Μπορεί ο Κασσελάκης να νικήσει τον Μητσοτάκη;

Με ένα βίντεο τεσσάρων λεπτών ο Στέφανος Κασσελάκης αυτοσυστήθηκε στο κομματικό και ευρύτερο ακροατήριο και ανακοίνωσε την υποψηφιότητά του για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Ορισμένοι είπαν να πουν ότι η σύλληψη και η εκτέλεση του έξυπνα και επαγγελματικά σκηνοθετημένου βίντεο είναι “αμερικανιά”, ίσως για να υπονοήσουν και τις εκείθεν του Ατλαντικού σχέσεις του.

Στην πρώτη του επίσημη εμφάνιση ως υποψήφιος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, έξω από τους τάφους των Βενιζέλων (εκδήλωση που προκάλεσε τις αντιδράσεις του Δήμου Χανίων και του Ιδρύματος Βενιζέλου) ο Κασσελάκης παρουσιάστηκε ως… «ένας κουζουλός ο οποίος αφήνει την Αμερική για να έρθει εδώ στην πατρίδα»…

Για να επιστρέψουμε στο βίντεο που ανακοίνωσε την υποψηφιότητα του, το πρώτο μέρος έχει ορισμένα βασικά στοιχεία από το οικογενειακό ιστορικό και οι σταθμοί στο βιογραφικό του, με τα οποία δίνει και απαντήσεις σε επικρίσεις και αιτιάσεις που έχουν ήδη κυκλοφορήσει για τον ίδιο – για το ότι είναι πλούσιος, για την καταγωγή του, τις σχέσεις του με τον Ανδρέα Δρακόπουλο.

Όμως, όλα τα λεφτά στο βίντεο είναι το κλείσιμο. Όταν οι συνυποψήφιοί του έναν μήνα τώρα ασχολούνται με γενικόλογες αναφορές για την ανάγκη ανασυγκρότησης του ΣΥΡΙΖΑ και τον χαρακτήρα του, αν θα είναι αριστερά, αν θα διευρυνθεί προς τα κεντροαριστερά, αν θα είναι «ολιστικός», «συμπεριληπτικός» κλπ, ο Κασσελάκης έθεσε το κύριο και καίριο ερώτημα προς το κομματικό ακροατήριο, αλλά και ευρύτερα προς όσους δυσφορούν από την διακυβέρνηση Μητσοτάκη:

«Θέλετε κάποιον που είναι καλύτερος σε όλα και μπορεί να νικήσει τον Κυριάκο Μητσοτάκη;». Κατευθείαν στον στόχο, αφού άλλωστε η εκλογή σε δέκα ημέρες θα είναι ακριβώς για αυτό, για έναν αρχηγό που να μπορεί να ξαναβάλει τον ΣΥΡΙΖΑ σε τροχιά εξουσίας και να νικήσει στις εκλογές.

Σύγκριση και σύγκρουση

Ο κ. Κασσελάκης εμφανίζεται να μην φοβάται την σύγκριση με το μέχρι πρότινος “καλύτερο βιογραφικό της χώρας”. Αποδομεί το αφήγημα των “αρίστων” που χρησιμοποίησαν εναντίον του Αλέξη Τσίπρα. Με δικά του λόγια: «Θέλετε να βάλετε απέναντι στον κληρονόμο Μητσοτάκη ένα άτομο αυτοδημιούργητο; Θέλετε να βάλετε απέναντι στους δήθεν άριστους ένα άτομο που μιλάει καλύτερα αγγλικά από αυτούς, που τους έχει κερδίσει σε μαθηματικούς διαγωνισμούς και πτυχία;

Θέλετε να βάλετε απέναντι στον πρωθυπουργό της δήθεν οικονομικής σταθερότητας ένα άτομο που ξέρει καλύτερα χρηματοοικονομικά και επιχειρείν από εκείνον, επειδή έχει δουλέψει και επιχειρήσει; Θέλετε να βάλετε απέναντι στον σκηνοθετημένο πρωθυπουργό του Γκρίνμπεργκ έναν άνθρωπο με ενσυναίσθηση;

Θέλουμε να βάλουμε απέναντι στον Κυριάκο Μητσοτάκη κάποιον που θα τον νικήσει; Εγώ έχω όρεξη, δεν έχω καμία απολύτως εξάρτηση, δεν μπορούν να με εξαγοράσουν, όπως δεν μπόρεσαν να εξαγοράσουν τον Αλέξη. Η υποψηφιότητά μου είναι ριζοσπαστική. Όπως και η ζωή μου».

Αχός και αντιδράσεις

Η ανακοίνωση της υποψηφιότητας σήκωσε πολύ αχό εντός, αλλά και εκτός κόμματος. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι ένας καλός δείκτης – αν και ενίοτε παραμορφωτικός καθρέπτης. Από τα τρολ του διαδικτύου είδαμε διαρροές «για σχέσεις με τον Σόρος, τον Μπιλ Γκέιτς κλπ». Από το εσωτερικό του κόμματος ακούγονται αιτιάσεις που επικεντρώνονται στο ότι «δεν έχει κομματικό βιογραφικό και παρουσία στο κόμμα», όπως και ότι «δεν έχει εμπειρία πολιτικής». Ακολούθως, ότι «παλαιότερα είχε εκφραστεί με θετικό τρόπο για τον Κυριάκο Μητσοτάκη».

Κυρίως, όμως, ακούγονται γενικές επικρίσεις, ότι «αποτελεί σύμπτωμα της παρακμής της πολιτικής ότι δεν έχει σχέση με την Αριστερά, ότι κινείται με όρους επικοινωνίας και όχι πολιτικής, ότι ενδεχόμενη επικράτησή του θα είναι διαλυτική». Κριτικές όχι αβάσιμες, καθώς ο λόγος του θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ιδεολογικά ρηχός, μοντέρνα ξύλινος και λαϊκίστικος. Θα μπορούσε να κατηγορηθεί ότι προωθεί την υποψηφιότητα του περίπου ως εμπόρευμα.  Όπως επίσης είναι απολύτως ακριβές ότι ακούγεται παράδοξο ένα πρόσωπο διεκδικεί την ηγεσία ενός κόμματος, χωρίς να έχει, μέχρι πρότινος, την παραμικρή οργανωτική σχέση μαζί του, κυριολεκτικά χωρίς κανένα “κομματικό ένσημο !

Όμως, από την άλλη, κανείς από τους συνυποψηφίους του – πλην του Στέφανου Τζουμάκα – δεν έχει καταφερθεί με σαφήνειας εναντία στον πρωθυπουργό και στο σύστημά του. Το ότι έχει ανοίξει περπατησιά και φαίνεται να αποκτά δυναμική – κάνει γκελ όπως λένε –  προκαλεί αμηχανία στους εσωκομματικούς κύκλους. Ο κ. Κασσελάκης το έχει δηλώσει δημοσίως σε συνέντευξή του ότι βλέπει τον αυριανό ΣΥΡΙΖΑ, σαν το καθ’ ημάς Δημοκρατικό Κόμμα των ΗΠΑ.

Εκείνο όμως που είναι εντυπωσιακό είναι ότι θορυβήθηκαν και κύκλοι πέριξ του Μεγάρου Μαξίμου, ίσως γιατί με “θράσος ένας τριανταπεντάρης από το πουθενά”, τολμά να αμφισβητεί και να επιδιώκει την σύγκριση και την σύγκρουση με τον πρωθυπουργό. Οι αντιδράσεις ποικίλουν. Από την αναφορά του Άδωνι που επιχειρεί να πλήξει το αριστερό προφίλ του Κασσελάκη – καταλογίζοντάς του ότι ασπάζεται τον καπιταλισμό – μέχρι διαρροές ότι πίσω από τον Κασσελάκη βρίσκεται ο Πολάκης που ανοικτά τον υποστηρίζει. Από δε μεγαλοδημοσιογράφο ακούσαμε πως “ήταν στην Goldman Sachs όταν αυτή έπινε το αίμα της Ελλάδος με πλαστικό καλαμάκι”!

Προσδοκία σε έναν κόσμο 

Εν κατακλείδι ο κ. Κασσελάκης, παρά τις πολλές αδυναμίες του, προβάλλει ότι μπορεί να παίξει στο γήπεδο και με τους όρους του Κυριάκου Μητσοτάκη και να τον νικήσει. Με το βιογραφικό του αυτό ισχύει. Δεν εξηγεί όμως γιατί αυτό τον κάνει “Ριζοσπαστική Αριστερά” της οποίας θέλει να ηγηθεί, καθώς τον απομακρύνει από το στερεότυπο του αριστερού. Ως επιχείρημα επικαλέστηκε την προσωπική του ζωή, υπονοώντας την σχέση με τον σύντροφό του.

Το “διαφάνεια παντού, τομές σε υγεία, παιδεία, εργασία, δικαιοσύνη, διαχωρισμός Κράτους- Εκκλησίας, κατάργηση της υποχρεωτικής θητείας στο στρατό” που είναι οι επικεφαλίδες που έβαλε, ακούγονται ωραία, αλλά δεν δίνουν πολιτικό πρόσημο. Εκτός ίσως από τον διαχωρισμό κράτους εκκλησίας. Σίγουρα όμως ο κ. Κασσελάκης δημιουργεί προσδοκία σε έναν κόσμο που έχει βαρεθεί να χάνει. Το να νικήσει όμως και το σύστημα που έκανε τον Κυριάκο Μητσοτάκη από έναν μέσο πολιτικό, “ηγέτη, Μωυσή και Τσιτάχ”, αυτό δεν είναι τόσο απλό. Ίσως εκεί φανεί και η στήριξη που διαθέτει ή δεν διαθέτει από υπερατλαντικά κέντρα.

Είναι εμφανές ότι πολιτικά απευθύνεται σε όλους – πλην των ακραία συντηρητικών – αλλά η αισθητική της παρουσίας του και η εκφορά του λόγου στοχεύουν στη νέα γενιά, σε αποστασιοποιημένους ψηφοφόρους και κεντρώους ψηφοφόρους. Αν καταφέρει να τους οδηγήσει στη κάλπη, μπορεί και να έχει ελπίδες.