Μπορεί να εκφραστεί ενιαία ο “πατριωτικός χώρος”;

Αυτό που λείπει δραματικά από τον πολιτικό βίο της σύγχρονης Ελλάδας, κατά ομολογία μεγάλης μερίδας των πολιτών, είναι ένα μεγάλο “πατριωτικό κόμμα”. Ένας πολιτικός χώρος όπου –ανεξαρτήτως των άλλων ιδεολογικών στοιχείων– θα προέχει το συμφέρον του έθνους και του κράτους μας κι αυτό θα χαράσσει την εξωτερική και την εσωτερική πολιτική του, με στόχο την συλλογική μας επιβίωση και ανάπτυξη. Οι επικείμενες εθνικές εκλογές έχουν φέρει στο προσκήνιο και πάλι την σχετική συζήτηση, αλλά αξίζει να προηγηθεί ένας σχετικός προβληματισμός για τα αίτια της σημερινής κατάστασης.

Κανένας λογικός άνθρωπος δεν θα αρνηθεί ότι σε όλα ενδεχομένως τα μεγάλα κόμματα υπάρχουν ηθικά στοιχεία, που διαθέτουν πατριωτικά αισθήματα και έγνοια για το γενικό καλό. Αυτό είναι κάτι που δοθείσης ευκαιρίας εκδηλώνεται, αλλά ταυτοχρόνως δείχνει και τα όριά του, ή αυτά είναι η κομματική γραμμή, ή κάποιοι απαράβατοι όροι που δεν έχουν διατυπωθεί δημοσίως, αλλά όλοι τους αποδέχονται.

Πρόκειται για την ανάγκη πολιτικής τους επιβίωση που τους κρατά στον κομματικό τους χώρο ή κάποια ιδεολογία, κάποια βιώματα και συμφέροντα που τους δένουν επί χρόνια εκεί; Ποικίλουν κατά περίπτωση οι απαντήσεις, όμως παραμένει το γεγονός ότι υπάρχει ένα σημαντικό ανθρώπινο δυναμικό εγκλωβισμένο στα κατεστημένα κοινοβουλευτικά κόμματα (τα οποία δυστυχώς νομιμοποιούν την καταστροφή μας!), γεγονός που αποτελεί τροχοπέδη για την δημιουργία ενός άλλου πολιτικού πόλου. Τι άλλο εμποδίζει την διαμόρφωση ενός τέτοιου “πατριωτικού πόλου”, που τόσοι (υποτίθεται ότι) τον αποζητούν; Οι αντικειμενικές συνθήκες στο διεθνές περιβάλλον, η δεινή κατάσταση της ελλαδικής κοινωνίας, ή το ποιόν των αυτοφερόμενων αρχηγών; Όλα αυτά ως αιτίες δεν είναι άμοιρα αλήθειας.

Διεθνώς βλέπουμε ότι το ψευτοδημοκρατικό καθεστώς στις δυτικές χώρες (και στην ΕΕ) είναι πανίσχυρο και καταφέρνει να ελέγξει ή να ενσωματώσει εγχειρήματα τύπου Πέντε Αστέρων, Σαλβίνι, Μελανσόν και Λεπέν, ώστε να παραμείνει το γκουβέρνο στους τραπεζίτες. Ακόμη κι όταν μια αναπάντεχη εθνολαϊκή νίκη επιτευχθεί στην κάλπη (Τραμπ, Brexit), είναι εξαιρετικά δύσκολο να καρπίσει και να αποδώσει τα αναμενόμενα. Λογικά, λοιπόν, όταν στις μητροπόλεις υπάρχει τέτοια κυριαρχία, αναμένει κανείς μία πολύ επαχθέστερη στις “αποικίες”. Είναι, όμως, αυτός λόγος για να μην επιχειρείται τίποτε το σοβαρό, όταν μάλιστα εδώ τα προβλήματα έχουν σπάσει κάθε όριο αντοχής;

Φτώχεια και απουσία οράματος

Προβάλλεται συχνά η οικονομική δυσχέρεια της ελλαδικής κοινωνίας, σε συνδυασμό με την απουσία οράματος (τύπου Μεγάλης Ιδέας, αταξικής κοινωνίας ή έστω Αλλαγής) και την υποχώρηση της πολιτικοποίησης. Ισχύουν βεβαίως κι αυτά, αλλά για να είμαστε δίκαιοι πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι ο λαός μας την τελευταία εφιαλτική δωδεκαετία πάλεψε με πολλά. Διαδήλωνε επί μήνες κατά των Μνημονίων, έριξε στο 19% την ΝΔ και στον Καιάδα το ΠαΣοΚ, ψήφισε 62% ΟΧΙ στα μούτρα της Ευρώπης, αποδοκίμασε σκληρά τη νατοϊκή προδοσία της Μακεδονίας που διεκπεραίωσε ο ΣΥΡΙΖΑ… Κόπωση κι απογοήτευση μπορεί να υπάρχουν, όμως και η διάθεση που τεκμαίρεται δεν μπορεί να έχει εξαλειφθεί.

Ποιος, λοιπόν, μπορεί να εμπνεύσει τον κόσμο και να διαχειριστεί το εναπομείναν κεφάλαιο αντιστασιακού πνεύματος; Πάντως όχι τα ρετάλια του καθεστώτος, ούτε οι βαλτοί του συστήματος εξουσίας, ούτε οι γραφικοί αρχηγίσκοι – και είναι δύσκολο να πεις τι απομένει στον χώρο αν αφαιρεθούν οι προηγούμενοι. Ευτυχώς οι δύο πρόσφατες κρίσεις (πανδημία, πόλεμος στην Ουκρανία) έκαναν μία καλή εκκαθάριση και είναι πλέον σαφές ποιος είναι με την υπερεθνική πολιτικο-μιντιακή εξουσία και ποιος με τον λαό και τελικά με τον άνθρωπο. Το γιατί απέχουν οι επαρκείς πολίτες από τέτοια εγχειρήματα έχει προφανείς εξηγήσεις –ιδιώτευση, απογοήτευση, αίσθηση αδυναμίας έναντι του καθεστώτος– αλλά έχει κι άλλη μία που θα παρατεθεί κατωτέρω.

Το ανομολόγητο πρόβλημα της μεταπολιτευτικής κοινωνίας, αυτό που απαντά στο ερώτημα «μα γιατί κανένας δεν μιλάει, δεν κάνει τίποτα;», είναι η διαφθορά. Είναι η συμμετοχή στην παρανομία, μικρή ή μεγάλη, έτσι όπως την “κοινωνικοποίησε” το ΠαΣοΚ, αρχής γενομένης στα χρόνια του Ανδρέα, στο όνομα της αναίρεσης του κράτους της Δεξιάς. Καταργώντας ιεραρχίες, κριτήρια και θεσμικές λειτουργίες, κατέβασε την αυθαιρεσία και την ατιμωρησία στο σύνολο της κοινωνίας.

Η κατάσταση εξετράπη στα επόμενα χρόνια, με αποτέλεσμα σήμερα η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων να είναι κάπου “εκτεθειμένη”, να νιώθει ότι αν κάποιος άνωθεν θελήσει να την πιέσει θα βρει το πάτημα. Δεν είναι δηλαδή μόνο το αίσθημα της συνενοχής για τον παρακμιακό κατήφορο της χώρας, αλλά και η βάσιμη πεποίθηση πως το σύστημα (που κάποτε σε ευνόησε ή έκανε τα στραβά μάτια) έχει ανά πάσα στιγμή την δυνατότητα να σε συντρίψει, ή έστω να σε καταδείξει ως αναξιόπιστο.

Άβουλοι κυρ-Παντελήδες

Πώς λοιπόν θα βγεις μπροστά για κάτι νέο και καθαρό όταν κι εσύ κάπως επωφελήθηκες από την υπάρχουσα κατάσταση; Μα –θα αντέτεινε κάποιος– είναι όλοι συνένοχοι, μετείχαν όλοι στην διαπλοκή, δεν υπήρχαν κοινωνικά στρώματα αμέτοχα; Προφανώς και ένα μέρος του λαού ήταν εκτός νυμφώνος, το θέμα είναι τι πολιτική συγκρότηση, τι κοινωνική επιφάνεια και ποιες οικονομικές δυνατότητες έχει.

Ας πούμε καταληκτικά ότι η υπεράσπιση της πατρίδας και κάθε συλλογικότητας στον Δυτικό Κόσμο είναι σήμερα συνταγή ήττας. Η εκτίμηση αυτή δεν πηγάζει από εθνικιστικά ή κοινωνιστικά ιδεώδη, που άλλοτε για μια μερίδα του πληθυσμού ήταν αυτονόητα. Είναι μια επιλογή κόντρα στην διατεταγμένη αποσύνθεση του κοινωνικού σώματος, στο καθολικό πρόταγμα του ατομισμού, οπότε σηκώνοντας μια τέτοια σημαία είσαι αυθωρεί αποσυνάγωγος. Πόσοι αντέχουν την περιθωριοποίηση; Και καλό είναι να μην ξεχνάμε ότι για κάθε σοβαρό περιστατικό τα αφεντικά έχουν και το αντίστοιχο φάρμακο, όπως είδαμε με Κασιδιάρη-Λαγό και βλέπουμε με Παππά-Παπαγγελόπουλο, για να μην αναφερθούμε σε Φουντούλη-Καπελώνη.

Έτσι, ανεπαισθήτως, γίναμε μια κοινωνία κυρ-Παντελήδων που βολεύεται στη μιζέρια με τα κυβερνητικά επιδόματα και δεν αναζητά εργασία. Σηκώνει τα μανίκια για να γίνει πειραματόζωο κι όχι για να παλέψει. Ψηφίζει κομματικές “συμμορίες” και δεν ρισκάρει πολιτικές περιπέτειες. Άλλωστε, σε τελική ανάλυση, τί σημαίνει “πατρίδα”, μήπως δεν είναι κι αυτή μια φαντασιακή κοινότητα, όπως μας λένε καθηγητάδες της Κοινωνικής Επιστήμης αυτοπροσώπως; Δεν είμαστε τίποτε αρνητές της, Θεός φυλάξοι!