Νέοι ρόλοι για πεπαλαιωμένα πρόσωπα…

Εξηγούμαι:

• Oι κομματικοί υπέρμαχοι των κρατικών [sic] πανεπιστημίων ζητούν αύξηση κονδυλίων, αλλά δεν λένε τίποτα για την εσωτερική διαφθορά, την πελατειακή/ιδιωτική διαπλοκή, την κερδώα πολιτικολογία και τη συγγενοκρατία που επικρατούν στα λειτουργούντα ΑΕΙ, στοιχεία που μπορεί να ρίξουν όλα τα επιπλέον χρήματα σε μία “μαύρη τρύπα”.
• Oι πανεπιστημιακοί ζηλωτές κατά των μη-κρατικών[sic] πανεπιστημίων [κυρίως γιατροί, δικηγόροι και κυρίως υπηρετούντες στα μη-κεντρικά ιδρύματα] αποκρύπτουν ότι –ελλείψει ασυμβιβάστου– το 70% του χρόνου τους τον αναλίσκουν στο ιδιωτικό τους γραφείο/ιατρείο κι όχι στις πανεπιστημιακές αίθουσες.
• Tα ΜΜΕ που αναφέρονται σε “νέα τρομοκρατία”[sic] ή έχουν υιοθετήσει την επιστημονικά/ποινικά/εγκληματολογικά ανυπόστατη άποψη ότι κάθε έγκλημα προκαλεί “τρόμο”, άρα είναι τρομοκρατικό, ή εργαλειοποιούν τη δράση του οργανωμένου εγκλήματος για να χειροκροτήσουν τις “επιτυχίες” του υπουργείου κατά της τρομοκρατίας. Υπενθυμίζω ότι μετά τη σύλληψη/καταδίκη των μελών της “17 Νοέμβρη” η Βουλή δεν συζήτησε ποτέ την ουσία της τρομοκρατίας και τη σχέση της με το πολιτικό έγκλημα.
• Aυτή η επιχείρηση-φασόν για το bullying στα σχολεία, που εδώ και χρόνια έχει γίνει μεγάλη business για κάποιους “ειδικούς”, κάποια στιγμή πρέπει να μας δείξει τα αποτελέσματά της. Καλή η αξιοποίηση του ΕΣΠΑ, αλλά να μη γίνεται στη λογική της δημιουργίας τεχνητού ηθικού πανικού.
• Oι [α]διάφοροι σχολιαστές της Μεταπολίτευσης, πολλοί εκ των οποίων έχουν αφήσει αρνητικό αποτύπωμα στα πολιτικά πράγματα, παρουσιάζονται σαν παλαιοχριστιανοί μάρτυρες της [δημοκρατικής] πίστης τους, ενώ θα όφειλαν να σιωπούν, ή να έχουν αποσυρθεί από το προσκήνιο.

Πεπαλαιωμένα πρόσωπα και μυθοποιημένοι σωτήρες

Αυτό επίσης που ενοχλεί πολλούς πολίτες είναι ότι στην Ελλάδα όποιος έχει πρόσβαση στα ΜΜΕ ή στα Κοινωνικά Δίκτυα μπορεί να γράφει και να λέει ό,τι γουστάρει, χωρίς ποτέ να πληρώνει κάποιο τίμημα για τα διακινούμενα fake news, ή για της επιπόλαιες προγνώσεις. Το ίδιο ισχύει και για τους διάφορους υπερεπιστήμονες, οι οποίοι με το κύρος της ακαδημαϊκής αυθεντίας τους[sic], προβαίνουν σε ανούσιες ιστορικές και φιλοσοφικές αναφορές για να εξηγήσουν γιατί όλες οι προβλέψεις τους ήταν λαθεμένες!

Αναρωτιέμαι:

• Πόσο χρόνο δίνουν κάποιοι [στον έντιμο εαυτό τους] για να αποδειχθεί ότι “ο Μητσοτάκης θα φύγει”, “ο Τσίπρας θα γυρίσει” και “ο Κασσελάκης είναι πεφταστέρι”; Αν πέσουν έξω στην εκτίμησή τους θα παραμείνουν στο προσκήνιο των έγκυρων αναλυτών;
• Σε τι προσβλέπουν αυτές οι αφελείς ερωτήσεις: “Μετά τον Ανδρουλάκη ποιος”; “Μετά τον Κασσελάκη τί”; “Μετά τις ευρωεκλογές χάος”; Αν κάποιος έχει τεκμηριωμένη πρόβλεψη ή εφικτή πρόταση να αναλάβει το ρίσκο να τη δημοσιοποίησει. Διαφορετικά παίζουν τυφλόμυγα, κρυφτό και κυνηγητό ταυτόχρονα.
• Αυτά τα νέα νοήματα στα παλιά σχήματα και οι νέοι ρόλοι σε πεπαλαιωμένα πρόσωπα δεν πείθουν ούτε τους ίδιους τους πολιτικούς σχεδιαστές των επιτελείων. Είναι πολιτικά ανήθικο να μιλάνε για φθορά των κομμάτων [κυρίως της Αριστεράς] οι (παρα)φθαρμένοι που τα διοικούσαν τόσα χρόνια.
• Οι –κατά τον Αλέκο Αλαβάνο– “σαλονάτοι” αριστεροί, οι οποίοι επικαλούνται τους γνήσιους αγώνες των άλλων [πατεράδων, παπούδων κλπ] για να εγγραφούν στο libro d’oro της δρακογενιάς[sic], μήπως είναι καιρός να αφήσουν τα κλισέ “των μετώπων και της αντεπίθεσης” για να δουλέψουν σοβαρά πάνω στα νέα δεδομένα της κοινωνίας και του Κόσμου;
• Μπορεί το παλιό κρασί να έχει ωραία γεύση, αλλά πρέπει αφενός να φυλάσσεται σε σωστή θερμοκρασία σε ειδικό κελάρι, αφετέρου να προλάβουμε να το γευθούμε πριν να γίνει ξύδι. Συμβαίνει κάτι τέτοιο στα “προς αναγέννηση” κόμματα;

Επειδή στη χώρα μας δοξάζονται κατά καιρούς και ο ένας και ο κανένας νομίζω ότι πρέπει να πάψουμε να πιστεύουμε σε μύθους και σε μυθοποιημένους σωτήρες. Πρέπει να επιλέγουμε πολιτικούς [κι όχι μόνο] με βάση το τετράπτυχο: αξιοπιστία-ειλικρίνεια-συνέπεια-εντιμότητα. Αυτό το τετράπτυχο ίσως να είναι η βάση της εμπιστοσύνης, πάνω στην οποία χτίζεται η σχέση πολιτικού-πολίτη. Τα υπόλοιπα [συμμετοχή, δράση, κινητοποίηση κλπ] έπονται.