Μετεκλογικά σκίτσα – Η Αριστερά, η νίλα και η Ακροδεξιά

Σ’ αυτές τις εκλογές δεν αναμετρήθηκαν ιδεολογίες. Αντιπαρατέθηκε η ικανότητα να ξεχωρίσεις δυο γαϊδάρων άχυρα με ανίκανους καταφερτζήδες. Οι ανίκανοι στα δεξιά μπήκαν στη Βουλή με αγωνία και ιδρώτα, οι “αριστεροί” έπαθαν νίλα που το φυσάνε και δεν κρυώνει. Σ΄ αυτή την αναμέτρηση επικράτησε φυσιολογικά ο Μητσοτάκης, ο ηγέτης της σημερινής Δεξιάς. Μιας Δεξιάς μεταλλαγμένης από καιρό όχι μόνο στην Ελλάδα, από τον Σημίτη, αλλά σε όλη την Ευρώπη. 

Κοινό χαρακτηριστικό των δεξιών και σοσιαλιστικών/σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων (στην Ελλάδα το ΠΑΣΟΚ) είναι ότι κράτησαν τους τίτλους, τους άδειασαν από το ιδεολογικό και πολιτικό τους περιεχόμενο, δηλαδή την κυβερνητική πολιτική, και συνολικά μετατράπηκαν σε “δουλάκια” (ευγενικά: σε ακολούθους) της αμερικάνικης πολιτικής. Κατάληξη: Οι ΗΠΑ οδηγό για τα ευρωπαϊκά έχουν το «fuck Europe» της Νούλαντ. 

Εκτός τόπου και χρόνου ο ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα, μόλις έκλεισαν οι κάλπες νόμιζε ότι αν προτάξει τα στήθη του απέναντι στην υποτιθέμενη ακροδεξιά επέλαση θα πάρει παράσημο! Υπό τον όρο βεβαίως ότι η συμπόρευση με τον –υποτίθεται ακροδεξιό– Καμμένο θα έχει μπει στην κατηγορία “περασμένα-συγχωρεμένα-ξεχασμένα”. Εντάξει, αλλά ο παλιμπαιδισμός έχει όρια. Ούτε τις Πρέσπες ούτε την έκκληση σε ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής να ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ ξέχασε το φιλοθεάμον κοινό. Το βάραθρο έχει την εξήγησή του και απύθμενο βάθος. Ακόμα δεν είδαμε τίποτα, η παραίτηση είναι μόνο η αρχή.

Αλλαγή, είναι η μαγική λέξη, θυμίζουν οι υποτίθεται γνώστες της λαϊκής ψυχολογίας. Άλλο κόμμα. Αλλά το ίδιο κρασί σε άλλο μπουκάλι; Είσαι μ’ αυτούς που ξεπουλάνε τη χώρα ή είσαι εναντίον τους; Τι σημαίνει ότι ο “μεγάλος ΣΥΡΙΖΑ” έμεινε αιχμάλωτος του παλιού μικρού κόμματος; Να γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ πιο τουρκόφιλος κι από τον Νίκο Φίλη; Με τους παλιούς δεν μεγάλωσε ο ΣΥΡΙΖΑ;

Πολύς κόσμος πίστεψε ότι ο κ. Τσίπρας είναι ο άνθρωπος που θα απαλλάξει την Αριστερά από το άχθος του παρελθόντος, από τα περί αντεθνικής δράσης κλπ. Κι αυτός πήγε και υπόγραψε τις Πρέσπες! Και όχι μόνο αυτό, αλλά δείχνει ότι η “οδός Πρεσπών” δεν ήταν προτίμηση της συγκυρίας, αλλά η μόνη επιλογή. Οι της “Ακροαριστεράς” (π.χ. ΑΝΤΑΡΣΥΑ), τον ίδιο δρόμο της αντιπατριωτικής αριστεράς επέλεξαν και διόλου δεν ανησυχούν, ούτε ενοχλούνται. Θα τα συνηθίσει και ο νέος ΣΥΡΙΖΑ, εννοώ τα εκλογικά ποσοστά του μέλλοντός του. 

Η Ακροδεξιά στην Ευρώπη

Ποιον κατηγορούν σήμερα σε όλη την Ευρώπη ως ακροδεξιό; Όποιον δεν υπακούει τυφλά στην πολιτική της Υπερδύναμης. Δεν τους ενδιαφέρουν οι καθυστερημένοι (νοητικά και χρονικά) οπαδοί του Χίτλερ, αλλά όσοι δεν δηλώνουν εχθροί της Ρωσίας, της χώρας που νίκησε το ναζιστικό τέρας. Όσοι νοσταλγούν τον Ντε Γκώλ για μια Ευρώπη από τον Ατλαντικό ως τα Ουράλια, τους ευρωπαϊστές ρομαντικούς. Και βέβαια οι οπαδοί της παραδοσιακής οικογένειας με μπαμπά, μαμά και παιδιά.

Ο ένας απορρίπτει ότι είναι “ακροδεξιός”, αφού διαθέτει, λέει, γραπτές επιστολές του Χριστού, είναι, ας πούμε, “ευρηματικός”. Στον άλλο ενοχλούν οι γονυκλισίες σε θεό που αυτοί δεν πιστεύουν. Ο κ. Στίγκας είναι “γυρολόγος“, λένε. Έχει πάει με όλους από τον Σαμαρά ως τον Λεβέντη. Εντάξει, αλλά ακροδεξιός; Το κοινό τους σημείο, όλων, είναι ότι κάτι ψιθυρίζουν περί πατρίδας, ούτε καν θόρυβος, και πάντως όχι πρόταση, τι και πως να το κάνουμε, με αρχή, μέση και κατάληξη. Όπως θα όφειλε ένας αρχηγός κόμματος, τα στοιχειώδη. Έπεα πτερόεντα…

Αλλά κάποιοι τρέμουν μην ξεφύγει έστω ένας πόντος, ο πόντος “Κασιδιάρης”. Αλλά πόσο, πια, να τον ξεπλύνουν; Ο καθένας έχει ένα παρελθόν. Ο Κασιδιάρης της Χρυσής Αυγής ξεπλύθηκε, άραγε, από τα αναθέματα των νόμιμα εκλεγμένων αντιπάλων, ένα είδος κολυμπήθρας του Σιλωάμ, και θα παραδοθεί άμωμος στην κοινωνία; Μήπως μόνο για ψήφους γίνεται η δήθεν ιερή αγανάκτηση;

Ο Μητσοτάκης ξέρει ότι τον περιμένουν Συμπληγάδες. Και ότι μετά τον Οδυσσέα κανείς δεν ξέρει αν τις πέρασε κάποιος άλλος. Και πάντως στην Ελλάδα ουδέποτε άνθισε ο φασισμός και ο ναζισμός για λόγους κοινωνικούς και οικονομικούς. Αλλά και επειδή οι επικυρίαρχοι, Άγγλοι και Αμερικάνοι, δεν επιτρέπουν να ανθίσουν λουλούδια με ενοχλητικές μυρουδιές. Ο Μεταξάς,  γνώστης της διεθνούς σκακιέρας αλλά και του υπαίτιου της Μικρασιατικής Καταστροφής δεν είχε δυσκολία να το παίξει αγγλόφιλος. Στάση που υποδεικνύει ότι στην Ελλάδα η (όποια) ιδεολογία ακόμα και στο ηγετικό επίπεδο ήταν κυρίως πρόσχημα, χωρίς ουσιαστικό βάθος, αν και χρησίμευσε κατά καιρούς ως κινητήρια δύναμη. Οι πραξικοπηματίες συνταγματάρχες ήταν απλώς χαμηλής νοημοσύνης εκτελεστικά όργανα των Αμερικάνων.

Με τέτοια Ακροδεξιά (και αντίστοιχη Αριστερά) μπορούμε να πάμε σε καμιά ταβερνούλα να “πάνε κάτω τα φαρμάκια”. Με την πεποίθηση ότι στην Ελλάδα τα θαύματα κρατάνε τρεις μέρες και είναι μια χώρα όπου δεν πλήττει κανείς ποτέ.