Μπορεί ο Ανδρουλάκης να αναστήσει το brand name ΠΑΣΟΚ;

Η νίκη του Νίκου Ανδρουλάκη επί του Γιώργου Παπανδρέου δεν συμβολίζει μόνο μια ισχυρή αντίδραση των πολιτών στο νεποτισμό και μια κραυγή της περιφέρειας απέναντι στο κράτος των Αθηνών, αλλά και μια περιφρόνηση προς τη διαφθορά στελεχών του ΠΑΣΟΚ, προς τους βαρόνους, την παράδοση της χώρας στην Τρόικα και των ελληνικών ομολόγων στο αγγλικό δίκαιο.

Δεν υπάρχει επίσης αμφιβολία ότι η νίκη του Ανδρουλάκη οφείλεται στους λοχαγούς και στους ταγματάρχες του κομματικού μηχανισμού, αλλά και στην καθοδήγηση του μεγάλου στρατηγού του πράσινου παρασκηνίου. Οι επιλογές του για την Κοινοβουλευτική Ομάδα δείχνουν αφ’ ενός ότι αυτός θα ορίσει το εσωκομματικό παιγνίδι, αφ’ ετέρου ότι θα προχωρήσει ενωτικά, που σημαίνει ότι δεν θα διστάσει να καθαρίσει το τοπίο από τα “ζιζάνια”. Είναι ο μόνος τρόπος άλλωστε να εκθέσει τον Παπανδρέου που, όπως ό ίδιος διεμήνυσε, θα συνεχίσει να αγωνίζεται για τις ιδέες του στο συνέδριο. Δεν υπάρχει, τέλος, αμφιβολία πως ο Ανδρουλάκης θα τα πάει καλά στα οργανωτικά.

Το ζήτημα είναι τι θα κάνει με τα υπόλοιπα, ώστε η αναστάτωση που δημιουργήθηκε στην κυβέρνηση και στην αξιωματική αντιπολίτευση και η όποια αισιοδοξία δημιουργήθηκε στον χώρο της Κεντροαριστεράς να αποκτήσουν πολιτικό περιεχόμενο και κυρίως να εγγράψουν, όταν θα έρθει η ώρα, πραγματικό πολιτικό αποτέλεσμα. Ήδη, η δημοσκόπηση της ΚΑΠΑ Research ανέβασε το ΚΙΝΑΛ στην πρόθεση ψήφου από το 6,2% στο 11,6%!

Αυτός ο διπλασιασμός οφείλεται εν μέρει και στην δημοσιότητα που παρέχεται στον Ανδρουλάκη από τα μιντιακά συστήματα και ό,τι κρύβεται πίσω από αυτά. Σε πολλά άρθρα έχουμε επισημάνει ότι οι εξωθεσμικοί παράγοντες αντιλαμβάνονται και στηρίζουν δύο πράγματα: Το πρώτο είναι η ανάγκη να στηριχθεί η ελληνική κοινωνία, η οποία τελεί σε κατάσταση βρασμού επί πολλά χρόνια, όχι τόσο με επιδόματα, αλλά με ένα αποτελεσματικό Κράτος Πρόνοιας, Το δεύτερο είναι να σταθεροποιηθεί η ανάπτυξη και η προσέλκυση σημαντικών άμεσων ξένων επενδύσεων κι αυτό θα διευκολυνθεί εάν διευθετηθούν οι ελληνοτουρκικές σχέσεις και το Κυπριακό.

Ο Ανδρουλάκης και το “νέο Ελσίνκι”

Στο πρώτο σκέλος των επενδύσεων εντάσσεται και η επιστροφή των αφορολόγητων ελληνικών δισεκατομμυρίων που είναι παρκαρισμένα στην Ελβετία και σε άλλους φορολογικούς παραδείσους. Η συστηματική εξαγορά του ελληνικού παραγωγικού ιστού από ξένα συμφέροντα έχει προβληματίσει πολλούς κορυφαίους επιχειρηματικούς παράγοντες που βλέπουν έντρομοι τον ραγδαίο αφελληνισμό του τουριστικού κλάδου, των τροφίμων, των τραπεζών, της τεχνολογίας, των επικοινωνιών κ.ο.κ.

Ο Νίκος Ανδρουλάκης, από τα λίγα επί της ουσίας που είπε κατά την προεκλογική φάση για την αρχηγία του ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ είναι ότι τάσσεται υπέρ ενός “νέου Ελσίνκι”, κάτι που προτείνει και ο Αλέξης Τσίπρας. Ως γνωστόν, στο Ελσίνκι δεν άνοιξε μόνο η πόρτα για την ένταξη της Κύπρου που αναμφίβολα ήταν μια τεράστια διπλωματική επιτυχία. Άνοιξε ταυτόχρονα και η κερκόπορτα για τις κλιμακούμενες τουρκικές διεκδικήσεις, αφού εκτός από την παραπομπή στη Χάγη του ζητήματος της υφαλοκρηπίδας, προέβλεπε και την παραπομπή «κάθε εκκρεμούς συνοριακής διαφοράς και συναφή θέματα». Ο Κώστας Καραμανλής σωστά “πάγωσε” το όλο θέμα…

Τώρα το πως εννοεί το “νέο Ελσίνκι” ο Νίκος Ανδρουλάκης, θα το μάθουμε μάλλον στο συνέδριο. Όμως, αυτό που έχει σημασία είναι ότι έκτοτε έχουν αλλάξει πολλά τόσο στις διεθνείς ισορροπίες, όσο και στα ενεργειακά κοιτάσματα που πιθανότατα υπάρχουν στην δυνάμει ελληνική ΑΟΖ. Συνεπώς, ο Ανδρουλάκης πρέπει να προσέξει πολύ να μην γίνει το όχημα των ξένων στρατηγικών και συμφερόντων, όπως έγινε ο Τσίπρας που φορτώθηκε ό,τι ο Σαμαράς είχε αρνηθεί.

Θέσεις, πρόγραμμα, όραμα

Εδώ τίθεται και ένα ιδεολογικό ζήτημα περί πατριωτισμού που αποτελεί κεντρικό πυλώνα του ανδρεοπαπανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ. Θα μπορέσει ο Νίκος Ανδρουλάκης να ανακαινίσει την ιδεολογία του χώρου με όρους 21ου αιώνα; Γιατί και ο πατριωτισμός κακοποιήθηκε πολύ κατά την τελευταία δεκαετία. Η κοινή γνώμη, αλλά κυρίως ο κόσμος της Κεντροαριστεράς είναι πολύ ευαίσθητος πια σε πολλά επίπεδα…

Μέχρι τώρα ο πολιτικός λόγος του Νίκου Ανδρουλάκη ήταν ίσιος, αποδείχθηκε τακτικά σωστός, αλλά ούτε συναρπαστικός, ούτε εμπνευστικός ήταν. Για τις ανάγκες και το επίπεδο της εποχής ήταν κενός. Κάποια στιγμή, το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ θα αποκτήσει θέσεις και πρόγραμμα. Αν πέσει στην παγίδα της πράσινης ανάπτυξης, του σοσιαλδημοκρατικού βερμπαλισμού και της τυφλής ευρωλαγνείας δεν θα πάει μακριά.

Οι θέσεις και το πρόγραμμα ενός κόμματος, ειδικά του ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ αυτή τη μεταβατική περίοδο, για να λένε κάτι τις πρέπει να έχουν εμφανή πολιτικό ριζοσπαστισμό. Αλλά ούτε κι αυτό φτάνει, αν το πρόγραμμα δεν αντικατοπτρίζει μια ορατή δια γυμνού οφθαλμού συνεκτική στρατηγική, η οποία θα αποτελεί το όχημα ενός συναρπαστικού εθνικού οράματος για την Ελλάδα.