Νεοαποικιοκρατία, η κοινή μετεκλογική ατζέντα ΝΔ-ΚΙΝΑΛ-ΣΥΡΙΖΑ

Τι ακριβώς συμβαίνει με το παλαιό πολιτικό σύστημα και τα κόμματά του, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ μαζί με το καινούργιο, τον ΣΥΡΙΖΑ που σκούριασε σε αστραπιαίο χρόνο; Ο Μητσοτάκης υπόσχεται κάτι που δεν έχει γίνει ποτέ, δηλαδή να αναπτύξει οικονομικά την χώρα με αποκλειστικά ιδιωτικές επενδύσεις. Η επιχειρηματολογία για αυτή την πλάνη είναι ακόμη πιο εξωφρενική: θα έρθουν ιδιώτες επενδυτές στην Ελλάδα επειδή η ΝΔ και ο ίδιος είναι «ανοιχτοί και φιλικοί προς τους ιδιώτες επενδυτές και θα μειώσουν κάποιους φόρους».

Δηλαδή, επενδύσεις και ανάπτυξη με κίνητρο τη συμπάθεια, την αγάπη και την καλή καρδιά και 5% λιγότερους φόρους. Πως είναι δυνατόν ο αρχηγός ενός κόμματος εξουσίας και το κόμμα του ολόκληρο να προτείνουν ως οικονομική στρατηγική μια φάρσα διανθισμένη με λίγο τάξη και άλλα περιθωριακά; Το πιστεύουν όντως, ή μήπως απλώς αδημονούν να αλώσουν το κράτος και φυσικά να εφαρμόσουν απλώς μνημόνιο, λιτότητα και εθνική υποτέλεια;

Και ο Τσίπρας, ο οποίος δεν πρόσεξε, δεν κατάλαβε ότι τσάκισε με φόρους και εισφορές την μεσαία τάξη (κάποια εκατομμύρια Ελληνίδες και Έλληνες μικρομεσαίους) με πρόσχημα την αναίσχυντη ελεημοσύνη προς τους ενδεείς. Αλλά, να, τώρα με στεντόρειο τόνο διαλαλεί ότι θα αφιερώσει την επόμενη τετραετία στη τάξη αυτή. Προς τούτο υπόσχεται ότι θα κόψει, λέει, κάτι φόρους, θα προσθέσει κάτι εκατοντάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας που θα φυτρώσουν ως διά μαγείας, σπέρνοντας τα δόντια του δράκοντα της λιτότητας. Γενικώς προβάλει τον εαυτό του και το κόμμα του ως σχεδόν προστάτες της δημοκρατίας και απελευθερωτές από το νεοφιλελευθερισμό.

Ποιον νεοφιλελευθερισμό, μήπως αυτόν που ο ίδιος εφάρμοσε ή το επιπλέον Μνημόνιο που υπέγραψε ως συνέχεια των προηγούμενων; Και για δημοκρατία τι να κρατήσουμε; Την περιφρόνηση της λαϊκής κυριαρχίας στο δημοψήφισμα το 2015; Η συνέχεια των μνημονίων επί ΣΥΡΙΖΑ και η υπογεγραμμένη από τον Τσίπρα προέκτασή τους στο μέλλον του εξασφάλισαν προσωπικά (και στους δικούς του) τεσσερισήμισι χρόνια στην εξουσία ελέω Γερμανών.

ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ σαν άλλοτε

Στο ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ πάνε σαν άλλοτε. Απομακρύνουν από το ψηφοδέλτιο Επικρατείας τον απολύτως αποτυχημένο Ευάγγελο Βενιζέλο, στυλοβάτη της πολιτικής φαυλότητας με το νόμο περί ευθύνης υπουργών, πλην σήμερα πιασμένο στον βρόγχο του ναρκισσισμού του. Και τοποθετούν στην θέση του τον πλέον αποτυχημένο δήμαρχο της Αθήνας, ίσως και της χώρας, τον Καμίνη.

Στην Αχαΐα τοποθετούν στο ψηφοδέλτιο του κόμματός τους τον πρώην πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου, ο οποίος παράδωσε την χώρα του, την κυριαρχία και τον ελληνικό λαό για να σώσει δυο τρεις γερμανογαλλικές τράπεζες. Και αυτός, αντί να πνιγεί στο όνειδος και την αισχύνη μπορεί να βρεθεί ξανά στο Κοινοβούλιο. Και τέλος επωάζουν τον Ευθυμίου, γνωστό από παλιά εκτελεστή της μόνης σοβαρής εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης κατά την σύγχρονη περίοδο, της μεταρρύθμισης Αρσένη. Αυτό-ανακυκλώνονται ή αυτοκαταστρέφονται άραγε;

Ο κοινός παρονομαστής και των τριών αυτών κομμάτων είναι το μνημόνιο, η λιτότητα και η διατήρηση του νεοαποικιακού καθεστώτος. Επί εννέα χρόνια οι Έλληνες έχουμε απολέσει την πολιτική μας κυριαρχία σε βαθμό που ξεπερνάει μακράν τις προβλέψεις ελέγχου των χωρών της Ευρωζώνης, και φτάνει σε συνθήκες αποικιοποίησης. Συγκεκριμένα, η παλαιότερη αμερικανική επικυριαρχία στα γεωπολιτικά και αμυντικά ζητήματα επί της Ελλάδας επιδεινώθηκε, και με τον ΣΥΡΙΖΑ αρχίσαμε να θυμίζουμε χώρα εκτέλεσης παραγγελιών.

Ό,τι και να ψηφίσεις βγαίνει η υποτέλεια

Επιπλέον, οι γερμανικές ελίτ και οι Ευρωπαίοι δορυφόροι τους ξεκίνησαν με το πρώτο μνημόνιο μια νομιμοφανή λεηλασία του ελληνικού δημόσιου πλούτου και των τραπεζών. Ήταν εγγεγραμμένη ως ελληνικές υποχρεώσεις στα μνημόνια και επιβαλλόμενες στην χώρα μέσω των ευρωπαϊκών μηχανισμών. Και συνεχίζουν. Και η λαϊκή κυριαρχία εκκενώθηκε από το περιεχόμενό της, δεδομένου ότι όποιο και να ψηφίζουμε από τα μνημονιακά κόμματα βγαίνει πάντοτε από την κάλπη λιτότητα και πολιτική υποτέλεια.

Αυτό το καθεστώς, στο οποίο έφεραν την χώρα, έχει συνέπειες στον γεωπολιτικό ανταγωνισμό με την Τουρκία, ιδίως. Ένας βασικός λόγος που ο Ερντογάν γίνεται όλο και πιο επιθετικός προς την Ελλάδα, σχεδόν απαιτεί τμήματα της εθνικής μας επικράτειας, οφείλεται ακριβώς στο γεγονός ότι το ελληνικό κράτος είναι απολύτως και ποικιλοτρόπως ετεροκαθοριζόμενο, σχεδόν πολιτικά ασύστατο.

Κάθε πολίτης θα έχει προσέξει πως έναντι της καλπάζουσας επιθετικότητας του τουρκικού κράτους, και τα τρία παραπάνω κόμματα απαντούν με την επίκληση του διεθνούς δικαίου ως εάν αυτό να εμπόδισε ποτέ κατακτήσεις, πολέμους, πραξικοπήματα, επεμβάσεις, τον ιμπεριαλισμό. Θριαμβολογούν μαζί με τα ΜΜΕ σαν οπαδοί σε οίστρο κάθε φορά που η προεδρία των ΗΠΑ εκδίδει μια σκληρή ανακοίνωση εναντίον της Τουρκίας. Αγνοούν, άραγε, πως την στιγμή κατά την οποία ο Τραμπ θα συμφωνήσει με τον Ερντογάν θα του έχει πουλήσει Ελλάδα και Κύπρο.

Η προτροπή Σημίτη

Εξίσου ανησυχητικό είναι πως και τα τρία αυτά κόμματα αρπάζονται φανερά απελπισμένα από τις άχρηστες στο πεδίο της ισχύος δηλώσεις Ευρωπαίων αξιωματούχων υπέρ της χώρας μας, ακόμη και της πλέον αναξιόπιστης γερμανικής κυβέρνησης. Θριαμβολογούν για τις διμερείς και τριμερείς συμφωνίες με το Ισραήλ κτλ. παρουσιάζοντάς τις ψευδώς σαν συμμαχίες αλληλοβοήθειας σε καιρό πολέμου.

Για ποιο λόγο τα τρία αυτά κόμματα αποφεύγουν την ρητή επίκληση και έμπρακτη διαχείριση της ελληνικής στρατιωτικής ισχύος, τουλάχιστον ως αρχική αποτροπή της πρόδηλης τουρκικής επεκτατικής στρατηγικής, ώστε να θεμελιώσουν και τις επικλήσεις στο διεθνές δίκαιο και στους συμμάχους; Εκτιμώ πως ό,τι εμφανίζεται από τα τρία αυτά κόμματα ως υποχωρητικότητα απέναντι στη τουρκική επιθετικότητα βρίσκει το ανάλογό του στην εγκαθίδρυση του καθεστώτος υποτέλειας, στο οποίο αυτά τα ίδια έθεσαν την Ελλάδα.

Μήπως, λοιπόν, με την ίδια ευκολία που έδρασαν μέχρι τώρα είναι διατεθειμένα αντί της άσκησης εθνικής ισχύος, εάν τους απαιτηθεί, να παραδώσουν εθνικά μας δικαιώματα στην Τουρκία; Μήπως το προφανές αντάλλαγμα θα είναι η αμερικανική και γερμανική προστασία αυτών των κομμάτων ή και των προσώπων; Προς αυτό προέτρεψε ο Σημίτης τα τρία κόμματα με πρόσφατο άρθρο του. Και έφερε ως παράδειγμα τον εαυτό του, όταν παρέδωσε τμήμα της εθνικής μας επικράτειας (Ίμια) σαν ‘γκρίζα ζώνη’ στην Τουρκία.