποίο και αποσύρθηκε πριν κυκλοφορήσει. Όσοι λοιπόν τιμούμε πραγματικά τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα του 1821 και δεν ανεχόμαστε άλλο τον “ακαταμάχητο ρεαλισμό” της εξάρτησης και της παρακμής, καλούμαστε να αποδείξουμε ότι ο “Ύμνος εις την Ελευθερίαν” για μας δεν τελειώνει με το «περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις…».

Η καταστροφή που πάθαμε τα τελευταία 20 χρόνια είναι πια αναμφισβήτητη, παρά τους καυγάδες για το ποιος χρεώνεται την ζημιά ανάμεσα στο πολιτικό προσωπικό που την προκάλεσε. Προσωπικό που, πλην εξαιρέσεων, όχι μόνον αποποιείται τις ευθύνες του, αλλά και επιδίδεται είτε στην αφήγηση ανύπαρκτων, είτε στην επαγγελία ανέφικτων επιτυχιών.

Η αλήθεια, όμως, είναι ότι οι κυβερνήσεις μας της δεκαετίας του 2000 οδήγησαν το ελληνικό κράτος στα πρόθυρα της χρεοκοπίας και στον δανεισμό υπό αίρεση (μνημόνια). Αυτές της επόμενης δεκαετίας “κατάφεραν” να είναι οι μόνες στην ζώνη του ευρώ που όχι μόνο δεν “βγήκαν” από την επιτήρηση, αλλά συνομολόγησαν και την υποθήκευση της δημόσιας περιουσίας. Και η σημερινή κυβέρνηση να έχει επιτρέψει στην Γερμανία να χρησιμοποιεί τον ευρωπαϊκό δανεισμό ως μοχλό απαλλοτρίωσης της εθνικής μας κυριαρχίας υπέρ της ίδιας.

Μεσολάβηση με σκοπό την φινλανδοποίηση

Αυτή η γερμανική μεθόδευση ξεδιπλώνεται ήδη με την “μεσολάβηση” για εξομάλυνση των σχέσεων Ελλάδας-Τουρκίας. Στην πραγματικότητα, το Βερολίνο προωθεί τη “φινλανδοποίηση” της Ελλάδας από την Τουρκία: την εκχώρηση κυριαρχίας και κυριαρχικών δικαιωμάτων μας στην γείτονα. Και μέσω αυτής και των προνομιακών σχέσεων της ίδιας με την Τουρκία, μια, άνευ προηγουμένου, επέκταση του ζωτικού της χώρου στην νοτιοανατολική Μεσόγειο.

Η βιωσιμότητα του γερμανικού εγχειρήματος είναι, ούτως ή άλλως, συζητήσιμη. Η δική μας σύμπραξη σε αυτό, όμως, απολύτως ακατανόητη. Σηματοδοτεί την οπισθοδρόμησή μας στο 1948. Την εποχή του VanFleet, του «Στρατηγέ, ιδού ο στρατός σου». Με τις “συμμαχίες” να καθορίζουν τα εθνικά συμφέροντα και όχι το αντίστροφο, όπως αρμόζει σε κάθε ανεξάρτητο κράτος.

Η επέτειος της 25ης Μαρτίου είναι λοιπόν μια μοναδική ευκαιρία να ξεκαθαρίσει η Ελλάδα προς κάθε κατεύθυνση ότι απορρίπτει το τελεσίγραφο μετατροπής της σε προτεκτοράτο, με τον λόρδο μάλιστα προστάτη όχι της ίδιας, αλλά του εχθρού της! Να υπαγορεύει ενεργειακή πολιτική που δεν συμφέρει εμάς, αλλά τον ίδιο, να μην εξοφλεί το αναγκαστικό κατοχικό δάνειο που μας οφείλει και να προσπαθεί να μας πείσει να εγκαταλείψουμε την Κύπρο στην τύχη της για μια ακόμα φορά.

Απαρχή για νέο αγώνα

Είναι λοιπόν τώρα η ώρα της απαρχής ενός ακόμα αγώνα με εθνικοαπελευθερωτικό χαρακτήρα και μάλιστα πολυμέτωπου. Η φωνή μας, η ελληνική φωνή, πρέπει να ακουστεί στον ΟΗΕ, στην ΕΕ (ιδιαιτέρως στην Ευρωζώνη), αλλά και στις διμερείς ή και πολυμερείς επαφές μας με κάθε χώρα. Φίλοι και σύμμαχοι με συμφέροντα κοντά στα δικά μας υπάρχουν. Αλλά για να τους μετρήσουμε είναι απαραίτητο να μιλήσουμε. Όχι απλώς για να αποδείξουμε το δίκιο μας, αλλά για να πείσουμε ότι είμαστε αποφασισμένοι να το υπερασπιστούμε.

Δεν περιμένουμε η διάρκεια του αγώνα αυτού να είναι σύντομη, ούτε η εξέλιξή του ευθύγραμμη. Πιστεύουμε όμως ότι η καλυτέρευση στα πράγματα θα φανεί από την πρώτη ημέρα. Αντιθέτως, αν μείνουμε στα ίδια, η κατάσταση θα χειροτερεύει διαρκώς, μέχρι να πάθουμε την επόμενη καταστροφή. Η αντίθεσή μας, λοιπόν, με όσους έχουν δεχτεί την υποταγή ως κοινή μας μοίρα, είναι κυρίαρχη. Η γραμμή που μας χωρίζει αδιάβατη. Για μας, ο εφετινός δικός μας εορτασμός της επετείου του 1821 έχει πολύ συγκεκριμένο περιεχόμενο: μετά από 200 χρόνια… ξανά από την αρχή!