Mπορεί να πείσει ο ανακυκλωμένος Τσίπρας;

Η κληρονομιά στα πολιτικά κόμματα βγάζει συχνά νόθους, στρεβλούς απογόνους. Σήμερα οι τίτλοι, (Αριστερά-Άκρα Δεξιά) είναι νοθευμένοι, δεν εκφράζουν την πραγματικότητα, αλλά τα συμφέροντα αυτών που έχουν την ισχύ να τους επιβάλλουν στο ανώνυμο πλήθος. Δεν μπορεί ταυτόχρονα να τοποθετούνται στην “ακροδεξιά” η Λεπέν και η Μελόνι, πρωθυπουργός της Ιταλίας και φιλοαμερικανίδα. Ο κ. Τσίπρας αποφεύγει την προσωπική παρουσία στη σκηνή. Θεωρώντας, μάλλον, ότι “είναι καλύτερα να μας ακούνε παρά να μας βλέπουνε”, όπως έλεγαν παλιά. Και έτσι, όμως, έχει δυο σημαντικά προβλήματα, άλυτα.

Το πρώτο είναι ότι παραβίασε ένα στοιχειώδη βασικό κανόνα: Αυτός που εμφανίζεται ως αρχηγός, είναι αυτός που καλεί να συσπειρωθούν γύρω του οι οπαδοί, με βάση την προσωπικότητά του και, αν είναι ήδη γνωστός, από τη δράση του στο παρελθόν.

Στην περίπτωση αυτή έγινε η χειρότερη επιλογή, ούτε εχθρός του κ. Τσίπρα θα έκανε αυτό το λάθος, να μας επιβεβαιώσει με χίλιους τρόπους ότι ο αρχηγός έχει την ολόψυχη στήριξη Ισχυρών Κεφαλαιούχων, μεγαλομέτοχων κάποιων ΜΜΕ. Ατόπημα που ούτε ερασιτέχνης δεν θα έκανε για έναν ηγέτη της Αριστεράς. Οι ηγέτες της Δεξιάς ή του Κέντρου έχουν αυτονόητη την υποστήριξη των πλουσίων. Στην Αριστερά δεν την διαφημίζουν, τουλάχιστον.

Το δεύτερο λάθος είναι ότι δεν ήξερε πως να αποφύγει να εμφανιστεί ως διασπαστής της όποιας Αριστεράς υπάρχει σήμερα. Ίσως νομίζει ότι έτσι θα απομακρύνει κάθε υποψία ότι διατηρεί ίχνη του αριστερού παρελθόντος -αν αυτό υπήρξε ποτέ επί της ουσίας. Το τρίτο λάθος είναι ότι δεν θέλησε ούτε καν ενδιαφέρθηκε να εμφανιστεί ως εκείνος που ενώνει τις ευρύτατες “δημοκρατικές δυνάμεις”, για να νικηθεί ένας ισχυρός αντίπαλος, όπως η σημερινή Δεξιά του κ. Μητσοτάκη, που δεν περνάει και την καλύτερη περίοδο της πολιτικής του ζωής. Δηλαδή ο κ. Τσίπρας δεν έβγαλε από την φαρέτρα του τίποτα που να ενθουσιάσει, να πείσει, να καθησυχάσει τον κόσμο. Είναι άδειος. Είναι ένα κουτσό άλογο.

Το τελευταίο λάθος δεν ήταν μόνο ο πρώην αρχηγός του υποτίθεται αριστερού ΣΥΡΙΖΑ που το έκανε. Ήταν η αποχή της ηγεσίας της σημερινής Αριστεράς από το πένθος για την οριστική απουσία του “Νιόνου” από τη ζωή.

Μπορεί να πείσει ο Τσίπρας

Επί Φλωράκη και Κύρκου, η Αριστερά δεν ήταν πάντα παρούσα δίπλα στον Μίκη. Αλλά τον τίμησε, όταν έφυγε από τη ζωή κι ας είχε γίνει έως και υπουργός σε κυβέρνηση της ΝΔ. Τότε η Αριστερά, και στην πιο “σκληρή” της εκδοχή, ήξερε να τιμά τα παιδιά της, ακόμα και όταν ξέφευγαν, και οπωσδήποτε ήξερε πως να αγγίζει την ψυχή των ανθρώπων. Και πάντως είχε ταυτότητα, είχε τιμή και ως εκ τούτου είχε υπόσταση.

Αλήθεια είναι ότι δεν φταίει αποκλειστικά αυτός. Απευθύνεται σε ένα κοινό, την Αριστερά, που εξαφανίζεται από τον πολιτικό χάρτη, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε όλη την Ευρώπη. Ο ΣΥΡΙΖΑ άφησε την ανάμνηση ότι καλύτερα να αποφύγουμε το δις εξαμαρτείν με τους συγκεκριμένους. Τελικά, το όλον πράγμα περί την υποψηφιότητα Τσίπρα θυμίζει “ξαναζεσταμένα μακαρόνια”, φαΐ που και οι πιο πεινασμένοι το αποφεύγουν.