Μονόδρομος για τη χώρα μια νέα πολιτική με μια νέα κυβέρνηση

Τα Τέμπη ήταν αποτέλεσμα συσσωρευμένων παθογενειών της πολιτικής και κοινωνικής μας ζωής, τις οποίες ο κ. Μητσοτάκης και η κυβέρνησή του δεν θέλησαν να αγγίξουν. Ίσως και να τις επιδείνωσαν. Όμως είναι αυτές οι τεράστιες παθογένειες που κρατούν την χώρα καθηλωμένη.

Στο μέσον της θητείας της κυβέρνησης επήλθαν σαρωτικές αλλαγές στον κόσμο, απέναντι στις οποίες η Ελλάδα είτε δεν μπορεί να προσαρμοστεί (λόγω ιδεοληψιών του πρωθυπουργού της), είτε δεν γίνεται αποδεκτή από τον πυρήνα που διαμορφώνει τις εξελίξεις (λόγω αφελούς διπλωματικής έκθεσής της το προηγούμενο διάστημα). Η εξωτερική πολιτική της χώρας υπήρξε παιδαριωδώς ιδιοτελής τα τελευταία χρόνια, γι’ αυτό απαιτείται νέα κυβέρνηση.

Παρά την εμμονή του –λόγω εξουσιομανίας– να παραμείνει στην κυβέρνηση, ο κ. Μητσοτάκης δεν θα τα καταφέρει. Και αν τα καταφέρει, επειδή οι διεθνείς πόλοι διαμόρφωσης πολιτικής δεν δίνουν καμιά σημασία στον ελληνικό παράγοντα, θα προσφέρει κάκιστες υπηρεσίες στον τόπο. Είναι εθνική ανάγκη η παραίτηση της κυβέρνησης και η αναζήτηση πολιτικής διεξόδου.

Απονομιμοποίηση Μητσοτάκη

Η άμεση προσφυγή στις κάλπες βρίσκει ένα αποδιαρθρωμένο πολιτικό σύστημα και, μάλλον δεν ενδείκνυται. Τα κόμματα δεν είναι, ακόμη, οργανωμένα μετά το σοκ των μνημονίων που υπέστησαν. Ούτε μια κυβέρνηση τεχνοκρατών αποτελεί λύση. Μια κυβέρνηση τεχνοκρατών δεν έχει τη λαϊκή νομιμοποίηση και δεν μπορεί να προβεί σε μεγάλες αλλαγές και επιλογές κατευθύνσεων που είναι άμεσα αναγκαίες.

Η επιλογή είναι μια πολιτική κυβέρνηση με βασικό πυρήνα τη ΝΔ που κέρδισε τις εκλογές, άρα, τύποις θα διαθέτει την δεδηλωμένη νομιμοποίηση, με τη συμμετοχή, όμως, ικανών στελεχών της αντιπολίτευσης καθολικά αποδεκτών.  Και τέτοια πρόσωπα υπάρχουν. Αυτήν τη στιγμή η δυναμική και του διεθνούς αλλά και του ευρωπαϊκού συστήματος  λειτουργεί σαν να μην υπάρχει Ελλάδα. Η χώρα έχει περιθωριοποιηθεί και κανείς δεν σκέφτεται να την καλέσει σε καμιά από τις διασκέψεις που διαμορφώνουν το μέλλον της Ευρώπης και του κόσμου. Η συμμετοχή της στο επικείμενο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο είναι θεσμική.

Εκτός αμυντικής αρχιτεκτονικής

Φανταστείτε μια νέα αρχιτεκτονική ευρωπαϊκής ασφαλείας στην οποία θα συμμετέχουν το Ηνωμένο Βασίλειο και η Τουρκία και θα είναι εκτός η Ελλάδα. Υπενθυμίζω ότι στρατηγικός στόχος της ένταξης της Ελλάδας στην ΕΟΚ ήταν η διασφάλιση της ακεραιότητας της χώρας και δευτερευόντως τα οικονομικά οφέλη. Το αποκαλούμενο και δόγμα ένταξης περιλάμβανε και την αρχή ότι η χώρα θα επεδίωκε να συμμετάσχει στον, κάθε φορά, διαμορφούμενο σκληρό πυρήνα της ευρωπαϊκής σύγκλισης ώστε να επηρεάζει τις αποφάσεις.

Με τις τρέχουσες εξελίξεις η χώρα κινδυνεύει να μείνει εκτός κάθε αμυντικής αρχιτεκτονικής της Ένωσης. Στον εξωτερικό κύκλο που θα ανήκει θα είναι αποδέκτης αποφάσεων ενός πυρήνα, στον οποίο θα συμμετέχει το Ηνωμένο Βασίλειο και η Τουρκία. Αν, δηλαδή, χρειάζεται κάτι από πλευράς αμυντικής υποστήριξης η χώρα, θα το ζητά από ένα διευθυντήριο, στο οποίο θα συμμετέχει η Τουρκία αλλά όχι η Ελλάδα! Η Αθήνα, θα ζητά από την Άγκυρα να εγκρίνει πολιτικές και υποστήριξη που θα κατευθύνεται εναντίον της. Βιασμός της λογικής.

Υπάρχει, πάντα, και η άποψη που υποστηρίζει ότι η Τουρκία που θα συμμετέχει σε έναν τέτοιο πυρήνα ευρωπαϊκής ασφάλειας θα είναι διαφορετική. Κανείς αναλυτής δεν μπορεί να αποδεχτεί ότι η Τουρκία θα υποχωρήσει από αξιώσεις της, τις οποίες θεωρεί ζωτικές, για να συμμετάσχει στον πυρήνα της ευρωπαϊκής αρχιτεκτονικής. Αντιθέτως, θέλει να συμμετάσχει στον πυρήνα της Ευρώπης για να ενισχύσει τις αξιώσεις της και να αποδυναμώσει την ελληνική και κυπριακή επιρροή.

Νέα πολιτική από νέα κυβέρνηση

Αυτές τις εξελίξεις η κυβέρνηση Μητσοτάκη τις παρακολουθεί από μακριά. Και καθώς έχει εξασθενίσει δεν βρίσκει κανέναν υποστηρικτή στην ΕΕ, στον οποίο θα μπορούσε, έστω και παρακλητικά, να απευθυνθεί.  Επιδείνωσε, όμως, ο κ. Μητσοτάκης τη διεθνή θέση της χώρας και με την επίδειξη ελάχιστης διπλωματικότητας, καθώς διαχειριζόταν τις διεθνείς εξελίξεις. Αυτήν τη στιγμή οι σχέσεις της Αθήνας είναι επικίνδυνα διαταραγμένες με τη Μόσχα, το κλίμα που εισπράττεται από την Ουάσιγκτον είναι απορριπτικό της κυβέρνησης Μητσοτάκη (φρόντισε γι’ αυτό ο επικεφαλής της) και αδιάφορο για τον ρόλο της χώρας, ενώ στην ΕΕ κανείς δεν θυμάται ότι υπάρχει και η Αθήνα.

Μια νέα, λοιπόν, κυβέρνηση θα μπορούσε να δώσει βαρύτητα στην αποκατάσταση των διαταραγμένων σχέσεων της χώρας με διεθνείς δρώντες – ο κ. Μητσοτάκης είναι “κόκκινο πανί”, δεν μπορεί να το κάνει. Χρειάζεται σύγκλιση με τις ΗΠΑ στην οικονομία και στην άμυνα ως αποτρεπτικού παράγοντα, όχι ως εξαγορά προστασίας. Χρειάζονται κινήσεις για ενίσχυση της κοινωνικής συνοχής, αναγκαίες συνταγματικές αλλαγές και επιτέλους να τεθεί επί τάπητος και το δημογραφικό. Η λύση της ελληνοποίησης μεταναστών δεν μπορεί να είναι η μοναδική.

Σύμφωνα με δημοσίευμα του SLpress.gr η Τουρκία καλπάζει δημογραφικά και η Ελλάδα βουλιάζει. Η μόνη ελπίδα που διαφαίνεται στον ορίζοντα είναι το Κουρδικό. Αν στην Τουρκία προχωρήσουν οι αλλαγές που σηματοδοτούν οι εξελίξεις στο Κουρδικό θα έχουμε σε βάθος χρόνου μια άλλη Τουρκία. Αλλά μέχρι τότε τα αποτελέσματα της εξάρτησης της χώρας θα είναι μη αντιστρεπτά. Εκείνο που κατάφερε μέχρι σήμερα το ελληνικό πολιτικό σύστημα είναι να δορυφοροποιήσει τη χώρα απέναντι στην Τουρκία και να εξαρτάται η αμυντική κάλυψή της από αποφάσεις της Άγκυρας.

Είναι ο ορισμός του οξύμωρου! Ο κ. Μητσοτάκης έχει μια τελευταία ευκαιρία να προσφέρει στη χώρα. Ας την σκεφθεί δρομολογώντας ο ίδιος τις εξελίξεις.