Μήπως ο Βέλγος εισαγγελέας παραβιάζει τα δικαιώματα της Καϊλή;

Αναγκαζόμαστε να επανέλθουμε στο ζήτημα της κυρίας Καϊλή, καθώς πλέον πλήττεται καίρια η Ελλάδα. Για την Καϊλή ως πολιτικό πρόσωπο μπορούν όλοι να έχουν την άποψή τους. Προσωπικά, της έχουμε ασκήσει έντονη κριτική, ειδικά σε σχέση με το φιλοτουρκικό Κατάρ. Όχι σήμερα, που αντιμετωπίζει βαρύτατες κατηγορίες και λιθοβολείται πανταχόθεν, αλλά από το 2020.

Τώρα όμως η υπόθεση έχει περιέλθει σε νέα φάση, όπου, με μακάρια ιλαρότητα, οι ανθέλληνες ασχολούνται με πάρεργα και επουσιώδη, επιτρέποντας χυδαίες προσβολές στην αξιοπρέπειά μας. Το ζήτημα δεν προσφέρεται για υλακές στο Twitter, ούτε για μικροκομματική εκμετάλλευση. Κυβέρνηση και αντιπολίτευση διαθέτουν ευρεία επιλογή θεμάτων για να κονταροχτυπηθούν, από την ΑΔΑΕ και τις υποκλοπές, έως τον κ. Παππά και τον “Μάξιμο Σαράφη”, ανάλογα με τις προτιμήσεις της κάθε παράταξης.

Εκτός από τον πολιτικό λαϊκισμό για τον οποίο πολλοί ασχάλλουν, υπάρχει και ο δικαστικός λαϊκισμός. Οι Βρυξέλλες είναι μικρό μέρος, το οποίο συμβαίνει να γνωρίζουμε καλά. Ο κ. Μισέλ Κλεζ, τον οποίο ένιοι παρατηρητές με κεκτημένη ταχύτητα ανήγαγαν σε Βέλγο Χρήστο Σαρτζετάκη, καταγράφει, διαχρονικά, μία πληθωρική έως φαντασμαγορική παρουσία στα μέσα ενημέρωσης.

Με ασύδοτη οίηση και δοκησισοφία προβαίνει σε απαράδεκτες και ρατσιστικές δηλώσεις, οι οποίες, σε Ελλάδα και Κύπρο, δεν έχουν τύχει της προσοχής –αλλά και της απαξίας– που τους αρμόζει. Θα αναφερθούμε ενδεικτικά σε δύο πρόσφατες χαρακτηριστικές περιπτώσεις.

Οι χειρισμοί στην υπόθεση Καϊλή

Στις 8 Ιανουαρίου, σε συνέντευξή του στη γαλλόφωνη βελγική εφημερίδα L’Echo και δύο ημέρες αργότερα στη γαλλική διαδικτυακή εφημερίδα Mediapart (η δεύτερη συνέντευξη έχει αναδημοσιευθεί στα ιταλικά στο Fatto Quotidiano) ο κ. Κλεζ γνωματεύει ex cathedra επί παντός του επιστητού και προσβάλλει με σκαιότατες εκφράσεις τον ιταλικό λαό και την ιταλική κοινωνία. Οι Ιταλοί δεν είναι σαν εμάς, έχουν αγανακτήσει και πράττουν ορθότατα.

Ισχυρίζεται ο κ. Κλεζ ότι η «το 50% της [ιταλικής] οικονομίας βρίσκεται σήμερα στα χέρια μαφιών όπως η ‘Ndrangheta και η Cosa Nostra». Που τα βρήκε αυτά; Είναι απαράδεκτο για οιονδήποτε, πόσο μάλλον για έναν εν ενεργεία ανώτατο δικαστικό λειτουργό, να εκτοξεύει τέτοιες αθλιότητες χωρίς καμία τεκμηρίωση. Επειδή πρέπει να βουτάμε τη γλώσσα στο μυαλό προτού κατηγορήσουμε ολόκληρους λαούς, αρκεί εδώ να καταγράψουμε ότι, σύμφωνα με μελέτες της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και του Ινστιτούτου Bruno Leoni, το ΑΕΠ της Ιταλίας είναι περίπου 1,8 τρισεκατομμύρια ευρώ, συμπεριλαμβανομένου ενός 11% περίπου της άτυπης οικονομίας.

Αν τα πράγματα είχαν όπως ισχυρίζεται ο κ. Κλεζ, οι μαφίες θα διαχειρίζονταν περίπου 900 δισεκατομμύρια ετησίως, περισσότερο από το ΑΕΠ του Βελγίου και της Αυστρίας μαζί. Σε ό,τι αφορά στον τζίρο των ιταλικών εγκληματικών οργανώσεων, οι πλέον αξιόπιστες εκτιμήσεις θέτουν τον πήχη πολύ χαμηλότερα, περίπου στο 1 % του ιταλικού ΑΕΠ (ναι, τόσο χαμηλά).

Ακόμη πιο αποκρουστικά είναι όσα υποστηρίζει ο κ. Κλεζ, για το πώς διαπραγματεύεται συμφωνίες με κατηγορουμένους. Αξίζει εδώ να παραθέσουμε στα γαλλικά το πρωτότυπο κείμενο: «La transaction est utile à condition que ce soit le parquet qui négocie avec un revolver sur la tempe des personnes poursuivies». Mάλιστα, έτσι ακριβώς!

Εάν αύριο ένας Έλληνας ανώτατος δικαστικός λειτουργός έβγαινε και δήλωνε τέτοια πράγματα για “περίστροφο στον κρόταφο”, όλοι αντιλαμβάνονται το τι θα επακολουθούσε. Kαι αυτό επειδή η Ελλάδα, στην πράξη, βρίσκεται πιο μπροστά από το Βέλγιο στον σεβασμό του κράτους δικαίου, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του νομικού πολιτισμού, για τον οποίο οι λαοί της Ευρώπης δικαίως σεμνύνονται.

Η μεταχείριση της Καϊλή

Ερχόμαστε τώρα σε όσα καταγγέλλουν οι δικηγόροι της κυρίας Καϊλή για βασανιστήρια. Οι βελγικές αρχές δεν έχουν προβεί σε διάψευση, τοσούτω μάλλον καθώς φέρεται ότι υφίστανται οπτικά τεκμήρια. Σε περίπτωση που ισχύει η καταγγελία, η κατάσταση είναι τρομακτική και πρέπει να υπάρξουν συνέπειες. Ήδη η Ντέμπορα Μπεργκαμίνι, αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος στην Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης, έχει κινητοποιηθεί.

Έχουν χάσει αξιοπιστία οι ημέτεροι δικαιωματιστές, πλείστοι εκ των οποίων χρηματοδοτούνται αδρώς μέσω παρένθετων προσώπων. Εάν μια Αλβανή κρατούμενη σε κελί του Αστυνομικού Τμήματος Ομονοίας, ή μία Πακιστανή κρατούμενη σε κελί του Λιμεναρχείου Κω είχε προβεί σε παρόμοια καταγγελία, θα είχε γκρεμιστεί το σύμπαν και ορθώς, διότι όλοι οι άνθρωποι έχουν δικαιώματα και αξιοπρέπεια. Είναι λιγότερο άνθρωποι οι Έλληνες και οι Ελληνίδες;

Φορέας των δικαιωμάτων είναι κάθε άνθρωπος, είτε τον συμπαθούμε, είτε όχι. Αλλιώς, είμαστε υποκριτές. Ο Ράμζι Κλαρκ έλεγε ότι «δικαίωμα δεν είναι αυτό που σου δίνει κάποιος, είναι αυτό που κανείς δεν μπορεί να σου πάρει». Ο κ. Κλεζ διεκδικεί για τον εαυτό του το ρόλο του Αγαθοκλή των Συρακουσών: «…ἤγοντο δὲ καὶ γυναῖκες ὅσαι μετεῖχον οἰκειότητος ἢ συγγενείας καὶ καθόλου πᾶς ὁ μέλλων τῇ καθ᾽ αὑτὸν τιμωρίᾳ λύπην ἐμποιῆσαι τοῖς ἐπὶ τῆς Λιβύης ἀπολειφθεῖσι».

Στην Ευρώπη και την Ευρωπαϊκή Ένωση του 21ου αιώνα, αυτά δεν μπορούν να περάσουν. Ανάμεσα στους θνητούς ανθρώπους, ο δικαστής είναι αυτός που περισσότερο προσομοιάζει σε Θεό. Τρομακτική η δύναμη να στερείς την ελευθερία από συνάνθρωπο· προτού αρπάξεις τη θήκη με τους κεραυνούς, πρέπει να έχεις διδαχθεί ταπεινότητα και μέτρο.

Να μην είμαστε αφελείς. Το punctum quaestionis είναι, δυστυχώς, ότι στο Βέλγιο του 2023 επιβάλλεται να ενεργήσουμε ώστε Έλληνες πολίτες να απολαύουν στοιχειωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Δεν μπορεί να γίνεται ανεκτός ο νέος διασυρμός Ελλήνων και Ιταλών ως “συμμορία κλεφτών του Νότου”, για να πέσει στα μαλακά η κα φον ντερ Λάιεν και να ικανοποιηθεί η κενοδοξία (και, ίσως, η αυριανή πολιτική σταδιοδρομία…) του όποιου “καθαρσιολόγου”.