Νίκη Τραμπ ή αυτογκόλ των Δημοκρατικών;

Τα παγκόσμια ΜΜΕ έχουν κατακλυστεί από αναλύσεις μετά τη νίκη του Τραμπ στις ΗΠΑ, καθώς αρκετοί ειδικοί και πολυ περισσότεροι μη ειδικοί, προσπάθησαν να εξηγήσουν πώς και γιατί ο πρώην πρόεδρος κέρδισε μια δεύτερη θητεία. Στην Ελλάδα, τα εγχώρια Μέσα κήρυξαν ένα είδος πένθους, λες και ξαφνικά οι μέχρι πρότινος “κακοί” Αμερικανοί θα έπρεπε να έχουν μια πρόεδρο της έγκρισης Ελλήνων δημοσιογράφων, οι οποίοι μάλιστα ούτε έχουν ιδέα τι θέλει ο μέσος Αμερικανός, αλλά ούτε και ενδιαφέρονται να μάθουν.

Ακόμα και οι Ευρωπαίοι και οι Έλληνες αναλυτές που είχαν ή και έχουν επαφή με τις ΗΠΑ λόγω σπουδών ή επαγγελματικής ενασχόλησης, περιορίστηκαν στις σχέσεις τους με την ακαδημαϊκή κοινότητα και τα αστικά περιβάλλοντα, κυρίως της Ανατολικής Ακτής, ή της Καλιφόρνια. Οι κοινότητες των μαύρων, των ισπανόφωνων, των φτωχών λευκών, των αγροτών, των βιομηχανικών εργατών αποτελεί terra incognita και ακόμα περισσότερο οι πολύπλοκες σχέσεις μεταξύ τους.

Οι Δημοκρατικοί και τα κατεστημένα ΜΜΕ παρουσίαζαν τον Τραμπ σαν τον “επόμενο Χίτλερ”, όμως ο νέος πρόεδρος κατάφερε να απευθυνθεί σε ένα ευρύ και ετερόκλητο κοινό Αμερικανών, πολλοί από τους οποίους ψήφιζαν παραδοσιακά τους Δημοκρατικούς. Ο Τραμπ κατάφερε να προσελκύσει ένα πολύπλευρο εκλογικό κομμάτι της εργατικής τάξης στο Ρεπουμπλικανικό Κόμμα χάρη και στο οικονομικό του πρόγραμμα. Νίκησε σαρωτικά και το έκανε προσελκύοντας τις ψήφους, για πρώτη φορά, εκατομμυρίων Αφροαμερικανών, Λατίνων, Εβραίων και νέων. Οι Δημοκρατικοί δεν πίστευαν ότι τόσοι πολλοί ψηφοφόροι, ειδικά οι μειονοτικοί, θα τους εγκατέλειπαν. Αλλά δεν θα πρέπει να εκπλήσσονται, αφού κατάγγελλαν τους Αμερικανούς ότι ήταν “κατά της επιστήμης”, επειδή αντιτίθενται στις πολιτικές των Δημοκρατικών για το κλίμα, ή ότι ήταν “ρατσιστές”, επειδή διαφωνούσαν με την λατρεία τους για κάθε τι woke!

Τραμπ, οικονομία και ΜΜΕ

Η εκστρατεία του Τραμπ εστίασε αρκετά στην οικονομία. Αγνόησε την πραγματικότητα των θετικών δεικτών που φαίνεται από τους εκτοξευόμενους χρηματιστηριακούς δείκτες, τα υψηλά επίπεδα απασχόλησης και τους ρυθμούς αύξησης του ΑΕΠ. Αντίθετα, η εκστρατεία Τραμπ έδωσε βάση στο μυαλό των ψηφοφόρων που βρίσκεται στην καθημερινότητα και τις δυσκολίες που προκλήθηκαν από τον πολυετή υψηλό πληθωρισμό, ο οποίος έχει διαβρώσει τα εισοδήματα των νοικοκυριών και την αγοραστική τους δύναμη.

Οι τιμές αυξήθηκαν περισσότερο κατά τη θητεία Μπάιντεν, παρά σε οποιαδήποτε άλλη κυβέρνηση, από τις αρχές της δεκαετίας του 1980. Σε ορισμένες κατηγορίες, παραμένουν υπερβολικά υψηλές. Για παράδειγμα, οι τιμές των κατοικιών έχουν εκτιναχθεί κατά 47% από τις αρχές του 2020. Αυτό έχει κάνει τους ιδιοκτήτες κατοικιών πλουσιότερους στα χαρτιά, αλλά έχει αποκλείσει εκατομμύρια ανθρώπους από την αγορά κατοικίας. Η κατάσταση με τα ενοίκια δεν είναι καλύτερη. Το κόστος έχει αυξηθεί περισσότερο από 20% από την εμφάνιση του COVID και έχει διπλασιαστεί σε ορισμένα μέρη. Ο αριθμός των ενοικιαστών που λυγίζουν από το κόστος στέγασης έχει σπάσει κάθε ρεκόρ.

Την ίδια στιγμή τα αφηγήματα των αμερικανικών ΜΜΕ, τα οποία ελέγχονται από συγκεκριμένα συμφέροντα, ωθούσαν την εικόνα της “χαρισματικής αντιπροέδρου” Χάρις, η οποία θα διόρθωνε όλα τα στραβά που έκανε η κυβέρνηση, στην οποία συμμετείχε! Αν και προβαλλόταν ως “μαύρη”, οι φιλελεύθεροι ταγοί της διαφορετικότητας δεν κατανόησαν ότι αυτό προκαλούσε την χλεύη των λαϊκών στρωμάτων της μαύρης κοινότητας, με την οποία ποτέ δεν συγχρωτίστηκε και της οποίας την φτώχεια κι απομόνωση στην πραγματικότητα ουδέποτε κατανόησε. Ταυτόχρονα, αποξενώθηκε από την αυτοδημιούργητη επιχειρηματική και ακαδημαϊκή κοινότητα των μαύρων.

Πολλοί, στο Δημοκρατικό κόμμα χρεώνουν την ήττα της στον “ρατσισμό” και τον “μισογυνισμό”, παραβλέποντας την προεδρία Ομπάμα και την δημοφιλία της πρώην Πρώτης Κυρίας Μισέλ, την οποία πολλοί στους Δημοκρατικούς θεωρούσαν ότι άνετα θα μπορούσε να κερδίσει τον Τραμπ, αν και η ίδια δεν δέχεται μέχρι στιγμής να εμπλακεί στην κεντρική πολιτική σκηνή. Την ίδια στιγμή, θεώρησαν πως μία υποψηφιότητα προερχόμενη από τον κομματικό σωλήνα, χωρίς την παραμικρή ηγετική ή διοικητική ικανότητα –με πολλές αναφορές ότι οφείλει την άνοδο της σε λόγους νεποτισμού και όχι στην αξία της– ότι θα μπορούσε να διασφαλίσει τη νίκη. Για την πλειονότητα των Αμερικανών, μία ευκατάστατη, πολυφυλετική γυναίκα από την Καλιφόρνια, αποτελεί απλώς την ενσάρκωση της φιλελεύθερης ελίτ των μεγάλων αστικών κέντρων.

Woke κουλτούρα και εκτρώσεις

Την ίδια στιγμή, αυτό το ασύστολο άνοιγμα των Δημοκρατικών στις διάφορες κοινότητες των woke, που έφτασε σε επίπεδα παράνοιας, προξένησε βαθύ προβληματισμό στην αμερικανική κοινωνία, που στο βάθος της είναι συντηρητική. Πολλοί ψηφοφόροι ενοχλήθηκαν από τις διαρκείς συζητήσεις σε ΜΜΕ για αποζημιώσεις Αφροαμερικανών για όσα έχουν συμβεί την εποχή της δουλείας ή για την ύπαρξη άπειρων φύλων! Μοιάζει παράδοξο που το Δημοκρατικό Κόμμα απέφυγε να κατανοήσει τα στοιχειώδη, στον αντίποδα του Τραμπ, που πολλοί ψηφοφόροι αναγνωρίζουν την ειλικρίνεια του, παρά τις ουκ ολίγες εμπρηστικές δηλώσεις του.

Νομοθετήματα διάφορων Πολιτειών για “μετάβαση φύλου” σε παιδιά χωρίς την έγκριση των γονέων τους, προκάλεσαν σοκ. Όμως, οι αξιωματούχοι του Δημοκρατικού Κόμματος τα υποστήριζαν, δείχνοντας πόσο έχουν χάσει την επαφή με το λαϊκό αίσθημα. Προσδοκούσαν ότι η ικανοποίηση των woke αιτημάτων θα τους έφερνε ψήφους από τις κοινότητές τους, χωρίς να λάβουν υπόψιν ότι θα έχαναν πολλούς περισσότερους ψηφοφόρους.

Η έκτρωση είναι άλλο ένα θέμα που δεν κατάλαβαν οι Δημοκρατικοί και οι όψιμοι Ευρωπαίοι αναλυτές. Σχεδόν όλοι οι καθολικοί πιστοί, συμπεριλαμβανομένων όλων των ισπανόφωνων, δεν υποστήριζαν το νομοσχέδιο για τις αμβλώσεις. Αν είσαι πιστός, αμαρτάνεις αν ψηφίσεις υπέρ των αμβλώσεων. Αλλά, όπως φάνηκε και από δημοσκοπήσεις, οι ψηφοφόροι για διάφορους λόγους ήταν αντίθετοι στην συνέχιση της νομολογίας “Roe v. Wade” που υποχρέωνε τις Πολιτείες να υπακούν σε ομοσπονδιακές προσταγές για τις εκτρώσεις, θέμα που δεν έγινε καθόλου κατανοητό στην Ελλάδα.

Οι ίδιοι οι Δημοκρατικοί είχαν σωρεία ευκαιριών, ήδη από την προεδρία Κάρτερ, να το καταστήσουν συνταγματικό δικαίωμα. Όμως, δεν το έκαναν, ακόμη και όταν είχαν τις αναγκαίες πλειοψηφίες και στα δύο σώματα του Κογκρέσου. Ειπώθηκαν πολλά για το ζήτημα, αλλά οι ψηφοφόροι τα είχαν ξανακούσει. Ταυτόχρονα, οι Δημοκρατικοί εκτιμούσαν ότι μπορούσαν να προσεταιριστούν τις ψήφους των λευκών μεσαίας τάξης γυναικών, όμως και εκεί έπεσαν έξω. Υπολόγιζαν ότι οι γυναίκες θα ψήφιζαν έχοντας ως προτεραιότητα την προάσπιση του δικαιώματος στην άμβλωση, κάτι που δεν φαίνονταν ούτε στις δημοσκοπήσεις, ασχέτως αν τα ΜΜΕ έκαναν ότι δεν το έβλεπαν.

Η ιστορία του Δημοκρατικού Κόμματος

Το Δημοκρατικό Κόμμα έχει μια σύνθετη-ανάμεικτη ιστορία που λίγοι εκτός ΗΠΑ κατανοούν, ούτε και οι “ριζοσπαστικοποιημένοι” Αμερικανοί φοιτητές που στην πραγματικότητα ελάχιστα ασχολούνται με την ιστορία της πατρίδας τους. Πολλοί θα εκπλαγούν όταν μάθουν ότι το Δημοκρατικό Κόμμα είναι το κόμμα των Νοτίων, ότι υποστήριζε την δουλεία στον Αμερικανικό Εμφύλιο και στις Πολιτείες όπου μεσουρανούσε ανδρώθηκε η Ku Klux Klan. Ξεχνούν ότι το Δημοκρατικό Κόμμα στον Μεσοπόλεμο αποτέλεσε το στήριγμα των φτωχών και των ανέργων, μετά το Κραχ του 1929. Ξεχνούν το πόσο στήριξε την οικονομία μέσω δημοσίων δαπανών, ακολουθώντας κεϋνσιανές πολιτικές που κάποιοι αποκαλούσαν “σοσιαλιστικές”.

Τα δε μέτρα φυλετικού διαχωρισμού άρθηκαν πολύ αργά από τις κυβερνήσεις των Δημοκρατικών. Ένας λόγος ήταν ότι μέρος της λαϊκής βάσης του κόμματος ήταν στις Πολιτείες του ρατσιστικού Νότου. Στην πραγματικότητα αυτή η βάση υπάρχει ακόμα και απομακρύνεται από τους Δημοκρατικούς όλο και περισσότερο. Να σημειωθεί ότι τα συνδικάτα δεν τάχθηκαν ολόθερμα υπέρ των Δημοκρατικών, παρόλο που το προηγούμενο διάστημα πραγματοποίησαν πρωτόγνωρες κινητοποιήσεις που διήρκησαν βδομάδες. Παλαιότερα τα συνδικάτα υποστήριζαν αναφανδόν τους Δημοκρατικούς, κάτι που δεν έπραξαν φέτος, διόλου τυχαία…

Εξωτερική πολιτική

Όμως εκκωφαντικό είναι το χάσμα και στην εξωτερική πολιτική. Ο Τραμπ ήταν λαλίστατος περί ΝΑΤΟ, ΕΕ, δασμών, παγκοσμίου εμπορίου, στον αντίποδα της “σιωπηλής” Χάρις. Οι δε Εβραίοι, η φιλοϊσραηλινή κοινή γνώμη και όσοι βλέπουν το Ισραήλ σαν προπύργιο της Δύσης στη Μέση Ανατολή, ήταν εξοργισμένοι με την ανοχή, αν όχι ανοιχτή στήριξη, της κυβέρνησης των Δημοκρατικών στην δράση των διάφορων ομάδων “ριζοσπαστών” και δικαιωματιστών φοιτητών σε προβεβλημένα πανεπιστήμια. Δράση που έβλεπαν σαν αντισημιτική και στήριξη στον ορκισμένο εχθρό των ΗΠΑ και του Ισραήλ στη Μέση Ανατολή, το Ιράν. Την ίδια στιγμή, ούτε αυτοί που διαμαρτύρονταν  για τη Γάζα ψήφισαν μαζικά τους Δημοκρατικούς, καθώς τους κατηγορούσαν για την στήριξη των “γενοκτόνων σιωνιστών”.

Η Ουκρανία και οι οπαδοί της (λίγο πάνω από ένα εκατομμύριο πολίτες δηλώνουν ουκρανικής καταγωγής ή 0,7% του πληθυσμού) περίμεναν την ψυχρολουσία Τραμπ. Όμως, έχουν προηγηθεί οι αμερικανικές καθυστερήσεις στη βοήθεια και οι όροι που έθετε διαρκώς η Ουάσιγκτον στο Κίεβο, που στην καλύτερη περίπτωση μπορούν να χαρακτηριστούν ως ολιγωρία και στην χειρότερη ως σκόπιμη διαιώνιση της αφαίμαξης της Ρωσίας, με “κιμά” τους Ουκρανούς. Και βεβαίως, ένα μεγάλο μέρος του αμερικανικού λαού δεν βλέπει τον λόγο να ξοδεύουν οι ΗΠΑ χρήματα και πόρους για ένα “ευρωπαϊκό πρόβλημα”, σε έναν ακόμη ατέρμονο πόλεμο, που κινδυνεύει με επικίνδυνη κλιμάκωση μετά και τις τελευταίες εξελίξεις. Η Χάρις δεν προχώρησε σε καμία ουσιώδη αναφορά επί αυτών των θεμάτων, στον αντίποδα του Τραμπ που έδινε “ειλικρινείς” απαντήσεις.

Ο Τραμπ ωφελήθηκε αρκετά από τους δισεκατομμυριούχους δωρητές του. Ο ίδιος είναι δηλωμένος λάτρης του καπιταλισμού που αυτοί πρεσβεύουν, ο καθένας για τον λόγο του, με κοινό παρονομαστή τις υποσχόμενες εταιρικές φορο-ελαφρύνσεις, και τους δασμούς. Αυτό είναι πιο περίπλοκο απ’ ό,τι ακούγεται και έχει να κάνει με τις νεφελώδεις ποσοστώσεις περί κατασκευής-μεταφοράς εργοστασίων στις ΗΠΑ, της συμμετοχής στην κατασκευή εξαρτημάτων στις ΗΠΑ κτλ.

Από την άλλη, κάποιοι δισεκατομμυριούχοι στήριξαν επίσης την Χάρις, κυρίως από τον χώρο του θεάματος και εταιρείες που έχουν κατακριθεί για προάσπιση και διάδοση της “woke” κουλτούρας, οι οποίες φέρονται δε εμπλεκόμενες σε πολύ δύσοσμα σκάνδαλα. Αυτή η στήριξη ξένισε πολλούς ψηφοφόρους των Δημοκρατικών, την οποία είδαν ως υποκριτική και ασύμβατη και την εργατική-λαϊκή βάση του κόμματος. Ίσως έχει να κάνει και με αυτό που είπε ο καθηγητής Εφαρμοσμένων Οικονομικών και πρώην σύμβουλος του προέδρου Ρόναλντ Ρίγκαν, στο Business Insider: «Οι Αμερικανοί ψηφοφόροι αντέδρασαν αρνητικά στις αμερικανικές ελίτ που κάνουν κουμάντο στην Ουάσιγκτον, τα μέσα ενημέρωσης και ου το καθεξής. Το αποτέλεσμα των εκλογών ήταν μια εξέγερση ενάντια στις ελίτ»…