Ο αχταρμάς του ΔΗΣΥ και οι εκδικητές…

Η ήττα της περασμένης Κυριακής παραμένει χωρίς ονοματεπώνυμο. Παραμένει ορφανή κι αυτό στοιχίζει στο απερχόμενο κυβερνών κόμμα, το οποίο φαίνεται πως δεν ξέρει να χάνει. «Για την ήττα φταίει ο Χριστοδουλίδης, επειδή «είναι αποστάτης». Ή «φταίει ο Αναστασιάδης», ο οποίος δεν πήγε σε όλες τις προεκλογικές συγκεντρώσεις αν και επέτρεψε στους υπουργούς και τον κρατικό μηχανισμό να εργάζονται για τον υποψήφιο του ΔΗΣΥ εδώ και μήνες. «Φταίνε οι Ιούδες», αλλά και εκείνοι που συνέφαγαν πριν 30 χρόνια σε δημοφιλή ταβέρνα της Λευκωσίας, ίσως και ο καφετζής, που δεν πετυχαίνει το καϊμάκι. Η ανάληψη ευθύνης είναι μαγκιά, αλλά στην Πινδάρου δεν διαθέτουν.

Ένα μεγάλο κόμμα, το μεγαλύτερο, αφήνει τους ψηφοφόρους του να ψηφίσουν κατά βούληση, αλλά όπως αναφέρθηκε την 1η Μαρτίου θα είναι αντιπολίτευση. Δηλαδή, καλεί τους ψηφοφόρους να ψηφίσουν Πρόεδρο, αλλά θα είναι αντιπολίτευση. Αντίφαση. Σε λευκό παραπέμπει η απόφαση, αλλά αυτό δεν ισχύει στην πράξη, γιατί ο Πρόεδρος του κόμματος, έγινε αίφνης “κολλητός” με τον Ανδρέα Μαυρογιάννη, τον οποίον μέχρι την περασμένη εβδομάδα, τον χαρακτήριζε ακελικό υποψήφιο κι έφτιαχνε εικόνες για τα “μίζερα” χρόνια της προηγούμενης διακυβέρνησης. Συντηρούσε “μπαμπούλες”. Τώρα όμως; Θέλει να εκδικηθεί ανεξαρτήτως κόστους. Και δεν είναι μόνο ο Πρόεδρος Αβέρωφ, αλλά κι άλλοι πρωτοκλασάτοι.

Όπως ο Γιαννάκης Κασουλίδης, ο οποίος και ο Άντρος Κυπριανού να ήταν υποψήφιος θα τον υποστήριζε. Φτάνει να μην εκλεγεί ο Χριστοδουλίδης. Και προτάσσει διάφορες δικαιολογίες και… επιχειρήματα. Είπε στον “Αντένα” ότι «για να μπορέσει να εμπνεύσει τον διεθνή παράγοντα η Κύπρος χρειάζεται οι δυνάμεις που επιθυμούν τη λύση να είναι εκεί( σ.σ. δυνάμεις εννοεί ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ). Κάτι που έλειπε από αυτόν τον τόπο είναι κάποια σχετική ( σ.σ. όχι απόλυτη;) υπέρβαση των όσων τοποθετούνται παραταξιακά απ’ εδώ και απ’ εκεί. Εγώ είμαι έτοιμος να κάνω την υπέρβαση μου, κι άλλοι το δήλωσαν όπως για παράδειγμα ο υπουργός Οικονομικών. Κάποιος πρέπει να κάνει την αρχή. Το ΑΚΕΛ δεν την έκανε( σ.σ. γιατί να την κάνει, αφού έχει υποψήφιο;). Εγώ προσωπικά με τη συνείδηση μου θα ψηφίσω Ανδρέα Μαυρογιάννη γι’ αυτόν τον κύριο λόγο».

Ο ίδιος, πάντως, είναι γνωστό ότι εμπνέει το διεθνή παράγοντα. Τόσο πολύ που ο εκπρόσωπος του ΟΗΕ στην Κύπρο, Κόλιν Στούαρτ, αρνήθηκε τις προάλλες να πάει στο υπουργείο Εξωτερικών για διάβημα και αναγκάστηκε να το κάνει τηλεφωνικά. Επικαλέσθηκε ότι ήταν άρρωστος ο κ. Στιούαρτ, αλλά την προηγούμενη συνέτρωγε με αξιωματούχο της Ε.Ε. και την επόμενη ταξίδευσε για τον Καναδά. Είναι κι αυτός ένας από αυτούς, που φαίνεται να τον εμπνέει ο κ. Γιαννάκης Κασουλίδης.

Ενθουσιασμός στο ΑΚΕΛ

Στο μεταξύ, ενθουσιάστηκαν στο ΑΚΕΛ με τη δήλωση Κασουλίδη. Δεν αιφνιδιάστηκαν. Την ήξερα εδώ και περίπου έξι μήνες. Ενθουσιάστηκαν γιατί έτσι εξυπηρετείται το αφήγημα σήμερα που «για το καλό τη Κύπρου» ο κ. Γιαννάκης έκανε την υπέρβαση. Δεν είναι, βέβαια, πάντα ίδιο το αφήγημα. Διαφορετικό για παράδειγμα ήταν τότε- 27 Ιανουαρίου 2002- όταν ο Κασουλίδης έκανε τα αποκαλυπτήρια του ανδριάντα του Γρίβα στο κρησφύγετο στη Λεμεσό. Τότε, βέβαια, ήταν άλλη προεκλογική κι διαφορετικές οι αναγκαίες της.

Είναι, βέβαια, ο καθένας ελεύθερος να ψηφίσει ό,τι θέλει. Όπως και οι υπόλοιποι, οι οποίοι υποστηρίζουν Νίκο Χριστοδουλίδη. Αλλά χρειάζεται η στήριξη αυτή να συνοδεύεται από πειστικό πολιτικό επιχείρημα. Το κοινό σημείο του Κασουλίδη, του Αβέρωφ, του Πετρίδη και άλλων είναι γιατί έχασαν τις εκλογές και αντί να κοιτάξουν τι έφταιξε (η επιλογή, οι πολιτικές, η φθορά της εξουσίας) ασκούν… πολιτική, αναζητώντας εκδίκηση.

Όλα τα πιο πάνω δεν αφορούν τον κ. Μαυρογιάννη και το ΑΚΕΛ, που θέλουν να αντλήσουν ψήφους από όπου μπορούν. Ελέγχονται, όμως, για το εξής: Οι όποιες συνεννοήσεις να γίνονται στο φως για να ξέρουν οι πολίτες, οι οποίοι θα μπορούν να αξιολογήσουν την όποια συνεργασία θετικά ή αρνητικά.