Ο αντιδραστικός ευρωπαϊκός αυταρχισμός και η μάχη στη Γαλλία

Ρητά μάλιστα δήλωσε ότι οι ΗΠΑ δεν πρόκειται να συμφωνήσουν σε καταστρατήγηση των εκλογικών διαδικασιών, επειδή οι ελίτ της Ευρώπης δεν συμφωνούν με την βούληση των ψηφοφόρων τους. Είχε εκφράσει δε την κατάπληξή του που ένας πρώην επίτροπος της ΕΕ εμφανιζόταν ενθουσιασμένος για την ακύρωση της εκλογικής διαδικασίας στην Ρουμανία. Αυτός ο πρώην επίτροπος ήταν ο Γάλλος Τιερί Μπρετόν, ο οποίος είχε δηλώσει ότι «το κάναμε στη Ρουμανία και προφανώς θα το κάνουμε και στη Γερμανία αν χρειαστεί». Τελικά οι ελίτ της Ευρώπης δεν το έκαναν στην Γερμανία (ακόμα), αλλά το έπραξαν στην Γαλλία.

Στην Μαρίν Λεπέν απαγορεύτηκε η συμμετοχή της στις γαλλικές εκλογές για πέντε έτη. Πρόκειται περί μίας σκανδαλώδους αποφάσεως, η οποία δεν λαμβανόταν μέχρι πρότινος με ευκολία. Αυτό που προκαλεί αλγεινή εντύπωση είναι ότι το κώλυμα εκλογιμότητας για την ανάληψη δημόσιου αξιώματος πρέπει να τεθεί σε ισχύ αμέσως και ότι η απαγόρευση θα παραμείνει σε ισχύ κατά τη διάρκεια της έφεσης.

Ο λόγος που τα δικαστήρια δεν προέβαιναν σε τέτοιες ακραίες αποφάσεις είναι επειδή διά αυτού του τρόπου ανοίγει ο ασκός του Αιόλου. Διότι εάν με ευκολία ένα δικαστήριο αρνείται το δικαίωμα του εκλέγεσθαι, τότε αυτό οδηγεί τις δημοκρατίες σε επικίνδυνες ατραπούς. Με άλλα λόγια, εάν δεν αρέσει στην καθεστηκυία τάξη η αντιπολίτευση τότε ο πειρασμός της φίμωσης γίνεται μεγάλος.

Η δικαστική απόφαση –σύμφωνα με έμπειρο αναλυτή του Spectator – οφείλεται και στο γεγονός ότι η γαλλική και εν γένει η ηπειρωτική αντίληψη του δικαίου είναι διαφορετική από την αγγλοσαξωνική. Το γεγονός ότι οι βοηθοί της Λεπέν δεν εργάζονταν ιδιαίτερα για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο αλλά για το εθνικό κόμμα στην Γαλλία και την προώθηση της πολιτικής του ατζέντας, στην γαλλική νομική παράδοση θεωρείται «détournement d’argent public», ήτοι κατάχρηση δημοσίων πόρων.

Δύο μέτρα και σταθμά

Αυτό εκπηγάζει από τον πυρήνα της φιλοσοφικής θεμελίωσης του γαλλικού και ηπειρωτικού δικαίου, σύμφωνα με την οποία οι υπάλληλοι σε τέτοιες θέσεις είναι οι υπηρέτες του θεσμού και όχι του προσώπου. Στην αγγλοσαξωνική παράδοση αλλά και στην αμερικανική οι βοηθοί ενός βουλευτή ή γερουσιαστή βρίσκονται σε αυτήν την θέση με πρώτιστο μέλημά τους την εξυπηρέτηση των στόχων του προσώπου και όχι του θεσμού.

Ο γράφων θα συμφωνούσε με αυτήν την τοποθέτηση εάν δεν παρατηρούντο προηγουμένως μία σειρά από νομικές ακροβασίες. Για παράδειγμα, η Κριστίν Λαγκάρντ, η οποία σήμερα ηγείται της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και κατά το παρελθόν είχε διατελέσει γενική διευθύντρια του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, είχε βρεθεί στο επίκεντρο δικαστικής υπόθεσης με πολιτικές προεκτάσεις. Ως υπουργός Οικονομικών της Γαλλίας το 2007, είχε εγκρίνει την καταβολή αποζημίωσης ύψους 403 εκατ. ευρώ στον επιχειρηματία Μπερνάρ Ταπί, ο οποίος διατηρούσε στενές σχέσεις με το Σοσιαλιστικό Κόμμα. Καίτοι το 2016 η γαλλική Δικαιοσύνη την είχε κρίνει ένοχη για αμέλεια στη διαχείριση δημόσιου χρήματος, δεν της επεβλήθη καμία ποινή, ούτε φυλάκιση, ούτε πρόστιμο.

Αξιοσημείωτο είναι ότι το ποσό που σχετιζόταν με τη συγκεκριμένη υπόθεση ξεπερνούσε κατά περίπου χίλιες φορές το ποσό των 474.000 ευρώ που αφορά την υπόθεση της Λεπέν. Ο δε νυν Πρωθυπουργός της Γαλλίας, Μπαϊρού, για παρόμοια υπόθεση με αυτή της επικεφαλής του Εθνικού Συναγερμού (RN) δεν τιμωρήθηκε αναλόγως. Επομένως, ακόμα και εάν κάποιος δεν το πιστεύει, ο συνειρμός ότι η απόφαση που πάρθηκε από το δικαστήριο είχε πολιτικά κριτήρια επειδή η Λεπέν προηγείται εμφανώς στις δημοσκοπήσεις, είναι πλέον κοινός τόπος ακόμα και ανάμεσα στους αντιπάλους της.

Αυταρχισμός και “Ακροδεξιά”

Παρατηρείται δε ένας αντιδραστικός ευρωπαϊκός αυταρχισμός απέναντι σε κόμματα που οι αντίπαλοί τους τα χαρακτηρίζουν “Ακροδεξιά” (στην πραγματικότητα εάν κάποιος σέβεται την πολιτική επιστήμη ο δόκιμος όρος είναι “ταυτοτικά” ή έστω “συντηρητικά”) και διαφαίνεται σε πλείστες όσες περιπτώσεις σε όλη την Γηραιά Ήπειρο. Στην Ιταλία επειδή ο Σαλβίνι απαγόρευσε στο πλοίο της ΜΚΟ Open Arms να ελλιμενιστεί με 147 μετανάστες αντιμετώπισε σφοδρές δικαστικές περιπέτειες. Στην Ρουμανία με αβάσιμες κατηγορίες απαγόρευσαν στον Γκεοργκέσκου να κατέβει στις εκλογές. Στην Μολδαβία το “φιλοδημοκρατικό” στρατόπεδο κέρδισε χάρη σε μία εισροή εξορίστων από τη Δύση ψηφοφόρων, ενώ οι ψήφοι των Μολδαβών της Ρωσίας απαγορεύτηκαν!

Στην Βρετανία ο Νάιτζελ Φάρατζ αντιμετώπισε τον παραλίγο αποκλεισμό του από μεγάλη αγγλική τράπεζα εξαιτίας των πολιτικών του πεποιθήσεων, ενώ οι διώξεις για αναδημοσιεύσεις στο “X” βρίσκονται σε έξαρση από τότε που ανέλαβε ο Στάρμερ. Στην Ουγγαρία οι Βρυξέλλες είχαν καταστρώσει σχέδιο στοχοποίησης της ουγγρικής οικονομίας, επειδή ο Όρμπαν είχε τολμήσει να χρησιμοποιεί το δικαίωμα του βέτο. Στην Πολωνία το κόμμα Νόμος και Δικαιοσύνη (PiS) πιθανότατα έχασε τις εκλογές εξαιτίας των εξαντλητικών προστίμων που επέβαλε στην χώρα η ΕΕ, επειδή δεν ήταν σύμφωνη με τις δικαστικές μεταρρυθμίσεις στις οποίες είχε προχωρήσει.

Η συνισταμένη των πολιτικών διώξεων που επιχειρούνται είναι κυρίως απέναντι σε ταυτοτικά κόμματα που επιδιώκουν επαναφορά της εθνικής ταυτότητας, αρνούνται την περαιτέρω εμβάθυνση της Ευρώπης, στοχεύουν στην αναστροφή της παρανόμου μεταναστεύσεως, αντιτίθενται στην woke ατζέντα και δεν θεωρούν την Ρωσία υπαρξιακή απειλή για την Ευρώπη αλλά μάλλον συμπληρωματικό κομμάτι στο παζλ, όπως ο Ντε Γκωλ.

Τί θα κάνει η Λεπέν

Από εδώ και πέρα η Λεπέν πρέπει να λάβει μία δύσκολη απόφαση. Είτε θα οδηγηθεί σε μία κατά μέτωπο σύγκρουση με το πολιτικό σύστημα στην Γαλλία έχοντας ως πρόταγμά της ότι η δικαστική εξουσία έχει εργαλειοποιηθεί είτε θα διατηρήσει χαμηλούς τόνους ώστε ο νεαρός Μπαρντελά να βγει μπροστά. Η πρώτη οδός είναι η “τραμπική” και είναι αυτή με τον υψηλότερο κίνδυνο και τις περισσότερες επιβραβεύσεις εάν ακολουθηθεί.

Δεν πρέπει να ξεχνά κανείς ότι η Λεπέν πολλά χρόνια τώρα έχει προβεί σε συνεχόμενες προσπάθειες λείανσης των γωνιών του κόμματός της, ώστε να παίξει το χαρτί του συστημικού συντηρητισμού, προσελκύοντας διά αυτού του τρόπου επιφυλακτικούς κεντρώους ψηφοφόρους. Η πιθανή απευθείας σύγκρουσή της με το συστημικό μπλοκ στην Γαλλία θα αντιστρέψει αυτήν την στρατηγική λείανσης που τόσα χρόνια εργάστηκε για να οικοδομήσει. Παραμένει, λοιπόν, ενεργό το ερώτημα εάν είναι έτοιμη να επαναχαράξει στρατηγική.

Από την άλλη οι γαλλικές ελίτ έπαιξαν ένα από τα τελευταία χαρτιά εναντίον της. Επομένως, σε ακραίες περιστάσεις χρειάζονται να ληφθούν ριζοσπαστικά μέτρα. Καίτοι ο Μπαρντελά είναι ένα φρέσκο πρόσωπο πολλοί αμφιβάλλουν εάν είναι ακόμα έτοιμος να πάρει τις τύχες της Γαλλίας στα χέρια του. Οι πρώτες της αντιδράσεις δείχνουν ότι θα επιλέξει τον τραμπικό δρόμο. Μπορεί οι ελίτ να έχουν πληγεί αλλά δεν θα αφήσουν αμαχητί την εξουσία. Η μάχη τώρα αρχίζει.

 

---

Ο Ραφαήλ Καλυβιώτης είναι πολιτικός επιστήμων, ιδρυτής της δεξαμενής σκέψεως “Δίκτυο Ελλήνων Συντηρητικών”, συνιδιοκτήτης του διαδικτυακού καναλού “Right2thebone” και Υποψήφιος Δρ. Γεωπολιτικής.