Μεταπολίτευση η μεγάλη χαμένη ευκαιρία

Ο Ιούλιος αποτελεί αναμφισβήτητα τον μήνα με τους πιο κρίσιμους συμβολισμούς της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας. Το μήνα αυτό υπήρξε η εισβολή του ΑΤΤΙΛΑ στην Κύπρο που αποτελεί πισώπλατη μαχαιριά στα συμφέροντα του Ελληνισμού στην περιοχή, και καθορίζει ως σήμερα, αλλά και στο μέλλον την πορεία του.

Λίγο μετά, προεξάρχουσας της προδοτικής τάσης της χούντας των συνταγματαρχών στη Μεγαλόνησο επήλθε η αποκατάσταση του κοινοβουλευτισμού στην Ελλάδα και η έναρξη της Μεταπολίτευσης το 1974. Η πρώτη περίοδος της Μεταπολίτευσης, σύμφωνα με μελετητές, διήρκησε από το 1974 ως το 1989 και χαρακτηρίζεται ως η περίοδος σημαντικών τομών εν σχέσει με τον εκδημοκρατισμό της χώρας και την άρση των μετεμφυλιακών διαιρέσεων.

Η δεύτερη περίοδος από το 1990 ως το 2010 (ύστερη μεταπολίτευση), θεωρείται η περίοδος των μεγάλων αβελτηριών του πολιτικού συστήματος, που έσπρωξε την χώρα στη χρεωκοπία και η τρίτη από το 2010 ως το 2019, που η χώρα εισήλθε στο “μνημονιακό λεβιάθαν”. Η τελευταία μόνο τύποις έχει λήξει το 2019, αφού οι δρακόντειες μνημονιακές νόρμες κρατούν την Ελλάδα δεσμευμένη, σε οικονομικό και εθνικό επίπεδο για πολλές μελλοντικές δεκαετίες.

Μάλιστα στα εθνικά ζητήματα, τα σημάδια τους είναι πολύ έντονα εξαιτίας της υπονόμευσης της αποτρεπτικής δύναμης της χώρας απέναντι στον τουρκικό αναθεωρητισμό, που απειλεί ευθέως για μια ακόμα φορά τον Ελληνισμό. Οι αιτίες αυτής της αρνητικής εξέλιξης και της απώλειας μιας μεγάλης ευκαιρίας για την ισχυροποίηση της χώρας κατά τη περίοδο της Μεταπολίτευσης, είναι πολλές και σύνθετες και έχουν να κάνουν κυρίως με τις διαχρονικές πληγές του σύγχρονου ελληνικού κράτους .

Τη μεγαλύτερη όμως ευθύνη φέρει το πολιτικό σύστημα και το πολιτικό προσωπικό, που κυβέρνησε, μετατρεπόμενο σε “σάρκα εκ της σαρκός” της παρασιτικής οικονομικής ολιγαρχίας και σε αυτοτελές βαρίδι, που επικάθεται ως γάγγραινα στα πλευρά τα κοινωνίας. Η αυτονομία του πολιτικού-κομματικού “παιχνιδιού” εν σχέσει με την κατάληψη του κράτους και τον ισχυρό χαρακτήρα του “πελατειακού φαινομένου”, οδήγησε στην πλήρη υποχώρηση των πολιτικών αντιθέσεων και των θέσεων αρχών στα κόμματα εξουσίας.

Νεοφιλελεύθερη ιδεολογία

Αυτό απεικονίζεται απόλυτα από την περιοδολόγηση της Μεταπολίτευσης, όπου κυριάρχησαν κομματικά και πολιτικά η ανανεωμένη από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή συντηρητική παράταξη της ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ μέσω της ριζοσπαστικής σοσιαλιστικής διακήρυξης της 3ης Σεπτέμβρη 1974 από τον Ανδρέα Παπανδρέου. Οι διακηρυγμένες, παντελώς αποκλίνουσες ιδεολογικές και πολιτικές αρχές αυτών των παρατάξεων, κατέληξαν ιδιαίτερα κατά την περίοδο της ύστερης Μεταπολίτευσης σε ουσιαστική ενοποίηση. Έγινε κάτω από τα προτάγματα της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας σε συνδυασμό με την έντονα πελατειακή πρακτική, την “σήψη” και την διαφθορά που διαχύθηκαν σε όλους τους “αρμούς” της ελληνικής κοινωνίας.

Καθ’ όλη αυτή την περίοδο, το κράτος μετατράπηκε σε αποκλειστικό “λάφυρο” των κομμάτων εξουσίας, τα οποία χρησιμοποιούν κατά το δοκούν προς εξυπηρέτηση της κομματικής “πελατείας”. Κυρίαρχο στοιχείο στη λειτουργία του είναι η έλλειψη αξιοκρατίας, που επιδρά διαβρωτικά τόσο ως προς την αποτελεσματική λειτουργία του σε όλους τους τομείς και εν δυνάμει αναπτυξιακού πόλου, όσο και ως προς το παράδειγμα προς την κοινωνία, που εθίζεται σε αυτές τις λογικές.

Η αυτονόμηση αυτής της νοσηρής κομματοκρατίας έχει καταλήξει να λειτουργεί ως δυνάστης στη χώρα. Από τον κλασσικό δικομματισμό της μεταπολιτευτικής περιόδου οδηγηθήκαμε στη συνεχή εναλλαγή κομμάτων κατά την περίοδο της μνημονιακής κηδεμονίας. Αρχικά η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ το 2009  έβαλε τη χώρα στο μνημονιακό ζυγό. Αλλά και από την πλευρά της ΝΔ, που αρχικά επιδόθηκε σε αντιμνημονιακούς “θεατρινισμούς” υπό την ηγεσία Σαμαρά, συνέπραξε στη συνέχεια με το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ. τον Ιούνιο του 2012, υλοποιώντας τις σκληρές μνημονιακές πολιτικές.

Συνέπεια αυτών ήταν η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία το 2015 ως έκφραση του αντιμνημονιακού κινήματος, που συνέπραξε με τους ΑΝΕΛ. της άκρας λαϊκής Δεξιάς. Η ολοκληρωτική μνημονιακή μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ το 2016, η πρόδηλη διαχειριστική του υστέρηση και η πλήρης αφομοίωσή του στο κράτος και την αλώβητη διαπλοκή, φόρτωσε στους Έλληνες πολίτες ένα τρίτο μνημόνιο. Μέσω δε της υπερφορολόγησης ολοκληρώθηκε η συντριβή των μεσαίων στρωμάτων και των αντίστοιχων παραγωγικών αρμών διαλύοντας τις ελπίδες, που είχαν δημιουργηθεί στον λαό από τον αντιπολιτευτικό βερμπαλιστικό λόγο του.

Έλλειψη σχεδίου για το μέλλον

Αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής διαχείρισης ήταν η επανάκαμψη της ΝΔ στην εξουσία τον Ιούλιο του 2019 και η νεκρανάσταση ενός ιδιότυπου “μεταμνημονιακού” δικομματισμού στο θολό κάδρο της επανόδου της “κανονικότητας”. Εικονικό πλαίσιο που κατακρημνίσθηκε και από τις τραγικές συνέπειες της πανδημίας του κορονοϊού. Πρόκειται για ένα οδυνηρό τοξικό δικομματισμό που επιβάλει στη χώρα να κινείται στις ράγες της παρακμής.

Ο δημόσιος λόγος περιορίζεται στην ρηχή αντιπαλότητα, όπου πρωταγωνιστούν οι ασύνδετες και άναρθρες κραυγές εντυπωσιασμού, χωρίς την προοπτική οποιοδήποτε σχεδίου για το μέλλον της χώρας. Ειδικά η κυβέρνηση της ΝΔ βαρύνεται με τη συνέχιση της αδιέξοδης νεοφιλελεύθερης παρασιτικής αντίληψης ειδικότερα ως προς τη κατεύθυνση των χρημάτων από το Ευρωπαϊκό Ταμείο Ανάκαμψης. Αποτελεί και τη τελευταία ευκαιρία της χώρας για αλλαγή παραγωγικού υποδείγματος, τη στιγμή που σε παγκόσμιο επίπεδο με προεξάρχουσες τις ΗΠΑ επιστρατεύονται οι πολιτικές του νεοκεϋνσιανισμού.

Από την πλευρά τέλος της υπόλοιπης Αριστεράς, η ατταβιστική της πολιτική συμπεριφορά  και κυρίως η εμμονή στην απόλυτη διαίρεση των δυνάμεών της και στην άρνηση των πολιτικών της ηγεσιών για την έγκαιρη δημιουργία ενός προοδευτικού τρίτου πολιτικού πόλου ενάντια στον κλασσικό δικομματισμό ΝΔ-ΠΑΣΟΚ δεν την εξαιρεί από το κάδρο των ευθυνών της σημερινής κατάστασης. Πρωτίστως όμως της αφαιρεί το προνόμιο και τη δυνατότητα να αποτελέσει τον φορέα της εξόδου της χώρας από την κρίση και την παρακμή.

Συμπερασματικά, τη βασική ευθύνη για την χρεοκοπία της Ελλάδος φέρει το πολιτικό σύστημα της χώρας και όχι κυρίως ο εξωτερικός παράγοντας στον οποίο επιρρίπτονται από πολλούς οι ευθύνες, συγκαλύπτοντας όμως έτσι τις μεγάλες ευθύνες του εσωτερικού παράγοντα. Επίσης, πέραν των προδήλων ευθυνών των δύο κομμάτων (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ), βασική αιτία της οπισθοδρόμησης της χώρας αποτελεί το πολιτικό και θεσμικό σύστημα, οι δομές και η διάρθρωση του πολιτικού εποικοδομήματος της Μεταπολίτευσης, που μετεξελίχθηκε σταδιακά σε ιδιότυπη ολιγαρχική κομματοκρατία, καθορίζοντας τις επιλογές της χώρας και την πορεία της προς τη χρεοκοπία.

Διαπλοκή και διαφθορά

Ενισχυτικό στοιχείο της άποψης αυτής αποτελεί η διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ  όπου η κυβερνητική του πορεία είχε ακριβώς τα ίδια χαρακτηριστικά του προηγούμενου αποτυχημένου εξουσιαστικού πλαισίου. Περαιτέρω, η υπεχρέωση της χώρας στη Μεταπολίτευση δεν έγινε γιατί δεν επαρκούσε ο παραγόμενος πλούτος για τις ανάγκες της κοινωνίας ή εξαιτίας μιας υπέρμετρης αναπτυξιακής προσπάθειας, που θα είχε αποτελέσματα έστω και στο μέλλον ή λόγω πολέμου, αλλά εξαιτίας της λεηλασίας του εθνικού πλούτου. Αποκαλυπτικό της συμπεριφοράς του πολιτικού προσωπικού εξουσίας είναι η διαχείριση της κρίσης στο πλαίσιο των μνημονίων κατά τη περίοδο 2010-2019.

Προσχώρησαν και εκτέλεσαν άκριτα την καταστροφική πολιτική επιλογή των δανειστών και δεν άγγιξαν καθόλου τους πυλώνες της καταστροφής, δηλαδή το πολιτικό σύστημα, τη δημόσια διοίκηση-Δικαιοσύνη και τη νομοθεσία, που οικοδομεί τη διαπλοκή και τη διαφθορά. Αυτά παρέμειναν ίδια, ωσάν η Ελλάδα να μην χρεωκόπησε με συντριβή του βιοτικού επιπέδου του λαού της και δραματική μείωση σε ποσοστό 25% του ΑΕΠ της. Η κομματική νομενκλατούρα αντιθέτως διατήρησε αλώβητα τα σκανδαλώδη προνόμιά της και τους μηχανισμούς της διαπλοκής και ατιμωρησίας, που αποτέλεσαν τους κεντρικούς άξονες της χρεοκοπίας και της παρακμής της χώρας.

Η συνειδητοποίηση και η σοβαρή ορθολογική ανάλυση των παραπάνω στοιχείων αποτελεί την απαραίτητη προϋπόθεση για την άρση όλων των στρεβλώσεων της χώρας μέσα από ένα ριζοσπαστικό πρόγραμμα εθνικής ανασυγκρότησης στο παραγωγικό, κοινωνικό και πολιτιστικό επίπεδο. Αυτή η συνολική θεώρηση απουσιάζει από όλα τα υπάρχοντα και εν λειτουργία κοινοβουλευτικά κόμματα.

Η θεμελίωση ενός τέτοιου ριζοσπαστικού πολιτικού εθνικού σχεδίου παραγωγικής ανασυγκρότησης της Ελλάδος, με πρόταξη τις στρατηγικές πολιτικές για την οικονομική ανάταξη, τον ενδογενή παραγωγικό εκσυγχρονισμό, τη δημιουργία κράτους Δικαίου και Πρόνοιας και θεσμών για την αποτελεσματική προστασία των κοινωνικά ασθενέστερων στρωμάτων που ήδη βυθίζονται στην φτώχεια, συνιστά το άμεσο μείζον και επιτακτικό καθήκον όλων των δυνάμεων που κινούνται διάσπαρτες στον δημοκρατικό πατριωτικό προοδευτικό χώρο και συνολικά της κοινωνίας που οφείλει να εξέλθει από τον λήθαργό της.