Μεταναστευτικό, ο σκληρός πυρήνας του εθνομηδενισμού

Καθόλου τυχαία, σήμερα, η Αριστερά, στη συντριπτική πλειοψηφία των φορέων της –αλλά όχι και των ψηφοφόρων και οπαδών της– όταν πρόκειται για το μεταναστευτικό, αγνοεί, αν δεν υπονομεύει ανοικτά, το καθήκον της υπεράσπισης των συνόρων της χώρας. Παρότι ο ΣΥΡΙΖΑ και ο συνήθως λαλίστατος Τσίπρας δεν είχαν εκδώσει επίσημη ανακοίνωση, επί τρεις ημέρες, μια και, αυτή τη στιγμή, προσπαθούν να μαντρώσουν τους Πασόκους, δεν άφησαν και “αποπροσανατολισμένα” τα μέλη του στενού πυρήνα.

Με ανακοίνωση της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ, την 1ης Μαρτίου 2020, την οποία αναπαράγει η “Αυγή”, τοποθετούνται ανοικτά υπέρ του εποικισμού της χώρας, ακολουθώντας τις υποδείξεις του Αντώνη Λιάκου: «Άμεση αποσυμφόρηση των νησιών! Κανένα κλειστό κέντρο κράτησης!… τη στιγμή που άνθρωποι προσπαθούν να περάσουν τα σύνορα με κίνδυνο τη ζωή τους… Να μπει ένα τέλος στην Ακροδεξιά κατηφόρα. Με τους μετανάστες και τους πρόσφυγες θα ζήσουμε μαζί!»

Αλλά και το ΚΚΕ πρωτοστατεί εσχάτως σε “αντιρατσιστικές” κορώνες. Διαβάζουμε στην ιστοσελίδα του Ριζοσπάστη, στις 2 Μαρτίου: «Κλιμακώνει την καταστολή η κυβέρνηση απέναντι σε πρόσφυγες και μετανάστες», ενώ η ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου του ΚΚΕ της 1ης Μαρτίου τονίζει: «Όσο η κυβέρνηση δεν αμφισβητεί την πολιτική της ΕΕ και του ΝΑΤΟ… που μεθοδεύουν τον εγκλωβισμό των προσφύγων σε νησιά και σύνορα(!)… τόσο το πρόβλημα θα οξύνεται». Βέβαια, πρόσφατα (24/11/2019), η ΚΝΕ Δυτικής Αττικής πρόβαλε ντοκιμαντέρ με τον εύγλωττο τίτλο: «1989-2019, 30 χρόνια από την “πτώση” του αντιφασιστικού-προστατευτικού τείχους του Βερολίνου». Στα ελληνικά σύνορα, αποκλειστικά, δεν θέλουν τείχη οι “διεθνιστές”!

Το ΜέΡΑ25 ανησυχεί μήπως δυσαρεστήσουμε «τους κύκλους των προοδευτικών δυνάμεων ανά τον κόσμο», δηλαδή τον κύριο Σόρος… Διαβάζουμε την 1/3/20: «ριζοσπαστικός διεθνισμός η μόνη λύση: … Το ΜέΡΑ25 δεν θα επιτρέψει στον Διακομματικό Μνημονιακό Εθνικισμό να παρουσιάσει τους κατατρεγμένους στον Έβρο ως στρατό εισβολής…».

ΑΝΤΑΡΣΥΑ και Σόρος

Οι εξωκοινοβουλευτικές παραφυάδες υπερθεματίζουν. Γράφει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ: «Να απαιτήσουμε: ανοικτά σύνορα, άμεσος απεγκλωβισμός /ελεύθερη μετακίνηση προς την ηπειρωτική Ελλάδα και όχι εγκλωβισμός στα νησιά… -Άσυλο και στέγη στους πρόσφυγες». «Να εγκατασταθούν στον αστικό ιστό». Η Αντιεξουσιαστική Κίνηση Αθήνας, 22/2: «Ανοιχτά σύνορα… Σίτιση, περίθαλψη και στέγαση μέσα στον αστικό ιστό για όλους τους ανθρώπους».

Οι παχυλά αμειβόμενοι “αλληλέγγυοι” από τις ΜΚΟ, τον Σόρος και την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ στα νησιά, γράφουν στο Indymedia «Για τα γεγονότα της Λέσβου 1.3.20»: «Τις τελευταίες ώρες, ενώ χιλιάδες μετανάστ(ρι)ες είναι εγκλωβισμένοι/ες στη γκρίζα ζώνη των συνόρων στον Έβρο, δεχόμενοι/ες βίαιη καταστολή από ΜΑΤ και στρατό, στο νησί της Λέσβου το ρόλο της βίαιης “φύλαξης” των συνόρων έχουν αναλάβει οι κάτοικοι του νησιού…!».

Στην ίδια ιστοσελίδα διαβάζουμε τη θρασύτατη ανακοίνωση αντιεξουσιαστών για την Ορεστιάδα, την 1η Μαρτίου 2020: «Πριν λίγο πραγματοποιήθηκε παρέμβαση στην κεντρική πλατεία της Ορεστιάδας… Μέσα σε λίγη ώρα δεκάδες φασίστες όλων των ηλικιών μαζί με “αγανακτισμένους” νοικοκυραίους… προσπάθησαν να κατεβάσουν αρκετές φορές το πανό, το οποίο και τελικά κατάφεραν να πάρουν και να το σκίσουν. Ύψωσαν την σημαία του κράτους που τόσο αγαπάνε, τραγούδησαν τον εθνικό ύμνο και… απομακρυνθήκαμε μαζικά από την πλατεία, ακούγοντας γιουχαρίσματα τόσο από τους ίδιους όσο και από τους θαμώνες των καφετεριών. Μαυροκόκκινη Συσπείρωση για την Κοινωνική Χειραφέτηση Nessun Potere».

Ο δικαιωματισμός της Αριστεράς

Νομίζω πως δεν χρειάζονται περαιτέρω σχόλια. Ελάχιστες ανακοινώσεις μικρών αριστερών ομάδων, όπως της ΚΟΕ, που αποχώρησε από τον ΣΥΡΙΖΑ το 2015 και εκδίδει τον “Δρόμο της Αριστεράς”, ή μια ανακοίνωση της “Αναρχικής Ομάδας Πυργίται”, συντάσσονται με τον ελληνικό λαό. Και βέβαια δεν μιλάμε καν για τον “αριστερό” οχετό του διαδικτύου, του Facebook και την Εφημερίδα των Συντακτών.

Όλα αυτά διότι το μεταναστευτικό ακουμπάει στον σκληρό πυρήνα της ιδεολογικής συγκρότησης της σημερινής Αριστεράς, που είναι ο δικαιωματισμός. Διότι αυτή η Αριστερά –τις ίδιες απόψεις συμμερίζεται και η νεοφιλελεύθερη Δεξιά– έχει ανατραφεί εδώ και πολλές δεκαετίες με το ιδεολόγημα των ατομικών και “μειονοτικών” δικαιωμάτων που υπερφαλαγγίζουν τα συλλογικά δικαιώματα, ακόμα και τα ταξικά και προπαντός τα εθνικά. Εξάλλου, γι’ αυτούς, τα εθνικά συμφέροντα αποτελούν μία φενάκη και τα λοιδορούν ανοικτά. Πόσο μάλλον στην περίπτωση που έρχονται σε σύγκρουση με τα “μειονοτικά” δικαιώματα και μάλιστα στο όνομα του ανθρωπισμού.

Είναι χαρακτηριστικό της πίεσης που ασκεί η φιλομεταναστευτική, ψευδο-ανθρωπιστική ρητορεία σε όλους τους πολίτες τους προερχόμενους από την Αριστερά, ώστε ακόμα και στον άμεσο περίγυρό μας αρκετοί δίσταζαν ή αντιπαρέθεταν το μεταναστευτικό, που το θεωρούν προνομιακό χώρο της “Ακροδεξιάς”, στο νεοοθωμανισμό και τις απειλές του Ερντογάν, που θεωρούν ότι αποτελεί προνομιακό πεδίο της “πατριωτικής Αριστεράς”! Έτσι έφθαναν να το υποβαθμίζουν για να μη δυσαρεστήσουν τον περίγυρό τους και τη μεσοστρωματική ομάδα των bobo αλά ελληνικά.

Πράγματι, πολύ συχνά, ακόμα και η “πατριωτική Αριστερά”, ή ό,τι έχει απομείνει από αυτήν, μιλά για τον τουρκικό επεκτατισμό, αποφεύγοντας να μιλήσει για τη σταδιακή εθνοτική αλλοίωση και την ισλαμοποίηση της χώρας, αφήνοντάς την στη δικαιοδοσία της “Ακροδεξιάς”. Όμως, ο πυρήνας του εθνικού προβλήματος της χώρας, περισσότερο από τις τουρκικές απειλές, βρίσκεται στο δημογραφικό και στο μεταναστευτικό.

Επί πλέον, είναι ένα ζήτημα απτό και συγκεκριμένο και αφορά πρωτίστως τα λαϊκά στρώματα, των οποίων καταστρέφεται άμεσα η ζωή, όπως έχει συμβεί στον Άγιο Παντελεήμονα, τη Λέσβο τη Χίο, τη Σάμο κ.λπ. Οι bobo δεν ανησυχούν ιδιαίτερα για το ζήτημα μια και τα παιδιά τους ζουν εκτός της ζώνης της ισλαμοποίησης. Εξάλλου, χρειάζονται και υπηρέτες ή φθηνούς εργάτες, ενώ, σε μεγάλο ποσοστό, μετά από μία ηλικία, έχουν ήδη εγκαταλείψει τη χώρα ή εργάζονται προσωρινώς στις ΜΚΟ!

Η τύχη της είναι προδιαγεγραμμένη

Το καθήκον λοιπόν των δυνάμεων του δημοκρατικού πατριωτισμού, ξεπερνώντας τις όποιες “αριστερές” αγκυλώσεις, είναι ακριβώς να αποσπάσουν αυτό το ζήτημα από την “Ακροδεξιά”, όπου έχουν φροντίσει να το εξορίσουν οι “φιλελέδες” της Αριστεράς και της Δεξιάς. Έτσι και στον Δήμο της Αθήνας, στις πρόσφατες αυτοδιοικητικές εκλογές, μεταβάλαμε το ζήτημα της αντικατάστασης των ελληνικών πληθυσμών σε βασικό στοιχείο της προεκλογικής συζήτησης.

Το μεταναστευτικό έχει προτεραιότητα και ως παράγοντας κινητοποίησης, διότι αφορά την ίδια την καθημερινότητα των Ελλήνων πολιτών, καθώς οι “γεωτρήσεις” στη θάλασσα –παρότι παραβιάζουν την κυριαρχία της χώρας– δεν προσφέρονται για άμεση λαϊκή κινητοποίηση. Και ήλθαν οι πρωτοφανείς κινητοποιήσεις στα νησιά και η απόπειρα του Ερντογάν να πολιορκήσει τη χώρα με εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες και πρόσφυγες.

Έτσι θέλει να καταδείξει όχι απλώς την οργανική σύνδεση του μεταναστευτικού με την τουρκική επιβουλή αλλά και να υπογραμμίσει το γεγονός πως το μεταναστευτικό αποτελεί θεμελιώδη πολιορκητικό κριό του νεο-οθωμανισμού εναντίον της Ελλάδας. Παράλληλα δε, η παλλαϊκή κινητοποίηση και ομοψυχία ενάντια στην τουρκική μεταναστευτική “εισβολή” δημιουργεί και τις προϋποθέσεις για μια γενικότερη αφύπνιση ενάντια στη νεο-οθωμανική επιβουλή.

Οι ιδεολογικές διαστάσεις του φαινομένου είναι εξ ίσου ανυπολόγιστες. Τα τελευταία 30 χρόνια, υπογραμμίζουμε την ανάγκη υπέρβασης της ύστερης μεταπολίτευσης που, από το 1990 και μετά, οδηγεί σε ριζικά λανθασμένη κατεύθυνση την ελληνική κοινωνία. Τονίζουμε πως, εάν η Ελλάδα δεν μεταστραφεί, η τύχη της είναι προδιαγεγραμμένη. Στον χώρο που βρίσκεται και με τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει, κινδυνεύει με ιστορική έκλειψη εάν δεν υπερβεί το μοντέλο του παρασιτικού και εξαρτημένου εκσυγχρονισμού.

Απαιτείται η Ελλάδα να στραφεί “προς τα μέσα”, στην ιστορία της, την παράδοσή της, την ενδογενή παραγωγική ανασυγκρότηση, τη δημογραφική ανάκαμψη, την ενίσχυση της εθνικής της συνοχής. Εάν θέλει να επιβιώσει, είναι υποχρεωμένη να εγκαταλείψει οριστικά-τελεσίδικα τη διαλυτική αποσύνθεση της ύστερης μεταπολίτευσης και να περάσει σε μια φάση κυριολεκτικής εθνικής ανασυγκρότησης.

Η Ελλάδα δεν θα λύσει το πρόβλημα

Η μετάθεση λοιπόν του μεταναστευτικού, από ζήτημα μονοδιάστατου “ανθρωπισμού” –όπως το παρουσίαζαν οι φιλάνθρωποι των πολυεθνικών, οι ΜΚΟ με πρωτεργάτη τον Σόρος και οι υπάλληλοί τους της χαβιαροαριστεράς– σε κατ’ εξοχήν ζήτημα εθνικής επιβίωσης και συνοχής, είναι αποφασιστικής σημασίας για τη νέα ιστορική περίοδο στην οποία έχουμε εισέλθει.

Προφανώς, το μεταναστευτικό και προσφυγικό ζήτημα, στις παγκόσμιες διαστάσεις του, έχει ανθρωπιστική πλευρά. Πρόκειται για ανθρώπους ξεριζωμένους από τους πολέμους και τις καταστροφές που προκάλεσε η παγκοσμιοποίηση, την οποία προώθησαν οι παλιές αποικιακές και ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Ωστόσο, σε μία χώρα που όχι μόνο δεν υπήρξε αποικιακή δύναμη αλλά υπέστη πρώτη την αποικιοκρατία της Δύσης (μετά το 1204) και τις τουρκικές εισβολές ήδη από το Ματζικέρτ (1071), η ανθρωπιστική διάσταση είναι δευτερεύουσα.

Διότι, προφανώς, η Ελλάδα δεν μπορεί να λύσει το πρόβλημα των εκατοντάδων εκατομμυρίων απελπισμένων που έβγαλε στους “πέντε δρόμους” η πολιτική της Δύσης και των πολυεθνικών. Αντίθετα, η ίδια κινδυνεύει με ιστορική εξαφάνιση, αποτελώντας το σύνορο Ανατολής και Δύσης, και ενώ κατέστη καταφανής και η χρησιμοποίησή του από την ιμπεριαλιστική Τουρκία για να μας υποτάξει.

Παράλληλα, αυτή η αντίσταση συνιστά ταυτόχρονα και αντίσταση στον γερμανικό, και όχι μόνο, ιμπεριαλισμό, που θέλει να χρησιμοποιήσει την Ελλάδα σαν τεράστιο hot spot της Ευρώπης. Αυτό φάνηκε καθαρά από τη στάση της Γερμανίας στις πρώτες μέρες της κρίσης. Ο ελληνικός λαός ήταν υποχρεωμένος να πραγματοποιήσει αυτό το αναγκαίο ιδεολογικό άλμα από τον “κατευθυνόμενο ανθρωπισμό” στη συνειδητοποίηση της ύψιστης γεωπολιτικής απειλής που συνιστά το μεταναστευτικό για την Ελλάδα. Έτσι μπορεί να ανοίξει ο δρόμος για τους απαραίτητους μετασχηματισμούς που πρέπει να πραγματοποιηθούν στη νέα ιστορική περίοδο. Και δείχνει αυτές τις μέρες να το πραγματοποιεί.