Ο άνθρωπος που έριχνε τασάκια είχε… υπομονή!

Ο Νίκος Αναστασιάδης ολοκλήρωσε σήμερα τη θητεία του, μετά από μια δεκαετή παρουσία στα ηνία του κράτους και παρέδωσε σκυτάλη στον διάδοχό του, Νίκο Χριστοδουλίδη. Είχε μπει από πολύ νωρίς στο πολιτικό κουρμπέτι, πέρασε από διάφορες βαθμίδες στο συναγερμικό οικοδόμημα μέχρι τα ανώτατα δώματα του κόμματος και στη συνέχεια του κράτους. Η πολιτική του διαδρομή οριοθετείται από της ιδρύσεως του ΔΗΣΥ και εντεύθεν αν και προηγουμένως είχε δράσεις, είτε ως φοιτητής, αλλά αργότερα και ως δικηγόρος, υπερασπιζόμενος στα δικαστήρια παράνομους της ΕΟΚΑ Β΄ (θεωρείται πολιτική πράξη).

Η πολιτική του καριέρα, η ανέλιξη του, δεν έβρισκε πάντα κόκκινα χαλιά για να περπατήσει, αλλά στα κομματικά κατάφερνε να επιβιώνει και να “ανεβαίνει”. Ο άνθρωπος που έχει τη φήμη ότι ρίχνει τασάκια όταν νευριάζει, έδειξε και υπομονή μέχρι να πετύχει στόχους.
Ούτε ο ίδιος δεν πίστευε το 2004 ότι θα μπορούσε το 2013 να εκλεγόταν Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Η δημοφιλία του είχε φθάσει στο ναδίρ, καθώς είχε στηρίξει το αλήστου μνήμης Σχέδιο Ανάν.

Και επειδή το γνώριζε τούτο “έκανε πίσω” στις προεδρικές του 2008, αφήνοντας τον Γιαννάκη Κασουλίδη να είναι υποψήφιος. Γνώριζε ότι ο Κασουλίδης θα έχανε τις εκλογές; Γνώριζε εκ των προτέρων ότι η διακυβέρνηση Χριστόφια δεν θα τα πήγαινε καλά; Είναι αμφίβολο να τα ήξερε. Αλλά προφανώς ο σχεδιασμός που διαμόρφωσε εμπεριείχε μια σημαντική δόση ρίσκου. Το σίγουρο ήταν πως το 2008 δεν ήταν εκλέξιμος. Ρίσκαρε και ανέμενε. Και το 2013 και το 2018 κέρδισε τις εκλογές, αξιοποιώντας την αδυναμία των αντιπάλων του. Αλλά και την εν μέρει επιλογή τους να δώσουν μια “μάχη για να χάσουν αξιοπρεπώς”. Κι αυτό το τελευταίο τείνει να γίνει συνήθεια στο ΑΚΕΛ και θα πρέπει να το προσέξουν.

Υποκύπτοντας στο… μοιραίο

Προ ημερών ο κ. Αναστασιάδης έχει δηλώσει σε γεύμα του ΚΕΒΕ, που δόθηκε για να τιμηθεί, πως «περάσαμε τρεις σεισμικές κρίσεις – αυτές του 2013, της πανδημίας και του πολέμου στην Ουκρανία – από τις οποίες βγήκαμε αλώβητοι». Το πόσο αλώβητοι περάσαμε το διαπιστώνουμε στην καθημερινότητα μας κι αυτό είναι το πραγματικό βαρόμετρο για να αξιολογεί κανείς που ορίζεται και πως η επιτυχία αλλά και τι θεωρείται αποτυχία. Επί ημερών του η χώρα έγινε πειραματόζωο από το ευρωπαϊκό ιερατείο, το οποίο δοκίμασε τη φόρμουλα του κουρέματος καταθέσεων, σε μια προσπάθεια αντιμετώπισης της τραπεζικής κρίσης.

Περαιτέρω, στις αρχές της δεύτερης πενταετίας του ο Συνεργατισμός “υπέκυψε στο μοιραίο”. Λέγεται ότι ήταν στοχευμένη… αμέλεια. Ποιος και γιατί κρατούσε το μαγικό ραβδί για να αλλάξει το τραπεζικό σύστημα; Ποιοι ωφελήθηκαν; Αυτά πρέπει να απαντηθούν.
Στον Νίκο Αναστασιάδη πιστώνεται το ΓεΣΥ, το οποίο εφαρμόσθηκε επί διακυβέρνησής του και αποτελεί μια από τις μεγαλύτερες μεταρρυθμίσεις. Μια μεταρρύθμιση, που ασφαλώς χρειάζεται βελτίωση, έγινε πράξη επί της δεξιάς. Όπως και το Ελάχιστον Εγγυημένο Εισόδημα.
Την ίδια ώρα, θα μείνει στην ιστορία για την “ατάκα”, που συνόδευε τους διορισμούς του για “άριστους των αρίστων”. Οι επιλογές του κρίθηκαν όχι μόνο πολιτικά, από τους πολίτες αλλά και από δικαστές!

Ο Νίκος Αναστασιάδης, φεύγει από την Προεδρία κουβαλώντας το θέμα των “χρυσών διαβατηρίων” και της διαφθοράς εν γένει. Είναι το “έπαθλο” του για τη δεκαετή Προεδρία. Αυτό μένει στην εικόνα, είτε το θέλει είτε όχι. Για αυτό και τώρα, που είναι τέως, όχι μόνο να διαψεύδει αλλά με στοιχεία να απαντήσει. Σε κάποιες περιπτώσεις, από τη στιγμή, κατά την οποία υποθέσεις βρίσκονται υπό διερεύνηση, εκ των πραγμάτων θα κληθεί για να δώσει απαντήσεις. Τα φαινόμενα διαφθοράς επί διακυβέρνησης του, έχουν εκθέσει τη χώρα. Η Κυπριακή Δημοκρατία έχει διασυρθεί. Αυτό πρέπει να ανατραπεί.

ΣΗΜ: Στο Κυπριακό, ο Αναστασιάδης είναι της “ρεαλιστικής” σχολής. Αν και αυτής της λογικής, δεν το έλυσε- όπως ούτε ο Βασιλείου, ο Κληρίδης, ο Χριστόφιας- γιατί δεν ήθελε η Τουρκία. Επί τούτου θα επανέλθουμε.