Μετεκλογικά σενάρια για συμμαχικές κυβερνήσεις

Δηλαδή, μιλάμε ότι το κανάλι της Βουλής θα είναι πρώτο σε ακροαματικότητα, καθώς η Λατινοπούλου θα κοντράρει τον Βελόπουλο, ο Βαρουφάκης (που κατά τη γνώμη του γράφοντος θα έχει προστιθέμενη αξία στο κοινοβουλευτικό έργο) να κοντράρει τον Κουτσούμπα, τον Κασσελάκη να προσπαθεί να σαγηνεύσει τους ψηφοφόρους της Ζωής, ενώ ο Φάμελλος πιθανόν να συμμετέχει σε ένα δυνητικό κυβερνητικό σχήμα.

Βέβαια, υπάρχει ο κίνδυνος της αλλαγής του εκλογικού νόμου που μεταξύ άλλων θα περιλαμβάνει το 5% και έτσι θα χάσουμε το πολιτικό σόου… Πάντως, αλλαγή του εκλογικού νόμου μάλλον σημαίνει άμεσα και επαναληπτικές εκλογές. Με δεδομένη την ανυποληψία του πολιτικού συστήματος και μετά τις εκτροπές της 7ετίας Μητσοτάκη, οι Έλληνες προτιμούν τις συμμαχικές κυβερνήσεις, ώστε να ελέγχει ο ένας τον άλλον. Λαμβάνοντας υπόψη αυτό που είχε βγάλει ο αλγόριθμος της MRB στο τέλος του Ιουνίου, ότι δηλαδή ένα νέο κόμμα υπό τον Αλέξη Τσίπρα θα μπορούσε να συγκεντρώσει 26,9% και ένα νέο κόμμα υπό τον Αντώνη Σαμαρά 15,8% διαφαίνονται προς το παρόν τα εξής τρία σενάρια:

1.  Κυβέρνηση ΝΔ-Σαμαρά (+Ελληνική Λύση ή Λατινοπούλου).
2.  Κυβέρνηση Τσίπρα-ΠΑΣΟΚ και άλλων δημοκρατικών δυνάμεων.
3. Κυβέρνηση Τσίπρα-Σαμαρά.

Βασικό ρόλο στις πολιτικές εξελίξεις θα παίξει το πρώτο κόμμα που θα πάρει το μπόνους, αλλά και πόσα κόμματα μικρά θα μπουν στη Βουλή. Το μπόνους αρχίζει από το 25% = 20 έδρες και για κάθε επιπλέον 0,5%, προστίθεται +1 έδρα. Στο 40% φτάνει το μέγιστο μπόνους των 50 εδρών.

Υπόθεση εργασίας για τις έδρες

Το ερώτημα είναι εάν η ΝΔ με Μητσοτάκη μπορεί να είναι πρώτο κόμμα. Οι δημοσκοπήσεις την δείχνουν μεταξύ 18% και 22% στην καλύτερη περίπτωση. Ας πάρουμε το 22%, το οποίο ο μόνος που φαίνεται να το περνάει είναι ο Τσίπρας. Αν πιάσει το 26% της MRB παίρνει μπόνους 22 έδρες. Χοντρικά λοιπόν, με Τσίπρα στο 26%, τη ΝΔ στο 21%, τον Σαμαρά στο 16% και το ΠΑΣΟΚ στο 12%, προκύπτουν οι εξής έδρες:

• 26% → 87 + 22 = 109 έδρες
• 21% → 70 έδρες
• 16% → 53 έδρες
• 12% → 40 έδρες
• Σύνολο = 272 έδρες

Μένουν 28 έδρες για μικρότερα κόμματα κάτω του 12%. Που σημαίνει Τσίπρας με ΠΑΣΟΚ μαζεύουν 109+40=149 έδρες και θα χρειαστούν και τον ΣΥΡΙΖΑ ή κάποιον άλλο. Η ΝΔ με Σαμαρά σουμάρουν 70+53=123 έδρες και θα χρειαστούν Βελόπουλο και Λατινοπούλου.

Βέβαια, Σαμαράς με ΝΔ, σημαίνει ΝΔ με άλλο αρχηγό, ήτοι κατά πάσα πιθανότητα με Νίκο Δένδια. Αλλά σε αυτή την περίπτωση, επειδή η ΝΔ θα έχει μεγαλύτερο ποσοστό από τον Σαμαρά, ο Δένδιας θα είναι ο πρωθυπουργός. Αυτό μπορεί να μην πειράζει τον Σαμαρά, υπό τον όρο ότι αυτός θα υπαγορεύει πολιτική (εξωτερική, άμυνας, ενέργειας). Διαφορετικά, θα χρειαστεί να βάλει τα δυνατά του για να είναι μπροστά σε ποσοστά από τη ΝΔ.

Στο σενάριο της συμμαχικής κυβέρνησης ΝΔ χωρίς Μητσοτάκη και Σαμαρά και άλλες δεξιές δυνάμεις υπάρχει δυσκολία. Πρώτον, γιατί ο Μητσοτάκης θα μετρήσει αν πρέπει να οδηγήσει τα πράγματα σε δεύτερες εκλογές άμεσα. Δεύτερον, γιατί αν είναι κάτω από 25% θα τεθεί θέμα νέας ηγεσίας, μήπως μπορεί να σωθούν έδρες. Τρίτον, στις δεύτερες εκλογές με Δένδια στη ΝΔ, ο Σαμαράς χάνει δυναμική, γίνεται δεκανίκι της ΝΔ, που στήριξε το «καθεστώς Μητσοτάκη», άρα μπορεί να έχει και απώλειες.

Ισχυρή κυβέρνηση

Γι’ αυτό και πρέπει να σχηματισθεί κυβέρνηση, χωρίς προσφυγή σε δεύτερο γύρο. Καθαρή πλειοψηφία δίνει μια σύμπραξη Τσίπρα-Σαμαρά (109+53=162), όπως γράφαμε στην αρχή του Ιουλίου «μοιάζει εκ πρώτης όψεως απίθανο, αφού τους χωρίζει μεγάλο χάσμα. Σαμαράς και Τσίπρας, όμως, είναι ρεαλιστές, έχουν υποστεί τα τραύματά τους και έχουν λογαριασμούς με τους απέξω. Στο εσωτερικό της χώρας μια τέτοια σύμπραξη θα είχε τεράστια θετικά πολλαπλασιαστικά φαινόμενα μέσα στην κοινωνία. Ο ένας μπορεί να φτιάξει την υστεροφημία του κι ο άλλος να πάρει τη ρεβάνς. Έτσι, θα κλείσουν δια παντός την ιστορία της Μεταπολίτευσης των χαμένων ευκαιριών της χώρας και θα ανοίξουν ένα νέο ιστορικό κύκλο με ένα νέου τύπου εθνικό δημιουργικό συμβιβασμό».

Τώρα, ο Σαμαράς μπορεί να έχει αναφορά σε ένα εκατομμύριο ψήφους που μπορούν να δώσουν την έκπληξη, ακόμη και τη μεγάλη. Όμως, δεν έχει τα χαρακτηριστικά του “Κανένα”. Από την άλλη ο Τσίπρας, ως πιο ελεύθερος, μπορεί να καβαλήσει το ρεύμα “Δεν έχω οξυγόνο”, του ΟΠΕΚΕΠΕ και της ακρίβειας και να πιάσει την προφητεία του αλγόριθμου της MRB.

Με τα πρακτικά του 2015, την συνέντευξη στη Monde και το επικείμενο βιβλίο του, δεν επιχειρεί μόνο έναν απολογισμό της “αλήθειας” του, αλλά έναν διεμβολισμό της ψευδομαρτυρίας του αντιΣΥΡΙΖΑ μετώπου, με ταυτόχρονη σύγκριση των αριθμών που αποδομούν την γυάλινη κατασκευή της οικονομικής πολιτικής Μητσοτάκη.

Ενώ ο Σαμαράς θα κατέλθει με την εύλογη εξωτερική πολιτική, αλλά και 4-5 ολοκληρωμένα σχέδια για την πραγματική οικονομία, ο Τσίπρας μοιάζει να υπερβαίνει τη στενή Αριστερά χάριν της ανασυγκρότησης της “δημοκρατικής παράταξης” που καλύπτει το πλειοψηφικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας. Εάν υπάρξει δεύτερος γύρος, ο μεν Σαμαράς θα είναι εγκλωβισμένος με την αμαρτωλή ΝΔ και τους Βελόπουλους, ο δε Τσίπρας θα έχει αβαντάζ της δικαίωσης, καθώς η δεξιά θα χρειαστεί τους Βελόπουλους για να κυβερνήσει, εξέλιξη που θα συσπειρώσει την κεντροαριστερά… Προφανώς ο Τσίπρας δεν θέλει να διαλύσει τον ΣΥΡΙΖΑ, ίσα-ίσα τον θέλει όσο είναι δυνατόν ισχυρό, γιατί θα τον χρειαστεί στην συγκρότηση πλειοψηφίας.

Βέβαια, το να χτίσει κανείς ένα κόμμα και μάλιστα νέου τύπου, δεν είναι εύκολο πράγμα. Πόσο μάλλον να μαζέψεις νέα άφθαρτα με τεχνική επάρκεια και πολιτικότητα πρόσωπα. Εκεί, ο Τσίπρας έχει πάρει τα παθήματά του. Υπερεκτίμησε πολλούς, αν και ήταν φυσικό στην “πρώτη φορά αριστερά” να μάθει στου κασίδη το κεφάλι, όπως άλλωστε έτσι μαθαίνουν όλοι. Τώρα, ο Τσίπρας έρχεται με το πολιτικό κεφάλαιο της εξόδου από τα μνημόνια και την ρύθμιση του χρέους, αλλά και τις Πρέσπες που ο επόμενος παρέδωσε στους Τούρκους…